«Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος…» (Χρόνης Μίσσιος)
Ο καθένας μπορεί να διαφωνήσει με την πολιτική του Τσίπρα και να έχει ως ένα βαθμό δίκιο. Ο κάθε αριστερός έχει δίκιο να αισθάνεται σε κάποια θέματα απογοητευμένος, γιατί η κυβέρνηση του Τσίπρα δεν έχει ανταποκριθεί στο μέγεθος των προσδοκιών του. Κανένας, όμως, δεξιός, αριστερός ή κάτι άλλο, δεν γίνεται να αγνοήσει όλα τα προηγούμενα χρόνια των κυβερνητών, που βούλιαξαν στο χρέος την Ελλάδα. Κανένας πολίτης δεν δικαιούται να ξεχάσει τους επώνυμους και τους «ανώνυμους», που θησαύρισαν στις συναλλαγές τους με το κράτος, σε βάρος του φορολογούμενου λαού.
Η διαπλοκή από τη δικτατορία και μετά, έβγαλε ρίζες και ρίζωσε βαθιά σε τούτον εδώ τον τόπο, διαβρώνοντας πολιτική, ως το μεδούλι της.
Είναι λογικό να αισθάνεται πικραμένος ο πολίτης, που απηυδισμένος από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, έκανε την υπέρβαση του και ψήφισε τον Τσίπρα. Είναι όμως, επίσης, λογικό να συμφωνήσει με την σκέψη, ότι όλα όσα επιθυμούσε τόσο καιρό, δεν μπορούν να επιτευχθούν, μέσα σε ένα χρόνο σε μια καταστραμμένη χώρα.
Είναι άδικο, να μην παραδεχθούμε ότι ο σημερινός πρωθυπουργός δεν έχει κρύψει κανένα «στικάκι» σε κανένα συρτάρι. Δεν κάλυψε κολλητό του και δεν προστάτεψε φίλο του, αν ήταν το όνομά του σε λίστα. Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Τσίπρας δέχθηκε για δώρο, έστω και μία χύτρα ταχύτητας, από τη Ζίμενς. Οποιαδήποτε άλλη διαφωνία με την ασκούμενη πολιτική, είναι κατανοητή και εντάσσεται μέσα στα πλαίσια της διαφορετικής ιδεολογίας.
Ο έντυπος τύπος στην Ελλάδα, αυτός που επί τόσα χρόνια έπαιρνε τα εκατομμύρια των εκατομμυρίων σε κρατικές διαφημίσεις, ουδέποτε νοιάστηκε για τη σωστή ενημέρωση του λαού της. Αν πράγματι νοιαζόταν, αν όντως ασκούσε ουσιαστική κι αποκαλυπτική κριτική, η Ελλάδα δεν θα έφθανε ποτέ σ’ αυτό το χάλι. Επειδή όμως ωφελούνταν, ήταν πάντοτε φιλικά διακείμενος στις εκάστοτε κυβερνήσεις. Τώρα, όμως, που η σχέση αυτή τελειώνει, σπαρταρά σαν το ψάρι στην στεριά. Πετιέται και χτυπιέται. πότε εδώ και πότε εκεί.
Ένα πράγμα ωστόσο είναι βέβαιο. Αν ο Τσίπρας έδινε στα μεγάλα συγκροτήματα του τύπου, αυτά που ζητούσαν, αν δεν απαιτούσε να πληρώσουν τα χρωστούμενα από τις τηλεοπτικές συχνότητες, θα τον εγκωμίαζαν και θα τον υμνούσαν. Να γιατί έκαναν δηλητήριο το μελάνι….
Η Ελλάδα διανύει την χειρότερη οικονομική κρίση από την Μικρασιατική Καταστροφή και μετά. Το προσφυγικό που προστέθηκε τον τελευταίο καιρό, είναι μια χαίνουσα πληγή, που καλείται η κυβέρνηση να λύσει, χωρίς να έχει την αλληλεγγύη της Ενωμένης Ευρώπης. Της σημερινής Ευρώπης, που καμία σχέση δεν έχει, με εκείνη του Μπραντ, του Σμιθ, του Μιτεράν…
Η Ευρώπη, αν θέλει να λέγεται πολιτισμένη, οφείλει να δεχθεί τον αριθμό προσφύγων που της αναλογεί, ανά χώρα, με κριτήρια πληθυσμιακά. Να δείξει ανθρωπιά στα ξεσπιτωμένα παιδιά του πολέμου. Η Ελλάδα, παρά τις οικονομικές δυσκολίες που περνά, κρατά ψηλά τις πανανθρώπινες αξίες. Μπροστά σ’ αυτό το δράμα, ως ένας απόγονος Ποντίων προσφύγων κι εγώ, δεν μπορώ να δεχθώ, ότι η Ευρώπη δρα σαν μία πολιτισμένη ήπειρος. Ούτε όμως και ξεχνώ, πως στην Ευρώπη ανακαλύφθηκε ο φασισμός και ο ναζισμός. Στην Ευρώπη έχει τη ρίζα της η αποικιοκρατία. Ότι η Γερμανία έγινε η αιτία για δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Ότι η σημερινή Ευρώπη διαλύει τις βασικές αρχές της ανθρωπιάς και επιβάλει νόμους αιμομιξίας και κτηνοβασίας. Κι είναι η ίδια Ευρώπη, που κλείνει τώρα τα σύνορα και τα αυτιά της στο κλάμα του προσφυγόπουλου της Συρίας…..
Αν δεν μπορείς ν’ αλλάξεις μια κατάσταση, μπορείς τουλάχιστον να επιλέξεις τον τρόπο που θα την αντιμετωπίσεις. Το χειρότερο στη ζωή είναι να απορροφηθείς από εκείνο που απορρίπτεις.
Να γίνεις από βασανιζόμενος, βασανιστής και από καταπιεζόμενος καταπιεστής, με όποιο τρόπο κι αν επιλέξεις!
Η ζωή, όπως και η πολιτική, δεν μετριέται με τις λέξεις, αλλά με τις πράξεις. «Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μη με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα…», μας υπενθυμίζει ο Χρόνης Μίσσιος.
