Νεοελληνικός συντηρητισμός

Συμφωνώ απολύτως με την άποψη ότι τα τρία δεινά του νεοελληνικού συντηρητισμού είναι η ξενοφοβία, η αρχαιολατρία και ο επαρχιωτισμός.

Και τα τρία παραπέμπουν σε σύνδρομα φοβικά του νέου, του καινούργιου, του διαφορετικού.
Η ξενοφοβία συνεπάγεται μη αποδοχή του πολυπολιτισμικού χαρακτήρα της σημερινής εποχής, η αρχαιολατρία με τη σειρά της την στείρα προσκόλληση στο αρχαίο και ένδοξο παρελθόν και ο επαρχιωτισμός το κλείσιμο σε στενά πλαίσια , σε προκαταλήψεις ίσως ίσως σε μια ανούσια στερεοτυπική αντίληψη ότι ο μικρόκοσμος που βιώνουμε είναι αυτός και μόνο αποκλειστικά, χωρίς τα μάτια και την ψυχή ανοιχτά, στα ευρύτερα πλαίσια της κοινότητας, της ανθρώπινης συλλογικότητας και της εμμονής ότι το κέντρο είναι το εγώ αποδεσμευμένο από κάθε διάθεση πνευματικής και υπερατομικής συνείδησης.

Γι αυτόν τον επαρχιωτισμό μιλάω, τον άγονο, τον πληκτικό που φέρει την ταμπέλα του μεμονωμένου, του αποκλειστικά και παγιωμένα αποπνικτικού.

Νεοελληνικός συντηρητισμός, λοιπόν, με λύπη μου -οφείλω να το ομολογήσω, διέπει τα άτομα που είτε αναπτύσσουν ρατσιστικές απόψεις, είτε ρίχνουν την πέτρα του αναθέματος στο σημερινό γοργά εξελισσόμενο τεχνολογικό πολιτισμό και τέλος εντελώς τυπολατρικά υπερθεματίζουν την πραγματικότητα στην οποία ζουν ως την μόνη αποδεκτή πραγματικότητα χωρίς ενόραση χωρίς διάδραση με το σύνολο χωρίς να λάβουν υπ’ όψιν τους το πολυποίκιλτο ένδυμα της σύγχρονης περιρρέουσας ατμόσφαιρας.

Έτσι κάτω από αυτό το πρίσμα πιστεύω ακράδαντα ότι το άτομο αποτυγχάνει να ανέβει πνευματικά αποκτώντας ένα κοινωνικό πρόσωπο-ας μου επιτραπεί ο όρος, και γίνεται εξορισμού άθυρμα, ενεργούμενο των εξελίξεων, ισοπεδωτικά ακαλλιέργητο και σε τελευταία ανάλυση ζη με την ψευδαίσθηση του ναρκισσισμού ή ακόμα καλύτερα της εγωπάθειας.

Μιλώντας με τέτοιους ψυχομετρικούς όρους ο νεοελληνικός συντηρητισμός είναι δυστυχώς εμφανής ακόμα και σήμερα συνοδευόμενος από τα τρία δεινά που προανέφερα. Θεωρώ πως η ξενοφοβία ή αρχαιολατρία είναι πολύ εύστοχα στοχοποιημένες από όλους.

Ο επαρχιωτισμός όμως ιδωμένος έτσι όπως προείπα δεν μπορεί παρά να μαραζώσει την ικμάδα του σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας που ζητούμενο είναι η απαλλαγή από αυτόν, ως τροχοπέδη της ανάπτυξης και της προόδου ατομικής και συλλογικής.

Οι νέοι άνθρωποι με προκλήσεις από έναν ανταγωνιστικό και ταυτόχρονα απαιτητικό πλαίσιο είναι αυτοί που αποτελούν ταγούς για την αποδέσμευση μικρών ή μεγάλων ανθρώπινων κοινοτήτων από τον ιδιοτελή συντηρητισμό που δεν αφήνει πολιτισμικά δρώμενα να έρθουν στο φως ώστε να ανελιχθούν αυτές οι κοινότητες-μικρές ή μεγάλες είναι αδιάφορο- και να αποκτήσουν πιο ουσιαστικό περιεχόμενο και ιδιοσυστασία.