Μάθαμε να παίρνουμε όσα μας δίνουν αντί να διεκδικούμε όσα μας αξίζουν
Τι «άνθισε» με την κυβέρνηση Σαμαρά; Τα προγράμματα μαθητείας ή αλλιώς «σταίητζ». Τι «ανθίζει» με την κυβέρνηση Τσίπρα; Τα επιδόματα. Ποιά η διαφορά; Πολλές.
Ο κόσμος αντιμετώπισε τα προγράμματα μαθητείας, προσωρινή δουλειά με ασφάλιση για την απόκτηση πείρας ως έναν τρόπο να κρύψει η τότε κυβέρνηση τα ποσοστά της ανεργίας, κυρίως, των νέων. Πως αντιμετωπίζει ο κόσμος τα επιδόματα; Ως κάτι πολύ καλό και χρήσιμο που τους δίνει οικονομική «ανάσα» και κινείται έτσι χρήμα στην αγορά. Παρατηρώντας το γεγονός αυτό μου δημιουργήθηκε η απορία. Είμαστε άραγε τόσο καλομαθημένοι που δε θέλουμε να κοπιάσουμε για να βγάλουμε χρήματα ή είμαστε τόσο ταλαιπωρημένοι που δεν αντέχουμε;
Αν σκεφτούμε, ότι έχουμε περάσει στο σχετικώς πρόσφατο παρελθόν πολέμους και Κατοχή θα σκεφτεί κανείς ότι ακόμη μας «κυνηγούν» σύνδρομα όπως το «κατοχικό» αλλά και κούραση μαζί με αναζήτηση για το εύκολο χρήμα και την καλή ζωή. Από την άλλη αν σκεφτεί κανείς ότι στο πιο πρόσφατο παρελθόν και στα καλά χρόνια του «Τσοβόλα δώστα όλα» και του Ανδρέα Παπανδρέου που «μοίρασε ψωμάκι στον κόσμο» θα έπρεπε να είμαστε σχετικά χορτάτοι.
Γιατί όμως δεν θέλουμε να κοπιάσουμε για να βγάλουμε χρήματα; Γιατί να ζούμε με συσσίτια, βοηθήματα, επιδόματα και επαιτεία και να μην έχουμε τη δουλειά μας, που θα μας προσφέρει και δημιουργικότητα, θα μας εντάξει στην κοινωνία και θα μας δίνει τουλάχιστον τα προς το ζην; Γιατί να είμαστε τόσο γερασμένοι στη νοοτροπία μας και να μην δράτουμε της κάθε ευκαιρίας να είμαστε χρήσιμοι; Γιατί να έχουμε όνειρο, ακόμη, να μπούμε στο Δημόσιο, ώστε να εξασφαλίσουμε την ζωή μας και να μην δημιουργήσουμε τη δική μας δουλειά;
Πολλά ερωτήματα και μεγάλες συζητήσεις ανοίγω θα μου πείτε και έχετε δίκιο. Προβληματισμένος και εγώ ακόμη για τη συμπεριφορά μας εν έτει 2017 παρατηρώ τον κόσμο πλέον να μην έχει πρόβλημα να περιμένει σε «ουρές» για να πάρει τα όσα του δίνουν. Ενώ θα έπρεπε να πάρει όσα τους αξίζουν μη περιμένοντας σε «ουρές».
Ελπίζω η γενιά μου, που είναι μεταβατική καθώς και οι επόμενες, να είναι πιο δημιουργικές και πιο απαιτητικές όχι μόνο από τους άλλους αλλά και από τους ίδιους τους εαυτούς τους. Να χαίρονται διότι δημιουργούν και διαμορφώνουν την ζωή τους και δεν περιμένουν κάποιον άλλον να φροντίσει για αυτούς με ότι του περισσεύει.
