Η «αγκαλιά» του Παραδείσου «άνοιξε» για τον Νίκο Χυτήρη «Μπισκοτάκο»

Αναμνηστικό φωτογραφικό στιγμιότυπο από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 με αρχές ’80 (αρχείο Σάκη Σημαιοφορίδη). Τότε που οι ένθερμοι υποστηρικτές του Κιλκισιακού, με την άδολη αγάπη τους γιά την ομάδα και τον τόπο που εκπροσωπεί, τον έκαναν να “αισθάνεται σαν στο σπίτι του”, σε όποια πόλη και αν αγωνιζόταν. Και ο πρόωρα χαμένος Νίκος Χυτήρης (από αριστερά καθιστός με τα μακριά μαλλιά) ήταν ένας από αυτούς, έχοντας “δώσει και την ψυχή του” γιά τον Κιλκισιακό και έχοντας ταυτισθεί με εκείνη την “ηρωική” περίοδο.

Η «αγκαλιά» του Παραδείσου «άνοιξε» γιά τον Νίκο Χυτήρη. Έτσι, δεν βρίσκεται πιά ανάμεσά μας ένας από τους πλέον αναγνωρίσιμους συμπολίτες μας, που άκουγε είτε στο βαπτιστικό όνομά του είτε στο προσωνύμιο «Μπισκοτάκος», που το έφερε από την παιδική ακόμη ηλικία.

Ο Νικολάκης μας «άφησε» νωρίς (δεν είχε κλείσει τα 62) «προδομένος» από εγκεφαλικό επεισόδιο.

Η «αναχώρησή» του γιά το «δίχως γυρισμό ταξίδι» προκάλεσε συγκίνηση και θλίψη ιδίως στην φίλαθλο κοινή γνώμη του Κιλκίς, καθώς ο εκλιπών συγκαταλεγόταν επί μακρόν στον «σκληρό πυρήνα» φίλων και υποστηρικτών του Κιλκισιακού, εκφράζοντας μέσω αυτού την «άσβεστη» αγάπη του γιά τον τόπο του.

Δεν θα ήταν υπερβολή να λεχθεί, ότι ο Νίκος Χυτήρης «έδωσε» επί δεκαετίες «και την ψυχή του» για τον Κιλκισιακό, «μάτωσε» γιά τον Κιλκισιακό, δίνοντας αδιαλείπτως το «παρών» στους εντός έδρας αγώνες του και ακολουθώντας τον σε κάθε σημείο της χώρας.

Υπήρξε από τους οπαδούς του ιστορικού συλλόγου, χάρη στους οποίους αυτός βίωσε εποχές, ιδίως την πρώτη εικοσαετία από ιδρύσεώς του, κατά τις οποίες, είτε αγωνιζόταν εντός έδρας είτε σε οποιαδήποτε άλλη πόλη ήταν… ακριβώς το ίδιο!

Γι’ αυτό σε όλη του την ζωή, «όπου βρισκόταν και όπου στεκόταν», επεδείκνυε αμείωτο ενδιαφέρον γιά τα τεκταινόμενα στον Κιλκισιακό και συμμετείχε σε όλες τις συνελεύσεις του συλλόγου αλλά και σε κάθε μη αγωνιστική δραστηριότητά του.

Ο ίδιος, λόγω συγκυριών, δεν ασχολήθηκε ενεργώς με το ποδόσφαιρο αλλά έδωσε κάποια στιγμή και το ενεργό «παρών» στον αθλητισμό ως ένα από τα πρώτα στελέχη του θρυλικού τμήματος πάλης του ΓΑΣ Κιλκίς, το 1984 που αυτό ιδρύθηκε.

Στις τάξεις της νεολαίας ήταν γωνστός και κατά την περίοδο της ανάμιξής του στα πολιτικά δρώμενα του χώρου ως μέλος της ΟΝΝΕΔ Κιλκίς. Σε ό,τι πίστευε είτε από κοινωνικής είτε από ιδεολογικοπολιτικής είτε από αθλητικής πλευράς «δινόταν ψυχή τε και σώματι» με το χαρακτηριστικό πάθος κάθε άδολου ανθρώπου, και αυτό τον είχε καταστήσει αγαπητό σε όλη την τοπική κοινωνία.

Γιά όλους αυτούς τους λόγους μπορεί ο Νικολάκης όλων μας να «μετακόμισε» σωματικώς στις «γειτονιές» ή τα «γήπεδα» του Παραδείσου, όμως η μορφή του συνεχίζει και θα συνεχίσει να είναι εδώ ανάμεσά μας και η μνήμη του θα είναι αιώνια.

«Αναπαύου εν ειρήνη» καλέ μας άνθρωπε και φίλε. Και καλή Ανάσταση.