Η Ζωγραφία της προσφοράς και της απέραντης καλοσύνης
Της Πελαγίας Κοκοβιάδου
Ένα αντίο σε μιαν αγαπημένη φίλη, που «έφυγε» στις 3.2.21.
Ημέρα με πολύ μεγάλη σημασία γιά ‘μένα.
Δυστυχώς τον θάνατό σου τον έμαθα την ώρα ακριβώς που «έφευγες « γιά το «μεγάλο ταξίδι».
Ζωγραφία μου, γι’ αυτό που είχαμε συνεννοηθεί, ότι όποια φύγει πρώτη, η άλλη θα βρίσκεται εκεί, γιά να της ψιθυρίσει αυτά που ζήσαμε, το πώς γνωριστήκαμε.
Δυο κυρίες με όνειρα και προσφορές στα παιδιά της Ελλάδος. Εκεί στο Σώμα των Ελληνίδων Οδηγών , εγώ παλιά οδηγός, εσύ μητέρα δύο παλληκαριών στο Σώμα Ελλήνων Προσκόπων. Ήξερες, όμως, σχεδόν όσα και εγώ. Άλλωστε είμαστε και οι δύο της προσφοράς.
Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ την όμορφη φιλία, που ξεκίνησε και μεγάλωσε ανάμεσά μας. Όταν μία μέρα, μιλώντας για τα πέτρινα χρόνια μου είπες “Πελαγία , εγώ συγχώρεσα τους εχθρούς μου, τότε κατάλαβα το μεγαλείο της καρδιάς σου! Αλήθεια, ποιος από όλους εμάς θα μπορούσε να κάνει το ίδιο;
Έχω ακόμη πολλά να γράψω για ‘σένα , σελίδες ολόκληρες… Τα κρατώ φυλαγμένα στο καλύτερο μέρος της καρδιάς μου. Νιώθω σαν να έχασα μιάν αδερφούλα…Τόσα χρόνια φιλίας, δεν ανταλλάξαμε ούτε μία κουβέντα.
Μόνο αγάπη!
Άφησες πίσω το έργο σου, την προσφορά και την καλοσύνη σου, κληρονομιά να συνοδεύει τα παιδιά και τα εγγόνια σου.
Καλό ταξίδι φίλη μου και καλό Παράδεισο…
