Χρήστος Σπίγκος: Κώφωση ή αναλγησία;

Γεννημένος στην Ουγκάντα, παιδί οικογένειας διανοουμένων ινδικής καταγωγής, μετανάστης στις ΗΠΑ στα 7 του χρόνια, Αμερικανός υπήκοος από το 2018, ο νεαρός Ζόχραν Μαμντάνι στραπατσάρισε τον απανταχού ρατσισμό.

Η νίκη του στις Δημοτικές εκλογές της Νέας Υόρκης μας διδάσκει όλους.
Κατά πρώτον τους ελληναράδες γονείς που, ενώ γιουχάρουν αριστούχους σημαιοφόρους μαθητές επειδή έχουν άλλο χρώμα ή αλλοεθνείς γονείς, ταυτόχρονα χαίρονται που τα παιδιά τους διασκεδάζουν σ’ εορτές Χάλογουιν γιατί έτσι μάλλον θα διασκέδαζαν από αρχαιοτάτων χρόνων οι παππούδες μας στα Ζαγοροχώρια και στην Καλαμάτα με τ’ αδέλφια τους από το Τέξας και τον Καναδά.

Κατά δεύτερον στέλνει μήνυμα εγρήγορσης στη λαϊκή μας αγανάκτηση που ψάχνει μάταια να βρει λύση στ’ αδιέξοδα της κυβερνητικής πολιτικής του κ. Μητσοτάκη.
Στην πρώτη περίπτωση η ευθύνη αναζητείται στην κληρονομική ή επίκτητη βλακεία, και στη δεύτερη περίπτωση βρίσκεται στο σύνηθες εθνικό μας κουσούρι, την ασυνεννοησία.

Επιτρέψτε μου να γράψω μερικές αράδες σκέψεις για τη δεύτερη δυστυχία.
Ο λόγος για την μαζοχιστικά ταλανιζόμενη και σαδιστικά ταλανίζουσα πολύχρωμη και πολύγλωσση ελληνική αριστερά. Χθες κυβερνώσα και σήμερα χωρίς συνεννόηση πελαγοδρομούσα δεν εμπνέει εμπιστοσύνη κι ελπίδα.

Η πρωτοφανής για τα μεταπολιτευτικά χρόνια αδυναμία της σημερινής κυβέρνησης να διαχειριστεί με στοιχειώδη λογική το παραμικρό πρόβλημα δημιουργεί κοινωνική ασφυξία. Στην προοδευτική αντιπολίτευση, με εξαίρεση τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. η ομφαλοσκόπηση και η κομματική περιχαράκωση σπρώχνει τη θυμωμένη κοινωνία στην αγκαλιά είτε της κραυγάζουσας ρηχότητας είτε στον τυφλό μεσσιανισμό.
Η Πολιτική, ως τέχνη του εφικτού, έχει κανόνες. Πριν από την επικοινωνία βρίσκονται τεκμηριωμένες προτάσεις. Αν μείνουμε στο περιτύλιγμα και την εικόνα, η σίγουρη αποτυχία θα φέρει το πισωγύρισμα και την πολιτική δυστοπία.

Οι δημοσκόποι για πρώτη φορά μετράνε ανύπαρκτα κόμματα με υποτιθέμενους ηγέτες και πιθανές θέσεις. Και οι πολίτες για πρώτη φορά επιλέγουν πρώτα τον ηγέτη και μετά το πρόγραμμα.
Όλη αυτή η παραδοξότητα θα συνεχίζεται με δυσμενείς συνέπειες για τα ήδη λειτουργούντα κόμματα όσο θα αρνούνται σύντροφοι και συναγωνιστές να καθίσουν στο τραπέζι της σύγκλισης και της συνεργασίας. Και για να μη μιλάω αόριστα εννοώ τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, τη Νέα Αριστερά και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Τρία κόμματα με προφανείς προγραμματικές συγκλίσεις και εξόφθαλμες προσωπικές αποκλίσεις.
Ο απόλυτος πολιτικός παραλογισμός, η απροκάλυπτη πολιτική εθελοτυφλία.
Ο κάτοικος δυστυχεί, ο νέος αποδημεί και ο πολίτης σιωπηλά παρακολουθεί.
Εμείς στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θα συνεχίσουμε την προσπάθεια για διάλογο και σύγκλιση.
Απέναντι στην καθεστωτική ανικανότητα μόνη λύση, η προγραμματική σύγκλιση και το προοδευτικό ψηφοδέλτιο.

Ο γενικόλογος βερμπαλισμός και τα ωραία λόγια όμορφα καίγονται από την εξουσιαστική αλαζονεία.

Η αντοχή μας εξαντλείται σε αντίθεση με την ιδιοτελή αυθαιρεσία που ισχυροποιείται.
Πόσο ακόμα θα κωφεύεις σύντροφε;