Εσύ δεν έχεις τίποτε να αγαπάς;
Γράφει ο Αθανάσιος Τατάρογλου
Θυμάμαι στρατιώτης ήμουν και δεν είχα υπηρεσία εκείνη τη μέρα. Πήρα τον Βαγγέλη που υπηρετούσαμε μαζί και με το αμάξι θα γυρνούσαμε πίσω στο Κιλκίς. Ένα χιλιόμετρο έξω από την πύλη του στρατοπέδου, τόσο είχαμε απομακρυνθεί μόνο, ένα αυτοκίνητο έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο απέναντι ρεύμα ώσπου μερικά μέτρα πριν μας πλησιάσει ξέφυγε στη στροφή και αναποδογύρισε στα χωράφια. Με τρεμάμενα πόδια κατάφερα να οδηγήσω πάλι πίσω στην πύλη, να ενημερώσω τον αξιωματικό υπηρεσίας και μετά να οδηγήσω πολύ σιγά και προσεκτικά, ακόμη σοκαρισμένος προς το σπίτι. Την επόμενη μέρα, στις έξι το πρωί που περνούσα την πύλη ρώτησα να μάθω την εξέλιξη του περιστατικού. Ο αξιωματικός υπηρεσίας με ενημέρωσε πως όλα ήταν καλά, δεν είχε πάθει κανείς τίποτε και πως ήταν ένας γονιός ενός παιδιού που ερχόταν να το πάρει για την έξοδο του.
Ένα γεγονός ενός ανθρώπου που έτρεχε για να τελειώσει με τις δουλειές της ημέρας. Όπως καθημερινά χιλιάδες για να μην πω εκατομμύρια άνθρωποι σαν κι αυτόν. Τρέχουν στους δρόμους, είτε γιατί πιστεύουν ότι έχουν δαμάσει τις διαδρομές και εξημερώσει τα αυτοκίνητα, είτε απλά από καπρίτσιο. Κι αυτό μου θυμίζει και η συμπεριφορά με τις μάσκες. Άνθρωποι που έρχονται σε κοντινή επαφή με άλλους ανθρώπους, χωρίς να ξέρουν αν και κατά πόσο κινδυνεύουν. Άλλοι που κοροϊδεύουν όσους φορούν και προσέχουν. Κι αν αναρωτιέστε τι σχέση έχουν αυτά τα περιστατικά, θα σας πω.
Τον εαυτό μας δεν το σκεφτόμαστε, σεβαστό. Είτε είμαστε έρμαια των παθών μας, λες και τον νου μας τον έδωσαν για να τον χρησιμοποιούμε κατά βούληση. Είτε είμαστε απογοητευμένοι από τη ζωή μας και πιστεύουμε ότι δεν αξίζουμε πολλά. Είτε δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο μας κάνει να μην σεβόμαστε, να μην αγαπάμε, να μη προσέχουμε τον εαυτό μας. Σεβαστό και πάλι. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για εμάς.
Έναν άνθρωπο που να αγαπάτε δεν έχετε; Που να λαχταράτε να τον δείτε και να μην τρέχετε για να φτάσετε πιο γρήγορα σε αυτόν, αλλά να πηγαίνετε προσεκτικά ώστε να φτάσετε σίγουρα και με ασφάλεια. Δεν υπάρχει κάποιος που να πρέπει να προσέξετε, να φροντίσετε και να το κάνετε με χαρά, σεβόμενοι τις δικές του ανάγκες; Κάποιος που να προσέχετε «σαν τα μάτια σας» που λέμε, τόσο πολύτιμος. Να ανησυχείτε για αυτόν.
Ε λοιπόν γιατί φέρεστε σαν ζώα, δίχως νου; Σαν να είστε μόνο εσείς πάνω στη γη και κανείς άλλος; Δεν έχετε ανθρώπους που να αγαπάτε; Κι αν δεν αγαπάτε τον εαυτό σας κάντε το για αυτούς. Εκείνους που περιμένουν να σας δουν με λαχτάρα ή σας αγαπούν και σας χρειάζονται στη ζωή τους. Προσέχετε εσείς λοιπόν για να κάνετε χαρούμενους άλλους ανθρώπους αφού δεν σας νοιάζει για τον εαυτό σας. Δεν μπορεί να μην δεν έχετε έναν άνθρωπο που να αγαπάτε και να σας χρειάζεται.
Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα μου, πατήστε εδώ.
Μπορείτε να υποστηρίξετε τη δουλειά μου, κάνοντας κλικ παρακάτω.
