Ας «ζυγίζουμε» την γλώσσα, πριν μιλήσουμε γιά «λαθρομετανάστες»
Τον τελευταίο χρόνο όλους μας έχει απασχολήσει λίγο ή πολύ το θέμα της προσφυγιάς και της μετανάστευσης, με αφορμή, βεβαίως, τους πρόσφυγες που κατά χιλιάδες περνούν από την χώρα μας. Ήταν δύσκολο για το κράτος να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την ξαφνική είσοδο τόσων ανθρώπων και μάλιστα από τα υδάτινα σύνορα μας. Από την άλλη οι Ευρωπαίοι «ένιψαν τας χείρας τους» μη δίνοντας αρχικώς την παραμικρή βοήθεια, και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις χώρες – περάσματα προσφύγων προέβησαν σε κλείσιμο των συνόρων τους.
Οι αντιδράσεις, όπως ήταν αναμενόμενο πολλές για το πώς θα έπρεπε να γίνει η διαχείριση αυτών των ανθρώπων. Εγώ θέλω να σταθώ στις, κατά τη γνώμη μου, «κακές». Κατ’ αρχάς ξεκινώντας από τη πρόσφατη «μικρή παράσταση», που έδωσε η Χρυσή Αυγή στη βουλή, να τονίσω πως το θέμα των μεταναστών και των προσφύγων δεν είναι κτήμα κανενός αλλά πρόβλημα όλων. Είναι ζήτημα πολιτισμού. Για αυτό καλό θα ήταν οι άναρθρες κραυγές των εθνικιστών να «κοπάσουν», διότι στην Δημοκρατία δεν επιτρέπεται να σιωπήσει κανείς (αλλά που να το γνωρίζουν αυτό;).
Δυστυχώς, οι κάτοικοι του νομού μας, και κυρίως όσοι βρίσκονται στο πέρασμα της Ειδομένης και πέριξ, έζησαν το πρόβλημα εντονώτερα ζητώντας την βοήθεια ελληνικών και ξένων δυνάμεων, ώστε να υπάρχει ηρεμία στη περιοχή και να γίνεται ομαλά η μετάβασή τους στα Σκόπια. Αυτό που με τίποτα δεν μπορώ να δεχθώ και να κατανοήσω είναι πώς μερικοί άνθρωποι, οποιασδήποτε ιδεολογίας, ζητούν κλείσιμο των συνόρων αποκαλώντας τους πρόσφυγες λαθρομετανάστες και βάζοντάς τους όλους στο ίδιο τσουβάλι.
Σε αυτό το σημείο καλό θα ήταν να κάνουμε μια παραδοχή ότι προφανώς μαζί με τους Σύρους και άλλους πρόσφυγες εισέρχονται στη χώρα μας και μετανάστες αλλά και άλλα στοιχεία που στις ημέρες μας μπορεί να είναι και πάρα πολύ επικίνδυνα. Αυτό είναι θέμα των ελληνικών και ευρωπαϊκών αρχών να το διερευνήσουν και να «καθαρίσουν» το τοπίο. Επίσης, καλό θα ήταν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις να σταματήσουν να φέρονται τόσο καλά στους «ευέξαπτους» γείτονες Τούρκους για να συνετιστούν επιτέλους και να ελέγξουν τους δουλεμπόρους τους.
Και όπως προείπα το θέμα μου είναι πως δεν μπορώ με τίποτα να κατανοήσω πώς άνθρωποι της ηλικίας μου αλλά κυρίως μεγαλύτεροι εκφράζουν δημόσια και χωρίς ίχνος ντροπής απόψεις ακραίων, εχθρικές προς ανθρώπους που αναγκάστηκαν να φύγουν από τη πατρίδα τους λόγο πολέμου με τους χειρότερους εχθρούς που θα μπορούσαν να έχουν. Ασχέτως αν συμφωνώ ή διαφωνώ με την επιλογή τους, να φύγουν δηλαδή από την πατρίδα τους σε μια τόσο δύσκολη περίοδο, οφείλω να τους προσφέρω τον δρόμο προς την καλύτερη ζωή που αναζητούν για τα παιδιά τους. Ίσως αυτοί να μην είναι τόσο γενναίοι όσο ήταν οι πρόγονοι μας που πάλεψαν εναντίον του τούρκικου ζυγού και εξαιτίας τους τώρα διαβάζουμε, γράφουμε και μιλάμε Ελληνικά.
Δεν σημαίνει όμως ότι δεν είναι και άνθρωποι. Και δεν μπορώ να δεχθώ πως εμείς θα τους φερθούμε άσχημα ή θα τους χαρακτηρίσουμε λαθρομετανάστες όταν οι παππούδες μας ήταν πρόσφυγες, όταν η χώρα μας έχει ζήσει την οικονομική μετανάστευση μια φορά στο παρελθόν και την ζει ακόμη μια φορά και τώρα. Δεν νοείται για παράδειγμα να θέλουμε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα στο νομό μας και να μην θέλουμε ένα χώρο όπου θα μπορούν να συγκεντρώνονται προσωρινά αυτοί οι άνθρωποι πριν φύγουν προς τον εύπορο Βορρά. Διότι, μην ξεχνάτε, ότι σχεδόν κανείς δεν θέλει πια να μείνει στην μικρή μας Ελλάδα, έτσι όπως εμείς την καταντήσαμε. Ούτε καν τα ίδια μας τα παιδιά, που μορφώνονται και φεύγουν έξω για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.
Δε γίνεται εμείς να αποκαλούμε τους ανθρώπους αυτούς λαθρομετανάστες και να θέλουμε να κλείσουν τα σύνορα μας. Την έχουμε στο αίμα μας την προσφυγιά. Μη το ξεχνάτε. Από αυτές τις μέρες με τους θανάτους τόσων ανθρώπων και μεταξύ αυτών μικρών παιδιών ένα μήνυμα είναι συνέχεια μέσα στο μυαλό μου, ενός Μαροκινού μετανάστη.
«Συγγνώμη για την ενόχληση Έλληνες».
