Φιλελληνισμός χωρίς… Έλληνες: Το ίδιο ύπουλος εχθρός

Στους Ρώσους τουρίστες, λόγω Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κυρώσεων που επέβαλε, αρνούμαστε την «βίζα». Στους Τούρκους, οσονούπω, η τετραποδίζουσα Ε.Ε., υποκύπτοντας στους εκβιασμούς του Ερντογάν, είναι έτοιμη να παραδώσει. Άρα ελεύθερα θα κινούνται οι Τούρκοι μωχαμετάνοι και στην ημέτερη ευρωπαϊκή περιφέρεια. Χαρά μεγάλη για τους «μπακάληδες» της πολιτικής τύπου Μπουτάρη (ή… μουρντάρη, όπως τον ονόμασε παλιός Αγιορείτης γέροντας).

Επειδή, λοιπόν, έχοντας υπ’ όψιν και μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του Μάνου Χατζιδάκι, που, μιλούσε για νέα Τουρκοκρατία, καλό είναι να θυμηθούμε τι ήταν αυτή και πως επιβίωσε το Γένος. Ίσως είναι η πιο παρεξηγημένη και συκοφαντημένη περίοδος της Ιστορίας μας.

Για πολλούς είναι μία σκοτεινή περίοδος, ένας μεσαίωνας, κατά τον οποίο γεννήθηκαν όλα τα ελαττώματα που κληρονόμησαν οι Νεοέλληνες, η δολιότητα, η απειθαρχία, η ψευτιά, η φιλαυτία, ο ραγιαδισμός και η γαλιφιά. «Από τουρκικόν σχολείον εξεπηδήσαμεν όλοι τα ολέθρια του μαθήματα έχουν ακόμη να μείνωσι δια πολύν καιρόν εις τας ψυχάς μας», έλεγε ο Αδ. Κοραής. Ακόμη και σήμερα, όταν διαπιστώνουμε κακές έξεις και συνθήθειες, τις αποδίδουμε στην Τουρκοκρατία, βρίσκουμε για τις «αμαρτίες» μας ένα εύκολο και πρόχειρο άλλοθι. Λέμε, για παράδειγμα, πως το «ρουσφέτι» επιβιώνει από την Τουρκοκρατία. Μας διαφεύγει όμως πως μόνο με χρήματα, με μπαξίσι μπορούσαν να επηρεάσουν οι σκλάβοι τον φιλάργυρο κατακτητή. «Ο Τούρκος άσπρα (λεφτά) άμα του δώσεις, κάμνεις ό,τι θέλεις», έλεγε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Ο Άγγλος ιστορικός Άλαν Τόουμπυ στο βιβλίο του «οι Έλληνες και οι κληρονομιές τους», γράφει: «Για τους μη μουσουλμάνους υπηκόους των Οθωμανών η απόκτηση πλούτου, ήταν το μόνο εφικτό μέσο αντιστάθμισης και ίσως αποτροπής της κακομεταχείρισης στην οποία ήσαν εκτεθειμένοι εξαιτίας της πολιτικής τους υποδούλωσης» (σελ. 280, εκδ. «Καρδαμίτσα»).

Για 400 και 500 χρόνια το Γένος μας βιώνει τον πλέον αφόρητο και ανελέητο ζυγό. Για το Κοράνιο όσοι δεν είναι πιστοί στον Αλλάχ, είναι υποδεέστεροι, ραγιάδες, δούλοι. Ο πιστός Μουσουλμάνος έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στον άπιστο. Η Οθωμανική αυτοκρατορία διατηρήθηκε τόσους αιώνες, γιατί εφάρμοσε το εξής απλό, σατανικό σχέδιο. Εξισλαμίζουμε όσους χρειαζόμαστε, στρατολογούμε όσα παιδιά χριστιανών θέλουμε (ο γενίτσαρος είναι χειρότερος από τον Τούρκο, λέει μία παροιμία) και αφήνουμε τους υπόλοιπους να παράγουν τα αναγκαία για την διαβίωσή μας. Και για να μην υπάρξει περίπτωση ανάμνησης των περασμένων μεγαλείων, οι σουλτάνοι κατήργησαν τους θεσμούς που μπορούσαν να τα αφυπνίσουν: τις σχολές και τα κέντρα των γραμμάτων. Μέσα σ’ αυτήν την «μαυροφόρ’ απελπισιά, ατιμασμένοι, τρομοκρατημένοι, καταληστευμένοι, ταπεινωμένοι ζουν οι χριστιανοί, οι «γκιαούρηδες», υπήκοοι της αυτοκρατορίας. «Εις τέτοιαν κακήν τύχην κατάντησε το πάλαι ποτέ μακαριστόν Γένος των Γραικών, ότι μόλις ευρίσκεται τώρα διδάσκαλος οπού να είναι ικανός να διδάσκει τους νέους», γράφει περί το 1544 ο Νικ.Σοφιανός. («Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», τομ. Ι, σελ. 368). Οι Τούρκοι προσπαθούν να εμφυτεύσουν στις ψυχές των δούλων μία μόνιμη απάθεια και κατάθλιψη. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που γράφει ο Κύπριος ιστορικός Κ.Κύρρης στο βιβλίο του «Τουρκία και Βαλκάνια» (εκδ. «Εστία», σελ. 51): «Όταν στην Ευρώπη εμφανίστηκε το ωρολόγι και στην συνέχεια ο πύργος με ωρολόγι, ο τελευταίος δεν χρησιμοποιήθηκε στην Οθωμανική αυτοκρατορία, γιατί τα χτυπήματά του θύμιζαν την καμπάνα της εκκλησίας – τα απαγορευμένα της χτυπήματα. Οι λιγοστές εκκλησίες και τα καταχωνιασμένα στα βουνά μοναστήρια στην επικράτεια της αυτοκρατορίας δεν χρησιμοποιούσαν καμπάνες, αλλά ξύλινα σήμαντρα, που ο ήχος τους ακουγόταν σε απόσταση 20-30 μέτρων». Έτσι λοιπόν με τα παιδιά το αρπαγμένα, με τις γυναίκες του ατιμασμένες «περνάει» ο Ρωμιός την περίοδο της αιχμαλωσίας.

(Μία παρατήρηση για τα τελευταία. Δεινή και αθλιότατη ήταν η συμπεριφορά των Τούρκων απέναντι στις άτυχες χριστιανές. Οι Τούρκοι γνώριζαν μόνο την σφαγή και την λεηλασία. Ήταν νομάδες. Ήλθαν στην Ευρώπη χωρίς γυναίκες και παιδιά. Αναπλήρωναν αυτήν την «έλλειψη» με την αρπαγή, την βίαιη απαγωγή χριστιανών γυναικών. Αν λάβουμε υπ’ όψιν και την πολυγαμία τους, κατανοούμε γιατί η απαγωγή γυναικών ήταν μία παλαιά ανοικτή πληγή για το Γένος, που συνεχώς αιμορραγούσε. Λένε πως η Ιμπραήμ, όταν μαγάρισε την Πελοπόννησο, έστειλε στα σκλαβοπάζαρα της Αιγύπτου πάνω από 3.000 νέες γυναίκες. Όταν θέλησε ο Καποδίστριας να τις επαναπατρίσει, εξαγοράζοντας την σκλαβιά, αρνήθηκαν οι αθώες Ελληνίδες να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Είχαν ατιμασθεί. Ήταν αξιοπρεπείς). Αυτήν την περίοδο «κατεβαίνουν» στην Ελλάδα κάποιοι λιμοκοντόροι, ψαλλιδόκωλοι ξένοι περιηγητές, τυχοδιώκτες και αγύρτες, οι οποίοι ψάχνουν για αρχαία και σπάνια χειρόγραφα, και καταγράφουν τις ταξιδιωτικές τους εντυπώσεις. (Η λεηλασία, η καταστροφή, οι βανδαλισμοί κατά των ελληνικών αρχαιοτήτων, από τις επιδρομές των «αρχαιόφιλων» Ευρωπαίων, την περίοδο αυτήν είναι πρωτάκουστες. Η Αφροδίτη της Μήλου, η Νίκη της Σαμοθράκης, τα Ελγίνεια τα αριστουργήματα της αρχαίας τέχνης, τότε κλάπηκαν και στολίζουν τώρα τα μουσεία τους). Στο βιβλίο του «Εξάρτηση και υποτέλεια», ο Κυρ. Σιμόπουλος μεταφέρει κάποιες γνώμες Ευρωπαίων περιηγητών για τους Έλληνες της Τουρκοκρατίας.

Ο Γάλλος ευγενής Φεριέ, γράφει: «Οι Έλληνες, άντρες και γυναίκες είναι σιχαμεροί, ανάξιοι, τιποτένιοι. Έχουν όλα τα ελαττώματα των αρχαίων προγόνων τους, αλλά καμμιά από τις αρετές τους». Ο Άγγλος Τόουντελ έλεγε: «Είμαι ενθουσιασμένος από τα αρχαία μνημεία, από τις προτομές των ηρώων, από τα αγγεία με τις αρχαίες τέφρες, από όλα τα νεκρά και τα άψυχα. Αλλά αυτοί οι αχρείοι Έλληνες που θέλουν να λέγονται άνθρωποι, παραμορφώνουν τα πάντα στη χώρα των θεών». Έτσι λοιπόν. Το Γένος μακελευόταν από την αιμοχαρή Τουρκιά, αγωνιζόταν με νύχια και με δόντια να κρατήσει ψυχή και Χριστό, και οι Δυτικοί απατεώνες και αρχαιοκάπηλοι, έψαχναν για τον Περικλή και τον Σωκράτη. Φιλελληνισμός χωρίς Έλληνες. Και από κοντά να καταφθάνουν και οι ιεροαποστολικές ύαινες, οι Καπουτσίνοι και οι Ιησουίτες που πίεζαν τους ταλαίπωρους Ορθοδόξους να αποκηρύξουν την πάτριο πίστη και να φραγκέψουν, να υποταχθούν στο «θηρίο» της Ρώμης, τον Πάπα. Πού; Στον τόπο όπου εκχέονται τα αίματα των Νεομαρτύρων και «λάμπει η πίστις του Χριστού και το μυστήριον της ευσεβείας» (Κύριλλος Λούκαρις).

Στην Επανάσταση του ’21 μας ήρθαν και οι «φιλέλλενες». Αρκετοί ήταν τυχοδιώκτες, που έψαχναν χρήμα και περιπέτειες στην «μυστηριώδη» Ανατολή. (Υπήρχαν βεβαίως και πολλοί αγνοί και ιδεολόγοι που έδωσαν και την ζωή τους στον Αγώνα). Και ο Κολοκοτρώνης είχε πικρή πείτα από τους φιλέλληνες. Κατά την περίοδο του Όθωνα, σε μία δεξίωση στα ανάκτορα, κάποιος ξένος πρεσβευτής του είπε πως η Ελλάδα πρέπει να ευγνωμονεί την Ευρώπη που την ελευθέρωσε. Και η Ευρώπη χρωστά ευγνωμοσύνη στην Ελλάδα, απαντά ο Γέρος. «Γιατί σας λευτερώσαμε κι εμείς απ’ αυτούς τους μπερμπάντες που μας κουβαλήθηκαν εδώ».