«Μας άφησε» αναπάντεχα και άδικα ο Ν.Ανθρακίδης
Είχε «πατήσει» τα 78, όμως ήταν σφριγηλός το δέμας και ακμαίος το πνεύμα, δικαιούμενος «εις το έπακρον» τον χαρακτηρισμό του… «αειθαλούς εφήβου».
Πάνω από όλα ήταν ο καλός ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο «έξω καρδιά» της παρέας, ο αγωνιστής της ζωής, ο συνειδητός πολίτης του «πονούσε» τον τόπο του και έδινε και την ψυχή του γι΄αυτόν και τους ανθρώπους του.
Γι΄αυτό και το θλιβερό άγγελμα του θανάτου του «πάγωσε» την κοινωνία του Κιλκίς και «πόνεσε» τους οικείους και φίλους του προσφιλούς τους Νικήτα Ανθρακίδη.
Πιο πολύ «πόνεσε» η τόσο άδοξη «κοπή του νήματος» της ζωής του, αφού ο Νικήτας όλων δεν «πήγε» από φυσικά αίτια ή κάποια ασθένεια, αλλά «χάθηκε» αδίκως σε τροχαίο δυστύχημα. Και μάλιστα έξω από τα σύνορα της χώρας, μακριά από το λατρεμένο του Κιλκίς.
Με τον Νικήτα Ανθρακίδη συνέβαινε το εξής: Δεν συγκαταλεγόταν μεν στους λεγομένους «επώνυμους», πλήν όμως ήταν… περισσότερο από επώνυμος, αφού σε τούτο τον τόπο τον ήξεραν … «και οι πέτρες».
Άνθρωπος της δουλειάς και του μόχθου και της πιάτσας δημιούργησε την δική του παράδοση στην εμπορεία υγρών καυσίμων, φτάνοντας να γίνει από τους πρώτους στον νομό που άνοιξαν «ελεύθερο πρατήριο» (ΕΠ), ενώ προσέφερε επί μακρόν και κάθε άλλη σχετιζόμενη με αυτόν τον χώρο υπηρεσία.
Δεν είχε άμεση ανάμιξη στα αυτοδιοικητικά και λοιπά πολιτικά κοινά, ανήκε, ωστόσο, στους συμπολίτες εκείνους, που με τις θέσεις και απόψεις τους έκαναν πάντα αισθητή την παρουσία τους στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου, ενώ προάσπιζε με συνέπεια τα του επαγγελματικού τομέα του.
Εκεί, όπους άφησε την «σφραγίδα» του ήταν ο Κιλκισιακός, για τον οποίο «έπιανε πυρακτωμένο σίδερο», συγκαταλεχθείς στους επί μακρόν πλέον σταθερούς υποστηρικτές του, ηθικώς και υλικώς.
Επί πλέον, ενώ ήταν προσηλωμένος και αμετακίνητος στα δικά του ιδεολογικά και πολιτικά πιστεύω, σε ό,τι αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις δεν έκανε ποτέ διακρίσεις, θέτοντας τις έννοιες του συνανθρώπου και του συμπολίτη πάνω από ο,τιδήποτε άλλο.
Ήταν, λοιπόν, από παύσης πλευράς εύλογη η θλίψη, που προκάλεσε στους Κιλκισιώτες ο αποχωρισμός από τον «δικό» τους Νικήτα.
Όπως, όμως, συμβαίνει σε κάθε περίπτωση τέτοιων ανθρώπων, η κοινωνία του Κιλκίς αποχωρίσθηκε απλώς της φυσικής παρουσίας του, έστω και αν «δεν ήταν ακόμη η ώρα του».
Την μορφή του και όλα εκείνα, τα οποία την «χάραξαν» ανεξίτηλα στην συλλογική μνήμη, δεν θα την αποχωρισθεί ποτέ.
Όλοι θα θυμούμαστε τον φίλο Νικήτα Ανθρακίδη.
Και θα παραμείνει αθάνατος, ακριβώς επειδή οι άνθρωποι στην πραγματικότητα «πεθαίνουν», όταν τους λησμονούμε.
Καλό Παράδεισο και καλή Ανάσταση «δικέ» μας Νικήτα.
