Την ζωή την ορίζουν οι σοφοί αλλά την αλλάζουν οι δυνατοί!

Η ονομαζόμενη ευρωπαϊκή ένωση είναι κυρίως γεωγραφική και οικονομική οντότητα. Με την Ευρώπη και ειδικότερα με τη Γερμανία και τους συμμάχους της, ιστορικά δεν μας ενώνει τίποτα το βαθύ στην ιστορική διαχρονία. Δεν μας ενώνουν ούτε κοινοί αγώνες ούτε έχουμε τους ίδιους θρησκευτικούς δεσμούς. Αντίθετα και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους ήμασταν αντίπαλοι…

Λαοί που δεν έχουν τα βασικά στοιχεία, που συνθέτουν την έννοια του έθνους, που δεν τους ενώνουν κοινοί αγώνες, δεν έχουν ιστορικό δέσιμο μεταξύ τους, κι επομένως, δεν έχουν λόγο να αγωνιστούν και να θυσιαστούν ο ένας για τον άλλον. Ποιός από εμάς θα ήταν πρόθυμος να πολεμήσει για την Τσεχία, τη Λετονία ή τη φασιστική Ουκρανία;

Είναι λυπηρό την ώρα που λιποθυμούν τα παιδιά στα σχολεία, από την ασιτία, η «γερμανική Ευρώπη», να ορίζει το μέλλον της χώρας μας με αυξανόμενα μέτρα εξόντωσης! Ο νέος που ζει σ’ έναν τόπο που δεν νιώθει ότι είναι ο τόπος του, σ’ έναν κόσμο που δεν τον αισθάνεται σαν να είναι ο δικός του, η αγάπη του για τον τόπο αυτό ματώνει.

Αν θέλεις να υποδουλώσεις έναν λαό, σβήνεις την ιστορία του. Διαγράφεις την παράδοση και τη θρησκεία του. Καταργείς το πολιτισμικό του παρελθόν, κόβεις κάθε δέσιμο με αυτό και εισάγεις νέους πολιτικούς όρους στην πολιτική συζήτηση. Δυστυχώς στην ίδια λογική εντάχθηκε, εκών άκων, και ο υπουργός Παιδείας Φίλης, αμφισβητώντας τη γενοκτονία των Ποντίων κι επινοώντας τον όρο εθνοκάθαρση παρά την ομόφωνη απόφαση της βουλής, από το 1994, για τη γενοκτονία των Ποντίων. Το ερώτημα που τίθεται είναι μια τέτοια αντεθνική αντίληψη ποιον υπηρετεί;

Τελευταία ακούμε αρκετά συχνά το ρήμα “θυσιάζω” ή “θυσιάζομαι”. Δυστυχώς πολλοί, από εκείνους που το χρησιμοποιούν, αγνοούν τη διαφορά ανάμεσα στην ενεργητική και την παθητική φωνή. Είναι άλλο το θυσιάζω κι άλλο το θυσιάζομαι. Είναι άλλο το θυσιάζομαι με τη θέλησή μου κι άλλο το θυσιάζομαι υπό άλλου, παρά την αντίθεσή μου. Άλλο, δηλαδή, η αυτοθυσία του λαού μας, το 1940, άλλο η θυσία της Ιφιγένειας ή της Ελλάδας από τα μέτρα του μνημονίου. Στη δεύτερη περίπτωση υπάρχει, αυτό που ονομάζουμε ποιητικό αίτιο. Υπάρχει δηλαδή θύτης.

Ο φόβος κάνει το κακό να επιβιώνει πιο εύκολα από το καλό. Ό,τι φοβόμαστε αποκτά πάνω μας δύναμη. Ο φόβος είναι που συστέλλει τις ελπίδες μας. Η σκιά του μαχαιριού χαράζει πιο βαθιά κι από το λεπίδι.

Το μυαλό είναι πιο ισχυρό κι από τη γροθιά, λέει ένα γνωμικό. Αυτό ας το αντιληφθούν εκείνοι που στο όνομα του λαού λύνουν τα βιοποριστικά τους προβλήματα, ψηφίζοντας για τον ίδιο μέτρα που τον εξοντώνουν.

‘Ο,τι καταδικάζαμε, πριν έρθει στην κυβέρνηση η Αριστερά, το καταδικάζουμε και τώρα. Διαφορετικά γκρεμίζουμε στη συνείδηση και στη λογική κάθε καλή αντίληψη για την Αριστερά, δείχνοντας στην πράξη ότι όλα τα κόμματα είναι το ίδιο. Και τότε βλάπτουμε συνολικά την πολιτική, καθώς της αφαιρούμε το όραμα.

Η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ σ’ αυτό το χάλι, από τον τελευταίο πόλεμο και μετά. Η εθνική της κυριαρχία έχει παραδοθεί, η ανεξαρτησία έχει υποθηκευθεί, η ανεργία έγινε συνώνυμη με τον βραδύ θάνατο. Σαν γύπες οι ξένοι τοκογλύφοι ξεσκίζουν τις σάρκες της. Φως δεν φαίνεται πουθενά, ούτε καν από πυγολαμπίδα. Σβησμένα στα πιο πολλά σπίτια και τα φώτα των Χριστουγέννων.
Οι εμπνευστές των μεγάλων οραμάτων σε τούτη την πατρίδα έχουν χαθεί. Η πολιτική σε μεγάλο βαθμό έχει εξευτελιστεί. Η Ελλάδα αδειάζει από τα νιάτα κι από τα πιο φωτεινά μυαλά. Πίσω μένουν εκείνοι που θα την σώσουν. Μόνο, που αντί να ενώσουν τις δυνάμεις τους ερίζουν και βρίζουν ο ένας τον άλλον, ο καθένας όμως για την πάρτη του.

Με αναξιόπιστες πολιτικές και με υποταχτικούς πολιτικούς, κανένας λαός δεν έχει μέλλον. Τη ζωή την ορίζουν οι σοφοί, αλλά την αλλάζουν οι δυνατοί. Όσοι μάχονται για τις αξίες της…