Πόλεμος στην Ουκρανία

Γράφει ο Χρήστος Σπίγκος

Πολλοί έγραψαν και γράφουν πολλά για τον πόλεμο στην ευρωπαϊκή γειτονιά μας.

Δεν κομίζω γλαύκα, αν καταθέσω στον δημόσιο λόγο και τη δική μου αδιαπραγμάτευτη συστράτευση με την πλευρά της συμπαράστασης στην Ουκρανία, που αμύνεται απέναντι στην παρανοϊκή θεώρηση του Δικαίου από τον αυταρχισμό ενός δικτάτορα με δημοκρατική λεοντή.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν προσβάλλει τον ανθρώπινο πολιτισμό και το κοινό περί δικαίου αίσθημα, όταν παντοιοτρόπως εγκληματεί κατά ενός λαού που θέλει να ζήσει ειρηνικά και κύριος του εαυτού του στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου.

Χωρίς αστερίσκους και υπεκφυγές, καμία δικαιολογία για τον εισβολέα, πλήρης συμπαράσταση στον Ουκρανικό λαό.

Ο κάθε πόλεμος εκτός από δάκρυα, αγανάκτηση και πόνο αφήνει χώρο για προβληματισμό και κριτική σε χειρισμούς και πολιτικές που απορρέουν από προθέσεις, τυχόν συμφέροντα και ιδεοληψίες.

Πρώτο ερώτημα, αν το ΝΑΤΟ γνώριζε το μέγεθος της πιθανότητας εισβολής της ρωσικής αλαζονείας.

Η περίπτωση να υποβάθμισε τον κίνδυνο, αν και φαντάζει απίθανη, θα πρέπει να οδηγήσει σε εκ βάθρων έλεγχο και αναδιοργάνωση του επιτελικού μηχανισμού της βορειοατλαντικής συμμαχίας.

Αν το γνώριζε, όπερ και πιθανότερο, προκύπτει ένας μεγάλος προβληματισμός για τον τρόπο που λειτούργησε ο μεγαλύτερος συμμαχικός συνασπισμός κρατών του πλανήτη.

Η αίτηση της Ουκρανίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, αν και απόλυτα εναρμονισμένη με την έννοια της αυτοδιάθεσης των λαών, δεν δικαιολογεί τους έμπειρους νατοϊκούς αξιωματούχους που δεν κατάφεραν να αποτρέψουν τον πόλεμο με τα εργαλεία που προσφέρει η διεθνής διπλωματία.

Καταδίκη και απομονωτισμός της ρωσικής αλαζονικής αντίληψης περί του διεθνώς πρακτέου και ποικιλότροπη συνδρομή της Ουκρανίας σε συνθήκες ειρήνης και όχι πολέμου, όταν μάλιστα ήξεραν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τεθεί σε κίνδυνο ο πλανήτης εξαιτίας μιας ενδεχόμενης άφρονης ένοπλης νατοϊκής εμπλοκής.

Επιπλέον η σημερινή εξέλιξη επιτρέπει την, όχι και τόσο συνωμοσιολογική, άποψη να θέλει τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να βγαίνουν κερδισμένοι από την αποδυνάμωση ενός εν δυνάμει συμμάχου της Κίνας, δηλαδή της Ρωσίας, με τίμημα έναν πόλεμο και θύμα έναν περήφανο λαό, τον Ουκρανικό.

Δεύτερο ερώτημα, γιατί η ουκρανική πολιτική ηγεσία δεν αναδιπλώθηκε από τον αρχικό της σχεδιασμό, αξιοποιώντας όλα τα εργαλεία που προσφέρουν οι θεσμοί του Διεθνούς Δικαίου, η διπλωματία, και η δυναμική ενός προενταξιακού διαλόγου με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Στην Ελλάδα η διπλωματική αντιμετώπιση του τουρκικού casus belli, που προσωρινά περιορίζει τα χωρικά μας ύδατα στα 6 μίλια και παραβιάζει κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου, προσβλέπει σε μια βιώσιμη διπλωματική νίκη και όχι σε μια ασύμμετρου κόστους, και πιθανώς πύρρεια στο πεδίο του πολέμου, τον οποίο προσπαθούμε να αποτρέψουμε μεριμνώντας συνεχώς για το ετοιμοπόλεμο των Ενόπλων μας Δυνάμεων.

Δύο ερωτήματα για την ενδυνάμωση του αγώνα κατά της αυθαιρεσίας της ισχύος και όχι για αναγνώριση ποικιλώνυμων ελαφρυντικών της.