Χρήστος Σπίγκος: Λόγια για περισυλλογή κι όχι για συλλογή

Τέλος χρόνου και το μυαλό αρέσκεται στην αναμόχλευση γεγονότων, πράξεων και προθέσεων.

Προσφιλές πεδίο η πολιτική κι οι λειτουργοί της, βιαστές και μη. Κυρίαρχο πολιτικό γεγονός η τριπλή διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ εξαιτίας του δυστυχήματος, «προεδρία Κασσελάκη». Ένας κανονικότατος βιασμός της κοινής λογικής με τις ευλογίες μεγάλων λαθών και ασυγχώρητων αβλεψιών μιας πρωτοφανούς συλλογικής τύφλωσης.

Ένας τύπος που από το πουθενά διέκρινε στον εαυτό του ηγετικά χαρίσματα κατάφερε, και μπράβο του, να εκλεγεί με λαϊκή ψήφο πρόεδρος κόμματος της αριστεράς. Η προεδρία του ξεκίνησε με ύβρεις προς πάσα κατεύθυνση, συνέχισε με ψέμματα και συκοφαντίες, και κατέληξε με προβοκάτσιες έξω από τον χώρο έκτακτου συνεδρίου του κόμματος.

Σήμερα πρόεδρος ενός άλλου, προσωπικής του ιδιοκτησίας, κόμματος πασχίζει να ξαναγράψει την ίδια πορεία, αλλά επί ματαίω. Ο χρόνος ξεσκέπασε προθέσεις και ανεπάρκειες, ενώ η αμφισβήτηση ακόμα και των μέχρι χθες πιστών του περιορίζει μεγαλεπίβολους εξουσιαστικούς σχεδιασμούς σε παιδαριώδεις σχεδιασμούς επί χάρτου.

Τ’ απόνερα της πολιτικής μας ταλαιπωρίας δεν άφησαν ανέγγιχτο και το Κιλκίς.

Στις βουλευτικές εκλογές του 2023 είδαμε έναν άγνωστο να διεκδικεί την ψήφο μας. Γιατρός στο επάγγελμα με καλό όνομα στους κύκλους του Νοσοκομείου του Κιλκίς όπου υπηρετεί αποφάσισε να περιληφθεί στο βουλευτικό ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ του νομού μας.

Εντελώς άγνωστος στους περισσότερους Κιλκισιώτες αποφάσισε να παρουσιαστεί μπροστά μας και να διεκδικήσει την αντιπροσώπευση της τοπικής κοινωνίας στη Βουλή.

Η εμφυλιοπολεμική εσωκομματική συγκυρία ήταν πολύ βολική για τη φιλοδοξία του νεαρού επιστήμονα, και τα χαρακτηριστικά της ψήφου ενός ολιγάριθμου εκλογικού σώματος της ελληνικής επαρχίας βοήθησαν να προσανατολιστεί η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του κόμματος στον μέχρι τότε άγνωστο υποψήφιο.

Σε σχέση με τις αχανείς πολλές φορές εκλογικές περιφέρειες των μεγάλων αστικών κέντρων, το μικρότερο μέγεθος των αγροτικών περιοχών μειώνει την απόσταση μεταξύ των κομματικών υποψηφίων και του τοπικού εκλογικού σώματος.

Έτσι διευκολύνεται η αφοσίωση σε συγκεκριμένα τοπικά προβλήματα έναντι των περισσότερο αφηρημένων προγραμματικών διακηρύξεων των κομμάτων ενώ, παράλληλα, το μικρό μέγεθος των ημιαστικών και αγροτικών περιοχών καθιστά ευκολότερη τη διατήρηση τοπικών πελατειακών δικτύων.

Τα τελευταία, ανάλογα με μικροσυμφέροντα και ιδιοτελείς μικροϋπολογισμούς, συγγενικούς δεσμούς, καθημερινές εξαρτήσεις πάσης φύσεως, αβάσιμους ως επί το πλείστον συνειρμούς, προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες κι άλλες εμμονές, προσανατολίζουν την ψήφο σε συγκεκριμένα πρόσωπα, χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια σοβαρή έρευνα για την πολιτική επάρκεια, συνέπεια και σοβαρότητα των υποψήφιων βουλευτών.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι υποψήφιοι τείνουν να διαθέτουν ταλέντα και δεξιότητες που σχετίζονται με την ψηφοθηρία, όπως το χάρισμα, η ρητορική επιδεξιότητα και η καλή εμφάνιση, κι όχι απαραίτητα εκείνα που απαιτούνται για την άσκηση των βουλευτικών τους καθηκόντων, τη συμμετοχή σε επιτροπές, τη διοίκηση κυβερνητικών θέσεων κ.ο.κ.

Μ’ όλα τούτα και κάπως έτσι εξελέγη βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ του νομού Κιλκίς ο φαινομενικά φέρελπις κ. Πέτρος Παππάς. Η συνέχεια, σκέτη απογοήτευση.

Η μετεκλογική εικόνα διέλυσε όλες τις προεκλογικές ψευδαισθήσεις. Ιδεολογία, κόμμα, πολιτική ιστορία του τόπου και των ανθρώπων του, σοβαρός πολιτικός λόγος και στοιχειώδης γνώση θέσεων της ανανεωτικής αριστεράς, όλα ένας χυλός στον βωμό λίγων λεπτών δημοσιότητας στην τηλεοπτική ανθρωποφαγία.

Ένας είναι ο κανόνας. Λέμε ό,τι θέλουν ν’ ακούσουν τ’ αυτιά της κάθε στιγμής, και δε μας νοιάζει η γελοιοποίηση του προσώπου μας ή του πολιτικού χώρου που υποκρινόμαστε ότι υπηρετούμε.

Το σήμερα θλιβερό κι αναμενόμενο.

Ο ανεξάρτητος πλέον βουλευτής κ. Πέτρος Παππάς είναι φευγάτος από το Κιλκίς, αποφεύγει ακόμα και τ’ όνομα Κιλκίς στα δελτία τύπου του πολιτικού του γραφείου και καθημερινά δίνει την εικόνα ότι ψάχνει κομματική στέγη που θα του εγγυάται την επανεκλογή του ως βουλευτής κάποιου νομού.

Εδώ σταματώ και αφιερώνω στον υπεξαιρέτη των ψήφων μας έναν στοχασμό του Κεφαλλονίτη λόγιου Ανδρέα Λασκαράτου και συγγραφέα του εμβληματικού έργου του 19ου αιώνα «Ιδού ο άνθρωπος»:

«Δεν ειμ’ εγώ που αγαπώ και θέλω το ελάττωμά μου. Είναι το ελάττωμά μου που αγαπά και θέλει εμέ. Εγώ μόνον σέρνουμαι από αυτό. Αλλοίμονο, είμαι παίγνιό του.»

(Διατηρήθηκε η ορθογραφία του συγγραφέα σε μονοτονική γραφή)