Επιβαλλόμενη αποκατάσταση

Πριν λίγες ημέρες, όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, η Πολεμική Αεροπορία γιόρτασε, με τον δικό της τρόπο, την μνήμη των προστατών της Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ.

Ανάμεσα στα ιπτάμενα στελέχη της και οι Κιλκισιώτες αξιωματικοί Καλογερίδης και Καπέτης.

Είναι οι δύο συνιστώσες, που συνθέτουν την αφορμή του παρόντος σχολίου.

Κάποια στιγμή, λοιπόν, η Πολιτεία, γιά χάρη της ιστορικής πραγματικότητας, πρέπει να αποκαταστήσει την ιστορική ανακρίβεια, σε ό, τι αφορά στον πρώτο αξιωματικό του συνόλου των Ενόπλων Δυνάμεων, που έπεσε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940-41.

Έως σήμερα αναφέρεται ο ήρωας υπολοχαγός Αλέξανδρος Διάκος, πεσών κατά την επίθεση για την ανακατάληψη του υψώματος της Τσούκας στην περιοχή της Καστοριάς, την Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 1940.

Μόνο που ο σπουδαίος και υπέροχος εκείνος υπερασπιστής της Πατρίδας ήταν ο πρώτος πεσών αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, και όχι γενικώς των Ενόπλων Δυνάμεων, καθώς τρεις ημέρες νωρίτερα, την Τρίτη 29 Οκτωβρίου 1940 κατερρίφθη και εφονεύθη σε αερομαχία πάνω από το χωριό Βασιλειάς (Βασιλειάδα) της Καστοριάς ο ανθυποσμηναγός Ευάγγελος Γιάνναρης.

Μαζί του και ο επισμηνίας Γεμενετζής, ο πρώτος πεσών μόνομος υπαξιωματικός των Ενόπλων Δυνάμεων συνολικώς.

Επομένως, η θλιβερή αυτή πρωτιά ανήκει στην τότε Ελληνική Βασιλική Αεροπορία και μετέπειτα, έως και σήμερα, Πολεμική Αεροπορία.

Και μία τέτοια αποκατάσταση δεν συνιστά ούτε προσβολή ούτε παραποίηση, σε σχέση με τα δύο ιστορικά πρόσωπα, ως προς τους αξιωματικούς, οι οποίοι στην μνήμη, την σκέψη και στην καρδιά του συντάκτη κατέχουν εξέχουσα θέση, όπως όλοι οι ήρωες που έδωσαν την ζωή τους για την ελευθερία και ανεξαρτησία τούτου του τόπου.

Απλώς, όπως και να το κάνουμε, η σημερινή παγιωθείσα ιστορική γνώση περί τον πρώτο πεσόντα αξιωματικό των Ενόπλων Δυνάμεων, και όχι αξιωματικό του Ελληνικού Στρατού ή Στρατού Ξηράς, έχει βάση μόνον αν η 29^η Οκτωβρίου… έπεται της 1^ης Νοεμβρίου.