Χρήστος Σπίγκος: Μάτι (104) – Τέμπη (57), σημειώσατε Ελλάδα
Μια από τις πλέον προσφιλείς μεθόδους απαλλαγής από τυχόν πολιτικές και ποινικές ευθύνες είναι η «σωτήρια» καταφυγή στη διάχυση της ευθύνης στο βάθος του χρόνου. Η στάση ζωής «όλοι το ίδιο είναι» λειτουργεί απαλλακτικά για την ενοχή της εκάστοτε στιγμής, με το Κράτος ν’ απολαμβάνει αμέριμνο την αβελτηρία του και τον πολίτη να συνεχίζει να βασανίζεται από ανασφάλεια Δικαίου.
Ο γενικευμένος συμψηφισμός ευθυνών δημιουργεί πλέγμα προστασίας στον φέρελπι κομματικό εγκάθετο, που από πολύ νωρίς μαθαίνει να λογοδοτεί μόνο στην κολυμβήθρα του κόμματος. Η απόπειρα δε να παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη διχάζει λαό και πολιτικό σύστημα, με την καραμέλα της «ποινικοποίησης της πολιτικής» ν’ αλλάζει χρώμα ανάλογα με την πολιτική συγκυρία.
Μετά το τραγικά προαναγγελθέν «ατύχημα» των Τεμπών επιχειρείται μια συντονισμένη προσπάθεια συμψηφισμού ή ακόμα και παραλληλισμού με το εξίσου τραγικό ατύχημα στο Μάτι. Και επειδή οι 107 αδικοχαμένοι νεκροί στο Μάτι είναι σχεδόν διπλάσιοι από εκείνους στα Τέμπη ακούμε ενεοί αμετροεπή υπουργικά χείλη ν’ απευθύνονται με περισσή ασέβεια στον ΣΥΡΙΖΑ. Συγκεκριμένα αποπειρώνται να επιβάλουν σιωπή στην Αξιωματική Αντιπολίτευση, αναβιώνοντας το αλήστου μνήμης «δεν δικαιούσθε δια να ομιλείτε».
Τα πρόθυμα ευήκοα ώτα των υπουργικών παραινέσεων δε διστάζουν να προσχωρήσουν στην εξόφθαλμη ασέβεια, προκαλώντας συνειδήσεις μελών και ψηφοφόρων του κυβερνώντος κόμματος.
Με την υπόμνηση ότι δεν είμαι Νομικός, θα αποπειραθώ να παραθέσω κάποιες από τις διαφορετικές παραμέτρους των δυο γεγονότων, σεβόμενος απολύτως τη μνήμη των 161 αδικοχαμένων νεκρών και τον πόνο των οικογενειών τους.
Στο Μάτι είχαμε φωτιά, ισχυρότατο άνεμο, Πυροσβεστική Υπηρεσία, Αστυνομία και πολιτικούς προϊσταμένους.
Στα Τέμπη είχαμε μετωπική σύγκρουση τρένων, Σταθμάρχη και πολιτικούς προϊσταμένους.
Στο Μάτι, για τη φωτιά και τον άνεμο προφανώς δεν ευθύνεται κανένα πολιτικό πρόσωπο. Για τυχόν λάθη της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας και της Αστυνομίας οι πολιτικές ευθύνες είναι διαχρονικές και χάνονται στο βάθος του χρόνου, εκτός αν ο αρμόδιος υπουργός, με συγκεκριμένες πράξεις, είχε αποδιοργανώσει τις δυο υπηρεσίες που μέχρι τότε λειτουργούσαν άψογα.
Στα Τέμπη, για τη μετωπική σύγκρουση των δυο μοιραίων τρένων, ενώ υπάρχει διπλή γραμμή, ευθύνεται το ανθρώπινο λάθος του Σταθμάρχη και το γεγονός της κυκλοφορίας, χωρίς το σύστημα αυτόματης πέδησης σε περίπτωση που δυο τρένα κινούνται αντίθετα στην ίδια γραμμή.
Στο Μάτι, οι διαχρονικές ευθύνες της εθνικής μας ανοργανωσιάς διαχέονται σε όλα τα κόμματα ανάλογα με τον χρόνο που κυβέρνησαν τον τόπο. Δεν προσθέτω την πληροφορία περί κατάργησης δρόμων που οδηγούσαν στη σωτηρία της θάλασσας εξαιτίας αυθαίρετης δόμησης, η οποία κι αυτή, αν ευσταθεί, βαρύνει όπως παραπάνω όλους όσοι κυβέρνησαν.
Στα Τέμπη έχουμε την, μ’ ευθύνη του σημερινού αρμόδιου Υπουργού, ηλικιακά παράνομη τοποθέτηση στη θέση του Σταθμάρχη (από μετάταξη) ενός μεσήλικα με ανεπαρκή εκπαίδευση. Επίσης, στην περίπτωση των Τεμπών έχουμε συνεχείς γραπτές υπομνήσεις υπηρεσιακών παραγόντων και εκπροσώπων των εργαζομένων προς τον αρμόδιο Υπουργό, για την ύπαρξη μεγάλης πιθανότητας πρόκλησης ατυχήματος, εξαιτίας της μη λειτουργίας των απαραίτητων αυτόματων συστημάτων ελέγχου της κυκλοφορίας τρένων.
Και φυσικά οι διαχρονικές ευθύνες, για τη μη εγκατάσταση των απαραίτητων συστημάτων ελέγχου, δεν αποτελούν εμπόδιο στον όποιο αρμόδιο υπουργό να προβεί σε συγκεκριμένες ενέργειες ελαχιστοποίησης της πιθανότητας πρόκλησης ατυχήματος από ανθρώπινο λάθος, ίσως και με την αναστολή της κυκλοφορίας μέχρι ν’ αρθεί η όποια εκκρεμότητα.
Εδώ σταματώ, γιατί πρόθεσή μου δεν είναι να μιμηθώ απαράδεκτες συμπεριφορές κυβερνητικών παραγόντων, που δεν ορρωδούν προ ουδενός με το να συγκρίνουν δυο τραγικά γεγονότα στη βάση του αριθμού των νεκρών, για να κουνήσουν το δάχτυλο στην κοινή λογική που αποζητά το αυτονόητο.
Η δική μου πρόθεση είναι να δείξω τι σημαίνει πολιτική ευθύνη, και πώς αυτή καταντάει γράμμα κενό από προκλητικές συμπεριφορές αδύναμων ώμων, που δεν αντέχουν ευθύνες και μεγάλα αξιώματα.
