Χρήστος Σπίγκος: Της ζωής μαθήματα, των εμμονών παθήματα
Συνήθως η ήττα, πέρα από τα αυτονόητα συναισθήματα, δημιουργεί, ή θα έπρεπε να δημιουργεί, κλίμα αναστοχασμού και διάθεσης επανεπιβεβαίωσης ή αναθεώρησης θέσφατων και βεβαιοτήτων. Όλα μπαίνουν στη δοκιμασία του διαλόγου απροκάλυπτα και απροκατάληπτα.
Η σημερινή κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ επιβάλλει να στηθεί το θεραπευτικό τραπέζι του διαλόγου και ο καθένας και η καθεμία να αναζητήσουν τους τύπους των ήλων, να προτείνουν και να διαλεχθούν. Στη φάση αυτή δε χωρούν κομματικές αναστολές και δημοσιοσχετίστικες λογικές που συνήθως λειτουργούν ως βαρίδια σε γλώσσα και νου. Οφείλουμε όλοι όσοι διακονούμε τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο να σεβαστούμε την πολύχρονη ιστορία του, και να φροντίσουμε να ξαναδημιουργήσουμε προϋποθέσεις που θα ξαναφέρουν στο προσκήνιο τα ιδεολογικά μας προτάγματα ως επίδικα της κοινωνίας. Και για να συμβεί αυτό θα πρέπει να τα δούμε όλα από την αρχή. Από τότε που το Κόμμα μας έγινε μπροστάρης της κοινωνικής αγανάκτησης ενάντια σε εκείνους που έστρωσαν τον δρόμο για να έλθει ακάθεκτη η οικονομική κρίση και τα ζοφερά παρεπόμενά της, τα μνημόνια της ντροπής.
Η κρίση του 2010 δημιούργησε τις συνθήκες να αμφισβητηθεί το μεγαλύτερο κομμάτι του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, που μέχρι τότε μονοπωλούσε την εξουσία. Οι πλατείες γέμισαν από δικαιολογημένη λαϊκή αγανάκτηση, η οποία σε μια μερίδα κόσμου λειτούργησε ως όχημα να εμφανιστεί το μόλις εκκολαφθέν φίδι με την προβιά του σωτήρα. Το Κόμμα μας, απομονώνοντας το σκοτάδι, ρίχτηκε στον αγώνα να μετουσιώσει την οργή σε πολιτική δράση, και το κατάφερε. Σε δυο χρόνια αξιωματική αντιπολίτευση και σε πέντε κυβέρνηση. Μια εντυπωσιακή πορεία, που όμως ποτέ δεν τη φωτίσαμε σε βαθμό ικανοποιητικό με τον προβολέα της πολιτικής λογικής που διακρίνει το εφικτό από το επιθυμητό.
Η μετέπειτα συνεργατική κυβερνητική μας θητεία θα πρέπει να διακριθεί σε δυο περιόδους, με διαχωριστικό όριο τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015. Στην πρώτη περίοδο, αν και εξαιρετικά βραχεία, κυριάρχησε ο βολονταρισμός και στη δεύτερη ο πολιτικός ρεαλισμός, με αξιομνημόνευτα επιτεύγματα τη Συμφωνία των Πρεσπών και την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια. Ωστόσο και στις δύο περιόδους θα πρέπει να καταγραφούν οι αστοχίες και τα λάθη του Κόμματος, και όχι μόνον του Προέδρου του, για να αποκτήσουμε όλοι μια κοινή στάση απέναντι στην ιστορία και να εξαλειφθεί η διγλωσσία ακόμα και για τα αυτονόητα. Την ίδια μεθοδολογία θα πρέπει να ακολουθήσουμε και για το μετέπειτα χρονικό διάστημα που το Κόμμα μας λειτούργησε ως κραταιά αξιωματική αντιπολίτευση.
Στο σημείο αυτό ήλθε η ώρα να αναφερθούμε, έστω και ακροθιγώς, εις τα καθ’ ημάς, δηλαδή τα κομματικά τεκταινόμενα στο Νομό Κιλκίς. Η εικόνα του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ επιβάλλει να κλειστούμε όλες και όλοι σ’ ένα δωμάτιο και να τα βάλουμε όλα κάτω από το φως της αλήθειας. Βασική προϋπόθεση επιτυχίας του εγχειρήματος είναι να συνεννοηθούμε πρωτίστως με τον εαυτό μας, και δευτερευόντως με τους υπόλοιπους, ότι θα είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε, για τη λειτουργία του καθένα μας, πράγματα που θα μας δυσαρεστήσουν. Αν προσέλθουμε με τα βαρίδια των προσωπικών μας εμμονών, της οικογενειακής αλληλεγγύης, της φιλικής μεροληψίας, του πολιτικού αυτισμού και των πάσης φύσεως ιδεοληπτικών στερεότυπων, το αποτέλεσμα θα είναι διαλυτικό και θα συνεχίσουμε τον μοναχικό μας κομματικό δρόμο, με την τοπική κοινωνία να συνεχίζει να μας αποφεύγει υπομειδιώντας σιωπηλά και θυμωμένα.
Κλείνω με την ευχή στο επόμενο συνέδριό μας να βρούμε το κουράγιο να συζητήσουμε αρκετά ζητήματα, που εμείς μάθαμε να τα υπερασπιζόμαστε αδιαφορώντας αν άλλα επιτάσσει η ελληνική και η υπόλοιπη ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Πρόκειται για ιδεολογικά απολιθώματα άλλων εποχών, που η ζωή τα έχει τοποθετήσει στο περιθώριο των κοινωνικών επιδιώξεων και καταστρέφουν τη συλλογική(;) προσπάθεια του συμπεριληπτικού ΣΥΡΙΖΑ και της κυβερνώσας σύγχρονης Αριστεράς. Όταν αδιαφορείς στα μηνύματα της δρώσας ζωής, αυτή απλά σε προσπερνά.
Στο χέρι μας είναι να μετατρέψουμε την ήττα σε ευκαιρία και την πραγματικότητα σε μήτρα μάθησης.
