Τι θα γινόταν αν…

Είναι πολλές οι φορές, που όταν συμβαίνει κάτι στο πολιτικό σκηνικό της χώρας ακούω την φράση «Αν είχαμε δεξιά κυβέρνηση και γινόταν αυτό θα είχαν κάψει την Ελλάδα». Δύο απορίες μου έρχονται στο μυαλό. Γιατί με άλλη κυβέρνηση αντιδρά αλλιώς ο κόσμος και γιατί αυτοί που αντιδρούν με βία σε ένα ατόπημα μιας «δεξιάς» κυβέρνησης, δεν αντιδρούν με την ίδια βία και σε ένα ατόπημα μιας «αριστερής» κυβέρνησης;

Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα στο θέμα των προσφύγων σκέφτομαι τις καταγγελτικές ρητορείες του νυν πρωθυπουργού Αλέξη, όταν ακόμη δεν είχε γίνει νυν. Έκραζε την κυβέρνηση για την Αμυγδαλέζα, για την «φυλακή ανθρώπων» όπως την αποκαλούσε και το πρώτο πράγμα που έκανε, όταν εκλέχθηκε ήταν να την κλείσει. Ένα χρόνο μετά 19.000 πρόσφυγες και μετανάστες ζουν στις λάσπες της Ειδομένης και πόσες χιλιάδες ακόμη πρόσφυγες σε οργανωμένα «χοτσποτ». Φυσικά φιλοξενούνται όσοι κατάφεραν να φτάσουν εκεί, διότι κάποιες εκατοντάδες πνίγηκαν στα νερά του Αιγαίου. Ας σκεφτούμε τώρα τι θα έλεγε ο Αλέξης, αν γινόταν το ανάποδο. Σκεφτείτε, λοιπόν, να είχαμε δεξιά κυβέρνηση και να είχαμε όλα αυτά τα περιστατικά. Θα μιλούσε τότε η Αριστερά για συνεργούς δολοφόνων απευθυνόμενη στους κυβερνητικούς; Θα γίνονταν πορείες με επεισόδια και μπάχαλους; Το λιγότερο αυτά έχω να πω.

Σκέφτομαι από την άλλη τη δήλωση Μουζάλα περί Μακεδονίας καθώς και το δελτίο Τύπου της ΝΕ Κιλκίς ΣΥΡΙΖΑ, όπου τον καλύπτει. Καμμία παραίτηση και πλήρης κάλυψη στο πρόσωπο του κυρίου Μουζάλα ακόμη και από την ίδια την κυβέρνηση. Αν ήταν όμως δεξιός ο κύριος Μουζάλας, δεν ξέρω αν θα μπορούσε να βγει από το σπίτι του. Βασικά αν θα είχε σπίτι, διότι μπορεί να του το έκαιγαν.

Δεν μπορώ, λοιπόν, να καταλάβω γιατί ο λαός δεν αντιδρά το ίδιο απέναντι στις δυο διαφορετικές ιδεολογικά κυβερνήσεις. Μήπως τα επεισόδια και οι μπάχαλοι υποκινούνται από ανθρώπους και συμφέροντα και είναι καθαρά επιλεκτική η αντίδραση τους; Μήπως το «τσιτάτο» των «καλών αριστερών» και των «κακών δεξιών» έχει «σκουριάσει»; Μήπως, μετά από ένα χρόνο αριστεράς ήρθε ο καιρός να συνειδητοποιήσουμε, ότι το να μιλάς εκ τους ασφαλούς μπορεί κάποια στιγμή να σου γυρνάει «μπούμερανγκ»; Μήπως ωριμάσαμε πολιτικώς και μπορούμε να αφήσουμε απ’ έξω όσους μας κοροϊδεύουν, είτε από τα δεξιά είτε από τα αριστερά; Μάθαμε από τα λάθη μας ή ακόμη φοβόμαστε να τα παραδεχτούμε και θα συνεχίσουμε να πράττουμε τα ίδια, καταδικάζοντας ακόμη περισσότερο των μέλλον της χώρας και των παιδιών της;