Λίθος αναθέματος και αυτοκριτική

Γράφει ο Χρήστος Σπίγκος

Τις προάλλες μελέτησα (όχι διάβασα) βιβλίο του Ευάγγελου Βενιζέλου, και διδάχτηκα.

Άκουσα συνέντευξή του, και μαγεύτηκα από το βάθος της γνώσης του ανδρός.

Με τα τόσα που άκουσα, θυμήθηκα και προβληματίστηκα.

Ο λίθος του αναθέματος του κ. Βενιζέλου κατά του λαϊκισμού του ΣΥΡΙΖΑ βαρύς. Όμως όσο πιο εύκολο είναι το ανάθεμα, τόσο πιο δύσκολο είναι να αποδείξει ο λιθοβολών το δικό του αναμάρτητο.

Αρυόμενος θάρρος από τη μακρόχρονη διακονία μου στον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, επιθυμώ να σταθώ απέναντι στα λεγόμενα του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, επιλέγοντας ύφος ερωτηματικό και όχι αντιπαραθετικό, αναλογιζόμενος την κραυγαλέα ανωτερότητά του σε γνώσεις και πολιτική εμπειρία.

Με δεδομένη και τη δική μου αποστροφή στον λαϊκισμό και την αντίληψή μου ότι κάθε έκφανσή του αποτελεί σφαίρα στην καρδιά της κάθε ιδεολογίας, δεν μπορώ να μην ανατρέξω στο προμνημονιακό παρελθόν, διερωτώμενος πώς άντεξε ο κ. Βενιζέλος να συμπορευτεί με τον αυριανισμό, δηλαδή τον λαϊκισμό της εποχής του, νομιμοποιώντας με το κύρος της παρουσίας του μια σειρά από στελέχη του κόμματός του που κατέφευγαν με μεγάλη ευκολία στη δημαγωγία και την έντυπη ή λεκτική ύβρη.

Συμφωνώ απόλυτα με τον κ. Βενιζέλο, όταν υπερασπίζεται τους θεσμούς, και υιοθετώ τον αυστηρό καταγγελτικό του λόγο σε απόπειρες χειραγώγησης της Δικαιοσύνης. Παράλληλα όμως διερωτώμαι γιατί δεν ήταν διακριτή η δυσφορία του, όταν ο αείμνηστος Πολιτικός και Νομικός Ευάγγελος Γιαννόπουλος, μέσα από καθημερινές εμφανίσεις του στο «άγιο» (όπως το αποκαλούσε ο ίδιος) Κανάλι 29 του συγκροτήματος Κουρή, καταρράκωνε το κύρος του Ειδικού Δικαστηρίου που εκδίκαζε την υπόθεση Κοσκωτά.

Συντάσσομαι με την αυστηρότητα με την οποία ο Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου αντιμετωπίζει κάθε παραβίαση του συνταγματικού δικαιώματος της ισονομίας. Δεν μπορώ όμως να κατανοήσω την ανοχή του να αναλαμβάνει υπουργικά καθήκοντα, όταν γνώριζε ότι στον στενό και τον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα είχε ακυρωθεί ο κανόνας της χρηστής διοίκησης εξαιτίας της δραστηριότητας των πάσης φύσεως κομματικών εξαπτέρυγων, γνωστών ως πρασινοφρουρών. Οι τελευταίοι, με τη γνωστή αντιδημοκρατική τους λειτουργία υπό τα όμματα κυβερνήσεων, ακύρωναν καθημερινά αγαθές νομοθετικές προθέσεις και οραματικά κυβερνητικά προγράμματα, καθιστώντας δυσχερές το υπουργικό έργο.

Η ιστορία, εκτός από πηγή παραδειγματικών μαθημάτων, προσφέρει την ευκαιρία αυτοκριτικής πριν από κάθε κριτική του άλλου. Μακριά από μένα η άποψη ότι ο συμψηφισμός αθωώνει, αλλά η επιλεκτική μνήμη και η μεροληπτική αυστηρότητα δεν προσφέρει τίποτα άλλο, παρά μόνο φανατισμό.

Το φαινόμενο του λαϊκισμού και της παραθεσμικής λειτουργίας είναι φαινόμενο που διατρέχει δυστυχώς οριζόντια όλο το πολιτικό μας σύστημα και απαιτεί μεγάλη δύναμη για να μη γοητευθεί ο φέρελπις πολιτικός από τις βραχύβιες πλουσιοπάροχες υποσχέσεις του. Θύματά του πολλοί και μεγάλοι της νεότερης πολιτικής μας ιστορίας.

Εύχομαι ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος να είναι ο τελευταίος που καθίσταται αποσυνάγωγος του ίδιου του κόμματός του, αποστερώντας από το πολιτικό μας σύστημα έναν ακόμα στοχαστή μεγάλου διαμετρήματος, παρά τη σαφή διαφορά των πολιτικών μου αντιλήψεων με τις δικές του.