«Πληγή» η ανεξέλεκγτη καύση σιτοκαλαμιών και η αδράνεια των τοπικών αρχόντων

Έως τα τέλη της δεκαετίας του ’60 η καύση σιτοκαλαμιών των θερισμένων σιτοκαλαμιών καταμεσίς του Καλοκαιριού δεν απασχολούσε ούτε τις αρχές ούτε τον κόσμο, τόσο των αστικών κέντρων όσο και των οικισμών του νομού, γιά έναν απλούστατο λόγο: Ήταν… αδιανόητη γιά τους αγρότες εκείνης της εποχής, όπως και όλων των προηγουμένων γενεών.
Μετά κάποιοι «σφύριξαν» στο αυτί των τότε νεωτέρων αγροτών, ότι η καύση σιτοκαλαμιών …«κάνει καλο΄» στα χωράφια, «διότι τα… λιπαίνει καλύτερα»!
Αυτό ήταν! Η καύση σιτοκαλαμιών, από αδιανόητη, έγινε… «αυτονόητη» θερινή αγροτική ασχολία!
Και μέσα σε σύντομο διάστημα «πέρασε» και «ρίζωσε» …ομαδικώς στην νοοτροπία των αγροτών να… μην τους «καίγεται» καρφί γιά τους κινδύνους ανεξέλεγκτων πυρκαϊών και των εξ αυτών φυσικών και υλικών καταστροφών, τους οποίους «εγκυμονεί» η ανεξέλεγκτη καύση σιτοκαλαμιών, ιδίως το Καλοκαίρι και ιδίως κατά την διάρκεια ημερών, κατά τις οποίες πνέουν ισχυροί άνεμοι!
Εν προκειμένω «θεοποιήθηκε» η «ευκολία» εις βάρος των επιταγών της προστασίας της φυσικής ανάπλασης της γης, που σημαίνει και προστασία του περιβάλλοντος, καθώς και της ασφαλείας, η οποία μπορεί να κινδυνεύσει από ενδεχόμενη εξέλιξη της καύσης σιτοκαλαμιών σε ανεξέλεγκτη πυρκαϊά.
Όταν η Πολιτεία συνειδητοποίησε τα σοβαρά προβλήματα, που προκλήθηκαν από την εκ μέρους των αγροτών καταχρηστική προσήλωση στην ανεξέλεγκτη εφαρμογή αυτής της μεθόδου, προχώρησε, έστω και με σημαντική καθυστέρηση, στην θέσπιση νομικών διατάξεων, μη περιοριζόμενη πλέον στις επί μακρόν απλές συστάσεις και παραινέσεις προς τους αγρότες.
Σ’ αυτό συνέβαλε και η δημοσιοποίηση των νέων επιστημονικών γνώσεων βάσει των οποίων η καύση σιτοκαλαμιών επιφέρει αποτελέσματα αντίθετα από τα προσδοκώμενα, βλάπτοντας το απαραίτητο γιά την ανάπλαση της γης ζωικό και φυτικό οικοσύστημα, ενώ συγχρόνως είναι επιζήμια γιά το περιβάλλον, θεωρούμενη, ως εκ τούτων, αντιπαραγωγική και αντιαγροτική, άρα απαράδεκτη.
Βεβαίως, επειδή η αντίληψη περί την «χρησιμότητα» της καύσης σιτοκαλαμιών στο κατακαλόκαιρο, και μάλιστα σε ημέρες με δυνατό αέρα… «γιά την ευκολία» είχε «ριζώσει», όπως αναφέρθηκε, στην νοοτροπία των αγροτών, ο νομοθέτης επέλεξε μία «μέση οδό», με κάποιους περιορισμένους συμβιβασμούς, μέχρι του σημείου του να μην αλλοιώνεται ο χαρακτήρας του νομοθετικού πλαισίου, από την στιγμή που αυτό έχει σκοπό να αντιμετωπίσει κάτι κακώς κείμενο.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο θεσπίσθηκε το να επιτρέπεται η καύση σιτοκαλαμιών αλλά σε πολύ συγκεκριμένες χρονικές περιόδους, με πολύ συγκεκριμένες καιρικές συνθήκες και με πολύ συγκεκριμένους κανόνες ασφαλείας. Επί πλέον, η μη τήρηση έστω και ενός των μνημονευθέντων όρων επιφέρει αυστηρές ποινές.
Το δυστύχημα είναι, ότι αυτό το καλό γιά την περίπτωση θεσμικό πλαίσιο, «πέφτει», χρόνια τώρα, «θύμα» της κακής εφαρμογής του τόσο από πλευράς αγροτών όσο και από πλευράς εκπροσώπων Πολιτείας και αυτοδιοίκησης.
Οι μεν πρώτοι, «ψάχνουν» μονίμως… γιά «παράθυρα» και «παρακαμπτήριες» οδούς, ώστε να το εφαρμόσουν… κατά το δοκούν και συμφέρον, οι δε δεύτεροι κατά καιρούς μη εφαρμόζοντας είτε το γράμμα είτε το πνεύμα του, «δέσμιοι» και αυτοί πολιτικάντικων αντιλήψεων και σκοπιμοτήτων, που ξεκινούν από το «ναι σε όλα» ή «να τα ‘χω καλά με όλους» και φτάνουν μέχρι την εξυπηρέτηση προσωπικών σχέσεων.
Ακριβώς σε όλες αυτές τις πτυχές και παραμέτρους μπορεί ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης τούτου του τόπου να αναζητήσει τα αίτια του προβλήματος, που αντιμετωπίζει τα τελευταία εικοσιτετράωρα ο νομός ιδίως δε η ανατολική πεδινή περιοχή του, με τις συνεχείς πυρκαϊές από ανεξέλεγκτη καύση σιτοκαλαμιών.
Από την μία οι αγρότες, ή τουλάχιστον μία, σημαντική από ό,τι φαίνεται, μερίδα αγροτών ξηρικών καλλιεργειών συνεχίζει «το ίδιο βιολί», περιφρονώντας τόσο τις συνέπειες αυτής της μεθόδου στις ίδιες τις καλλιέργειες και στο περιβάλλον αλλά και «γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων» τις διατάξεις του νόμο, από την άλλη οι τοπικοί άρχοντες, Πολιτείας και αυτοδιοίκησης, παραμένουν… απλοί θεατές!
Φυσικά η «πλάστιγγα» της ευθύνης «γέρνει» προς αυτούς τους τελευταίους.
Και τούτο διότι από την βούληση αυτών να εφαρμόζουν τους νόμους εξαρτάται πρωτίστως η εφαρμογή και των συγκεκριμένων διατάξεων κατά της ανεξέλεγκτης καύσης σιτοκαλαμιών.
Γιά λόγους ιστορικής δικαιοσύνης αξίζει να μνημονευθεί το παράδειγμα του Κιλκισιώτη πολιτικού Γιώργου Φλωρίδη, που, μεταξύ άλλων, υπήρξε ο πρώτος αιρετός νομάρχης Κιλκίς με διετή θητεία λόγω της κατόπιν καθόδου του στον κοινοβουλευτικό «στίβο».
Η διετία εκείνη είχε χαρακτηρισθεί από την… «διά ροπάλου» εφαρμογή των διατάξεων γιά την καύση σιτοκαλαμιών, με επακόλουθο ο τόπος και μαζί και η αγροτική παραγωγή του να απαλλαγούν από αυτό το πρόβλημα.
Τι, λοιπόν, εμποδίζει τους σημερινούς τοπικούς άρχοντες να ακολουθούν τον ίδιο «δρόμο» της εφαρμογής των νόμων, έστω μιμούμενοι το σωστό παράδειγμα;
Και τι περιμένουν γιά να τους εφαρμόσουν;
Μήπως μία εκτεταμένη πολλαπλή καταστροφή από «πύρινη επιδρομή», που θα προκαλέσει κάποια ανεξέλεγκτη καύση σιτοκαλαμιών, με κόστος κατά πολύ πολλαπλάσιο του… «κόστους» της υποχρέωσης μερίδας αγροτών να συμμορφωθούν προς κάποιες συγκεκριμένες διατάξεις;
Επί τέλους, ας αποκαταστήσουν κάποια σχέση με την στοιχειώδη βούληση, όση δηλαδή απαιτείται, γιά να «κοπεί μαχαίρι» η ασυδοσία ως προς την καύση σιτοκαλαμιών.
Μόνον έτσι θα μπορέσουν να ισχυρισθούν, ότι προσφέρουν κάποια υπηρεσία στον τόπο, έστω σε σχέση με το συγκεκριμένο θέμα.
Διαφορετικά θα παραμείνουν αυτό που είναι τώρα: Εκτεθειμένοι στην συνείδηση των πολιτών ή, τουλάχιστον, των σκεπτομένων πολιτών.