Για να μιλήσω πολιτικά…
Σε προηγούμενα άρθρα μου είχα τονίσει, ότι η εποχή μας αναζητεί ένα άλλο πλαίσιο πολιτισμικών αλλαγών, ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικό να επανατοποθετηθούμε μέσα στις προκλήσεις των καιρών με διαφορετικό τρόπο, διαφορετική στάση. Νομίζω, ότι η επικαιρότητα επιβεβαιώνει αυτά που γράφω στα άρθρα μου εδώ και τόσο καιρό.
Στο παρόν άρθρο μου θα καταβάλλω μια προσπάθεια να μιλήσω με όρους πολιτικούς όχι ως πολιτικός αναλυτής αλλά ως πολιτικό υποκείμενο νέων εξελίξεων και μετασχηματισμών. Πιστεύω ακράδαντα ότι το μέλλον πάντα έχει ανάγκη το παρελθόν, ότι τα ιστορικά παραδείγματα σε κρίσιμες κοινωνικές περιστάσεις είναι πολύτιμα και ότι τα δεδομένα κάθε εποχής είναι αδιαμφισβήτητα δεδομένα όχι ιδωμένα ως στερεότυπα αλλά ως ρεαλιστικά σχήματα που πρέπει και επιβάλλεται να λαμβάνει καθένας, πολίτης και πολιτεία, υπόψιν του.
Ναι, λοιπόν, στη διακρατική συνεργασία, στην πολυπολιτισμικότητα με ότι γόνιμο έχει αυτή να προσφέρει. Το πρόβλημα της τρομοκρατίας, το οικολογικό, η παιδική εκμετάλλευση και όποια άλλα ζητήματα χρήζουν συνεργασία. Τα προβλήματα τα κοινωνικά είναι και υπερεθνικά και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ούτε και μπορούν να αντιμετωπίζονται από μεμονωμένες πολιτειακές προσπάθειες.
Δεν θέλω να είμαι καχύποπτη και δεν πιστεύω πως σε όλο αυτό το ευρωπαικό χωνευτήρι όλοι είναι εχθροί της Ελλάδας και ότι θέλουν να τη βλάψουν. Ένας τέτοιος συλλογισμός είναι άκρως λαικίστικος και πιστεύω πολύ επικίνδυνος για την ίδια τη συνοχή της κοινωνίας μας. Αυτό που πιστεύω είναι ότι στην παρούσα φάση έχουμε ανάγκη την πρόσβαση στα νέα τεχνολογικά και επιστημονικά μέσα, στην οικονομική στήριξη τόσο με τις δικές μας δυνάμεις όσο και έξωθεν.
Το αντίτιμο διαπραγματεύσιμο ή μη, θα έχει ένα κόστος. Αυτή είναι μια πραγματικότητα τεχνοκρατική μέσα στην δίνη του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Εξακολουθώ, όμως, να πιστεύω, ότι πάλι διαφεύγει από όλους τους κυβερνώντες ή μη ο ανθρώπινος παράγοντας και οι πεπερασμένες δυνατότητες του. Μόνο μέσα από αυτή την οπτική πιστεύω ότι θα μπορούσε να υπάρχει μια ήπια διαπραγματευτική δυναμική με τους όρους της διαλλακτικότητας που όλοι λαοί ακόμη-ακόμη και οι κυβερνήσεις χρειάζονται.
Η συνεργασία είναι η νέα πρόκληση της εποχής το στίγμα που μπορούμε να καυχηθούμε ότι θα αφήσουμε στην ιστορία ως ανθρώπινη κοινότητα με ισχυρούς και ανίσχυρους με νικητές και ηττημένους. Τα όποια προβλήματα είναι πασιφανές ότι δεν επιλύονται με απομόνωση. Είναι μάταιο να πιστεύει κανείς σε αυτό και όποιος το διακηρύττει μπορεί πίσω από αυτό να διαγνωστεί συμφέρον ή καιροσκοπισμός ή επιπόλαιη αποτίμηση των νέων κοινωνικών, πολιτισμικών και πολιτικών δεδομένων.
Επιστροφή , λοιπόν, στην ιστορική μνήμη, στην θαυμάσια πολυχρωμία των κοινωνιών και στην πεποίθηση ότι αναγεννώνται νέες απαιτήσεις των καιρών που απαιτούν πνεύμα, πολιτική οξυδέρκεια και διορατικότητα ως σύμβουλοι και αναγκαίοι όροι μιας ταχύτατα αναπτυγμένης εποχής. Αυτό, που πιστεύω είναι ότι απαιτεί να υπερτονιστεί από όλους, πολιτικούς, πολίτες, πνευματικούς ανθρώπους κάθε κοινωνίας ευρωπαικής και παγκόσμιας.
