Χρήστος Σπίγκος: Οι καιροί ου μενετοί
Η συναρπαστική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, και αργότερα με τη διασταλτική προσθήκη «ΠΣ», θα προσελκύσει το ερευνητικό ενδιαφέρον αρκετών πολιτικών επιστημόνων, και αρκετά διδακτορικά στον χώρο της πολιτικής κοινωνιολογίας θα προστεθούν στις πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες.
Η οκταετής οικονομική κρίση απομάγευσε τους γνωστούς δυο νομείς της μεταπολιτευτικής εξουσίας, απαξίωσε το πολιτικό σύστημα, αποκαθήλωσε χρόνιες βεβαιότητες και ο κοινωνικός θυμός αναζήτησε την ελπίδα σε άλλες πολιτικές ατραπούς. Σε τέτοιες στιγμές ο απεγνωσμένος λαϊκός παράγοντας παραμερίζει πολύχρονες στερεοτυπικές αντιλήψεις και τείνει ευήκοα ώτα σε ελπιδοφόρες φωνές.
Τύχη αγαθή, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ διέθετε όλα εκείνα τα προσόντα που επιτρέπουν στον άλλον να προσδοκά την έξοδο από τον οικονομικό εφιάλτη, χωρίς να διακινδυνεύει να παραδοθεί σ’ έναν τρισχειρότερο πολιτικό ολετήρα που επιφυλάσσει η κοινωνικά ανεπαίσθητη επώαση του φιδιού. Ο Αλέξης Τσίπρας, με την εκπληκτική επικοινωνιακή ικανότητά του, έβλεπε ότι η μοίρα τον είχε επιλέξει να είναι αυτός, που θα απαλλάξει την ανανεωτική αριστερά από τα μεμφυλιακά σύνδρομα και θα την οδηγήσει στην κυβερνητική εξουσία. Ο πολιτικός του λόγος σαφής και κατηγορηματικός και το πρόγραμμα του Κόμματος αρκούντως ρηξικέλευθο. Η γονατισμένη αξιοπρέπεια σήκωσε κεφάλι και η κάλπη του έδωσε την εντολή να λύσει το πρόβλημα.
Η ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης από τον ΣΥΡΙΖΑ, έστω και με τη συνεργασία ενός μικρού Κόμματος της παραδοσιακής Δεξιάς, κλόνισε συθέμελα τα μέχρι τότε πολιτικά θέσμια. Μετά την πρώτη ψυχρολουσία της συνειδητοποίησης της αμείλικτης πραγματικότητας, η κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα κατάφεραν το ακατόρθωτο. Έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια με την κοινωνία αιμάσσουσα, αλλά όρθια. Εξίσου μεγάλο κυβερνητικό επίτευγμα, η Συμφωνία των Πρεσπών που έδωσε οριστικό τέλος στη νοσηρότητα της αναβολής επίλυσης ενός προβλήματος μεγάλης εθνικής σημασίας.
Μετά την ήττα των εκλογών του 2019, ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε, ορθώς κατά την άποψη της συντριπτικής εσωκομματικής πλειοψηφίας, να ανοίξει τις πύλες του Κόμματος σε κάθε δημοκράτη και προοδευτικό πολίτη μέχρι την αριστερή σοσιαλδημοκρατία.
Έτσι προέκυψε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Η μετέπειτα πορεία, μέχρι την παραίτηση του πρώτου αριστερού πρωθυπουργού από την προεδρία του Κόμματος, επιφανειακά γνωστή και εις βάθος ερευνητέα.
Σήμερα έχουμε καινούργιο Πρόεδρο και μια επώδυνη διάσπαση. Ο μέχρι χθες ηγέτης παρατηρεί και σιωπά. Ο κουρνιαχτός της εμφύλιας πολιτικής αντιπαράθεσης δε λέει να κοπάσει. Η συνωμοσιολογία θολώνει την κρίση, οι ανερμάτιστοι συνειρμοί δαιμονοποιούν, η επιπολαιότητα λιθοβολεί, η επιπολάζουσα παθογένεια μεγεθύνεται και η εσωστρέφεια κατατρώγει τα σωθικά της ιστορίας μας.
Κρίνω ότι η πολιτική μου συγκρότηση δεν μου επιτρέπει να υποδείξω σε ιστορικά στελέχη το δέον γενέσθαι.
Ωστόσο, δικαιούμαι να διερωτηθώ τι θα έκανα εγώ, αν με αναγνώριζαν ως ηγέτη του χώρου.
Έστω και επί ζημία του πολιτικού μου κεφαλαίου θα έθετα το εναπομείναν κύρος μου στην υπηρεσία του Κόμματος. Αντί της αποστασιοποίησης θα επέλεγα την ενωτική εμπλοκή και αντί της απροσδιόριστης σιωπής θα επιδιδόμουν στην ηχηρή ενωτική επιχειρηματολογία. Θα υπερασπιζόμουν το κυβερνητικό μας έργο, ως προϊόν συλλογικών αποφάσεων, θα διέψευδα κατηγορηματικά τα όσα καταμαρτυρούνται κατά συνεργατών μου (ή ευθαρσώς θα τα επιβεβαίωνα), σε καμία περίπτωση όμως δεν θα άφηνα τους απανταχού συντρόφους μου έρμαια στη ψυχοφθόρα αμφιβολία για το ήθος της παράταξής μας.
Οι καιροί ου μενετοί, και στην Αριστερά το εγώ επιβιώνει μόνο με το εμείς.
