«Έφυγε» ο Θανάσης (Τσισμαλίδης) «ορφάνεψαν» τα «Τρία Αδέλφια»

Από την Τετάρτη 28.10.20, ανήμερα της 80ης επετείου του ΟΧΙ, η ζωή στο Κιλκίς συνεχίζεται χωρίς ένα από τα γνώριμα εκείνα πρόσωπά της που «άφησαν ανεξίτηλη» την προσωπική «σφραγίδα» τους σ’ αυτήν και στην κοινωνία της. Ήταν η ημέρα, κατά την οποία «αναχώρησε» για το «δίχως γυρισμό ταξίδι», σε ηλικία 77 ετών, ο Θανάσης Τσισμαλίδης.

Έτσι τα πασίγνωστα τρία αδέλφια, που «έγραψαν ιστορία» πολλών δεκαετιών με το ομώνυμο θρυλικό εστιατόριο του Κιλκίς, έμειναν πλέον δύο, ο Ρούλης και ο Κώστας, ενώ στο θλιβερό άγγελμα της απώλειας του Θανάση πλήθος συμπολιτών αισθάνθηκε, ότι «έχασε» έναν «δικό» του άνθρωπο.

Είναι ένα συναίσθημα το οποίο δημιούργησε ο εκλιπών με τον ανοικτόκαρδο χαρακτήρα του, την έμφυτη ευγένειά του, την συνέπεια στις σχέσεις με όλους και την υποδειγματική επαγγελματική ευσυνειδησία του.
Γόνος δεκαμελούς προσφυγικής οικογένειας από τον Καύκασο, που πέρασε από «χίλια μύρια κύματα», μέχρι να εγκατασταθεί και «ριζώσει» στο Κιλκίς, ο Θανάσης γεννήθηκε στην εποχή της μακράς «μαύρης νύχτας» της Κατοχής, ενώ από την «τρυφερή» ακόμη ηλικία βίωσε την τραγική εμφυλιοπολεμική και την αμέσως ακόλουθη μετεμφυλιοπολεμική, περίοδο έχοντας αναγκασθεί να «ριχθεί» από πολύ μικρός στην «μάχη» της επιβίωσης και κατόπιν της αποκατάστασης.

Ξεκίνησε να εργάζεται από την ηλικία των 12 ετών, και έως τα 20 έκανε πολλές δουλειές, ενώ αργότερα «έρριξε το βάρος» στον τομέα της εστίασης, έχοντας μαθητεύσει σε κορυφαίους Κιλκισιώτες του χώρου (Παλαιολόγου, Μαυροματίδη κλπ) και αναδειχθεί σε «πρώτης διαλογής» μάγειρα.

Έτσι όταν «ωρίμασαν» οι συνθήκες, τόσο γιά αυτόν όσο και για τα αδέλφια του, ήταν «παιχνιδάκι» γιά αυτούς ο συγκεκριμένος χώρος. Και αφού για κάποια χρόνια εργάσθηκαν και οι τρεις στο εστιατόριο-ψησταριά του Αλέκου Μαυροματίδη, μόλις αυτός συνταξιοδοτήθηκε, δεν δυσκολεύθηκαν να «αναλάβουν τα ηνία» της επιχείρησης και να την οδηγήσουν σε… ατελείωτη «Άνοιξη», καταξίωση και αποδοχή συνδυάζοντας την ποιότητα με οικονομική βατότητα, έτσι που το εστιατόριο «Τα Τρία Αδέλφια» να καταστεί ένα από τα σημεία αναφοράς στην πόλη του Κιλκίς.

Από αυτό πέρασαν όχι μόνο γενιές και γενιές Κιλκισιωτών αλλά και αμέτρητοι επισκέπτες ή προσωρινοί κάτοικοι του Κιλκίς, ανάμεσα στους οποίους και εξέχουσες προσωπικότητες της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής, πολιτιστικής και αθλητικής ζωής της χώρας, όπως και αρκετοί αλλοδαποί, που, χάρη στα «Τρία Αδέλφια», έγιναν «πρέσβεις καλής θελήσεως του Κιλκίς» και της κουζίνας του στους τόπους τους.

Σημαντικό μερίδιο της τιμής γιά αυτόν τον τρόπο λειτουργίας του εστιατορίου ανήκει και στον Θανάση, κυρίως σε ό,τι αφορά στις συνταγές και στην ποιότητα της μαγειρικής του αλλά και στην ανεπιτήδευτη εγκαρδιότητά του, όπως και την ικανότητά του, με το όλο παρουσιαστικό, την αίσθηση του χιούμορ και την άψογη συμπεριφορά του, να «κερδίζει» τον κάθε θαμώνα, που από την πρώτη κιόλας επίσκεψη στο εστιατόριο γινόταν πελάτης του.

Επί πλέον ο Θανάσης Τσισμαλίδης ήταν ενεργός πολίτης και ανέπτυσσε δραστηριότητα σε διάφορους χώρους, έχοντας να επιδείξει μιάν αισθητή αλλά συγχρόνως και διακριτική παρουσία σε αυτούς, καθώς δεν του άρεζε γενικώς ο άσκοπος «θόρυβος» κάποιων «μόνο και μόνο για την «βαβούρα» και το θεαθήναι», όπως συνήθίζε να λέγει και ο ίδιος.

Φυσικά το στοιχείο, που τον «ανύψωσε» στις συνειδήσεις, ήταν η κοινωνικότητά του, καθώς πάντα είχε τον λόγο τον καλό στην χαρά και τον παρηγορητικό στην λύπη, πάντα βρισκόταν στο πλάι συνανθρώπων σε δύσκολες συγκυρίες.

Τέλος ως επαγγελματίας εστίασης στήριξε ουκ ολίγες φορές κοινωνικούς και πολιτιστικούς φορείς είτε με χορηγίες είτε με διευκολύνσεις εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων τους. «Ποιός Θανάσης;» τον ρωτούσε… δήθεν αφελώς ο συντάκτης του παρόντος πριν πολλά χρόνια, με αφορμή κάποια από τις προβολές της ομώνυμης ταινίας με τον Βέγγο. «Ένας είναι ο Θανάσης» απαντούσε με την ίδια προσποιητή «αφέλει»… ο Θανάσης, οπότε ο κάθε ερωτών… «διάλεγε και έπαιρνε».

Και, φυσικά, ο Θανάσης Τσισμαλίδης είχε εκ των προτέρων κερδισμένη την εκτίμηση και εμπιστοσύνη όλων, άρα ήταν δεδομένο, ότι άμα τη εισόδω στα «Τρία Αδέλφια» όποιος έθετε αυτό το ερώτημα, έδινε ο ίδιος αυτήν την απάντηση. Γιά τα διάφορα περιστατικά με τον Θανάση, που «βγάζουν»… εύθυμα «παραπολιτικά» χρειάζεται να…εκδοθεί βιβλίο. Και αυτό το τελευταίο και όλα όσα παρατέθηκαν στοιχειοθετούν βάσιμο λόγο γιά τον οποίο η κοινωνία του Κιλκίς αισθάνεται «φτωχότερη» χωρίς τον Θανάση Τσισμαλίδη.

Συγχρόνως, όμως, στοιχειοθετούν και τον λόγο, γιά τον οποίο ισχύει και η πεποίθηση, ότι ο Θανάσης των «Τριών Αδελφιών» θα βρίσκεται γιά πάντα ανάμεσά μας, αφού γιά τέτοιους ανθρώπους η «πόρτα» της λήθης είναι «ερμητικώς κλειστή».

Και ας είχε την ατυχία να «φύγει» σε μιάν άσχημη συγκυρία κατά την οποία δεν επιτρέπεται γιά κανένα νεκρό να συνοδευτεί στην «τελευταία κατοικία» του από αριθμό μεγαλύτερο από τον συγκεκριμένο μονοψήφιο ή πολύ μικρό διψήφιο αριθμό δικών του ανθρώπων.

Διότι υπό ομαλές συνθήκες πολύ δύσκολα θα χωρούσε στον ιερό μητροπολιτικό ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο προαύλιό του και στην παρακειμένη οδο Ε.Βενιζέλου το πλήθος συμπολιτών και πανταχόθεν φίλων, που θα είχε προσέλθει για το «ύστατο χαίρε» στον Θανάση Τσισμαλίδη.

Ωστόσο, αυτό το πλήθος, όπως και η κοινωνία του Κιλκίς γενικώς, απλώς αποχωρίσηκε το φθαρτό σώμα του καλού συμπολίτη.

Η μορφή του έχει μείνει ανεξίτηλα «χαραγμένη» στην συλλογική συνείδηση για αυτό και η μνήμη του θα έιναι αιωνία.Αναπαύου, λοιπόν, εν ειρήνη αξιομακάριστε αδελφέ ημών και… καλέ μας άνθρωπε Θανάση Τσισμαλίδη.
Και καλή Ανάσταση.