ΟΤΑΝ Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΕΜΦΑΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ
Με αφορμή την 3η του Δεκέμβρη Παγκόσμια ημέρα εορτασμού κάθε μορφής ορατής και αόρατης αναπηρίας
Η αναγγελία μιας νέας εγκυμοσύνης, σηματοδοτεί την έναρξη ενός καινούργιου, μεγάλου ταξιδιού, για την οικογένεια.
Προετοιμάζονται οι γονείς, για χρονικό διάστημα περίπου εννέα μηνών, σχεδιάζοντας και αδημονώντας, ώσπου φθάνει η πολυπόθητη ώρα που επιβιβάζονται στο αεροπλάνο, μαζί με άλλους γονείς, όλοι γεμάτοι χαρούμενες προσδοκίες και όνειρα και περιμένουν να κατέβουν στον προορισμό τους.
Στην διάρκεια της διαδρομής, ξεκινούν κάθε λίγο να υπάρχουν στάσεις και κατεβαίνουν, άλλοι στο Παρίσι, άλλοι στο Λονδίνο, άλλοι στην Νέα Υόρκη, ώσπου έφτασε η ώρα και έφτασαν στον δικό τους προορισμό. Τους αναγγέλλεται ότι κατεβαίνουν στην Αφρική. Πάνε στράφι τα όνειρα τους, όπου βλέπανε, λαμπερές μεγαλουπόλεις και να βαδίζουνε σε τεράστιους φωτεινούς δρόμους.
Σαστίσανε, στεναχωρεθήκανε, πέρασε αρκετός χρόνος αλλά αποφασίσανε να ΑΠΟΔΕΧΘΟΥΝΕ, τον προορισμό τους, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. Ενημερωθήκανε, θέσανε ρεαλιστικούς στόχους, δεν πονοκεφαλιάσανε με ταμπέλες, προσπαθήσανε να μείνουνε ήρεμοι και χαρούμενοι, μιλήσανε με περισσή εξωστρέφεια. Και αφού έγιναν όλα αυτά, αισθάνθηκαν υπερηφάνεια και ξεκίνησαν για την εξερεύνηση της Αφρικής.
Αν μιλήσεις τώρα μαζί τους, μετά από χρόνια , θα σου πούνε, ότι το ταξίδι της εξερεύνησης είναι τόσο υπέροχο, που σε ανταμείβει κάθε μέρα με πολύ πλούσια, πρωτόγνωρα συναισθήματα.
Πράγματι, η Αφρική έχει μια κρυμμένη γοητεία και θησαυρούς που δεν περιμένανε ότι θα ανακαλύψουν.
Βέβαια, για να είναι τίμιοι με τον εαυτό τους, το ταξίδι έχει ανηφόρες – κατηφόρες – τάρταρα – ευθείες – μέρες με ήλιο – μέρες με ομίχλη. Πολλές φορές κουράζονται, φτάνουν στα όρια τους, αλλά το ότι παραδέχονται ότι υπάρχουν όρια που καλούνται να ξεπεράσουν, δείχνει δύναμη και αναγνώριση του συναισθήματος.
Καμιά φορά αντιδρούν, αλλά ποιος άραγε μπορεί να προσδιορίσει αν η αντίδραση είναι ‘’λάθος’’ και ποιος μπορεί να προσδιορίσει αν υπάρχουνε ‘’λάθος ‘’ ή ‘’σωστά’’ συναισθήματα. Καμιά φορά ένα πρόβλημα, σου βγάζει φθόνο και ζήλεια για τον άλλο που θεωρητικά είναι σε καλύτερη μοίρα.
Άλλες φορές το πρόβλημα σε κάνει πιο ταπεινό, μετριοπαθή και υπομονετικό. Και η υπομονή σε βοηθά απεριόριστα, γιατί το να είσαι γονέας παιδιού με ιδιαίτερες ανάγκες, δεν είναι εργασία μερικής απασχόλησης αλλά ολοήμερη, πλήρη και παντοτινή.
Ένα πάντως είναι σίγουρο, μάθανε. Μάθανε ότι οι χαρές έρχονται με μικρές κατακτήσεις, βήμα – βήμα. Χαίρονται για τις μικρές τους νίκες και ετοιμάζονται για τις επόμενες και τις μεγαλύτερες. Μάθανε να περπατούν κρατώντας το παιδί τους σφιχτά και με ψηλά το κεφάλι, αδιαφορώντας για τα βλέμματα και τις κουβέντες του κόσμου, μόλις γυρίσουν την πλάτη τους.
Ότι είναι ‘’διαφορετικό’’, δεν πρέπει να κρυφτεί, πρέπει να βγει, στο φώς, στον ήλιο για να ανθίσει.
Και καμιά φορά, όταν τους ρωτάς, τι ονειρεύονται να γίνει το παιδί τους όταν μεγαλώσει. Τότε σου απαντούν, χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Ονειρευόμαστε να γίνει ένας, ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ !!!
ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΕΡΠΕΡΙΔΗΣ
ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΕΝΙΑΙΟΥ ΕΙΔΙΚΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ- ΛΥΚΕΙΟΥ ΚΙΛΚΙΣ
