Χρήστος Σπίγκος: Φράκτης παθών

Γράφει ο Χρήστος Σπίγκος

Η επίμονη επανάληψη ερωτήσεων με επιτρεπόμενη απάντηση μόνο το «ναι» ή το «όχι» υπόρρητα επιδιώκει να κατατάξει τον ερωτώμενο στην κατά τη γνώμη του ερωτώντος  «ορθή» ή «λάθος» πλευρά. Και αν το αντικείμενο της ερωτήσεως αφορά σε εθνικό θέμα, κάθε απαντητική προσπάθεια προσέγγισης του θέματος αποφεύγοντας τη μονολεκτική περιχαράκωση εύκολα εκλαμβάνεται ως πράξη κεκαλυμμένης εθνικής μειοδοσίας.

Κάτι τέτοιο επιχειρείται στην αρχή της τωρινής προεκλογικής περιόδου με τον φράκτη στα σύνορα του Έβρου, αδιαφορώντας αν αυτή η προσβλητική επιμονή θέτει εν αμφιβόλω τον πατριωτισμό του εκάστοτε ερωτώμενου, και κατ’ ακολουθίαν όλων των εν δυνάμει ψηφοφόρων του κόμματος που εκπροσωπεί αυτός. Μια μικροκομματική τακτική, που παραμονές εκλογές εξάπτει επικίνδυνα τα πάθη επαναφέροντας στο προσκήνιο του προεκλογικού διαλόγου την αλήστου μνήμης εποχή της διαιρετικής τομής εθνικόφρονες – εθνοπροδότες.

Σύμφωνα με τον καθηγητή του Πάντειου Πανεπιστημίου κ. Δημήτρη Χριστόπουλο,  η μετανάστευση είναι φαινόμενο και όχι πρόβλημα. Τα προβλήματα απαιτούν λύσεις. Με μικρότερη ή μεγαλύτερη προσπάθεια, σχεδόν πάντα λύνονται. Τα φαινόμενα, όμως, δεν λύνονται: αντιμετωπίζονται. Είναι γεγονός ότι το φαινόμενο των πληθυσμιακών μετακινήσεων, για οποιαδήποτε αιτία, προκαλούν μικρά ή μεγάλα προβλήματα, παρά τα περί αντιθέτου υποστηριζόμενα που μερικώς μόνον ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Προσφάτως, το Ευρωκοινοβούλιο ψήφισε τη μη χρηματοδότηση συνοριακών φρακτών ανάσχεσης των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών. Ακολούθησε στοχοποίηση Ελλήνων ευρωβουλευτών που υπερψήφισαν την πρόταση, ο Πρωθυπουργός μας εμφανίστηκε σε τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων ως μοναδικός εγγυητής των συνόρων μας, και το κομματικό του περιβάλλον εκτοξεύει καθημερινά υπαινικτικές κατηγορίες για μειωμένο πατριωτισμό σε όποιον διατυπώνει εύλογους προβληματισμούς. Μια γνωστή σε όλους μας προεκλογική συνταγή που ακολουθεί πιστά το κυβερνών κόμμα. Χθες υποκριτικοί «Μακεδονομάχοι», σήμερα σιδερόφραχτοι «συνοριοφύλακες», και αύριο τις οίδε ποια άλλη λεοντή θα φορέσει η άμετρη πατριδοκαπηλία.

Με τον τρόπο αυτό ένα μέτρο φύλαξης των ανατολικών μας συνόρων μετατρέπεται σε εργαλείο μέτρησης του πατριωτισμού μας. Και μια αυτονόητη υποχρέωση όλων μας για αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων μας  διεκδικείται αποκλειστικά από την παράταξη που μονότονα διεκδικεί την εξ Ύψους πιστοποιημένη φιλοπατρία.

Με δεδομένη την προκλητικά απειλητική στάση του εξ ανατολών γείτονά μας, την τουρκική εργαλειοποίηση του ανθρώπινου πόνου, τον φυσιολογικό φόβο των κατοίκων της περιοχής του Έβρου (και όχι μόνο), την απροθυμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επιβάλει τα συμφωνηθέντα με την Τουρκία αναφορικά με τους πρόσφυγες, και τέλος, την αδυναμία της Ευρώπης να χαράξει μια κοινή πολιτική αντιμετώπισης του προσφυγικού και μεταναστευτικού φαινομένου, δεν διαφωνώ με την επέκταση του φράκτη.

Ωστόσο θα ήθελα να επισημάνω, ότι η ύπαρξη φρακτών στα σύνορα των κρατών, πέρα από τη μικρότερη των προσδοκιών αποτελεσματικότητα που προσφέρει, αποτελεί παραδοχή της αποτυχίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης να εφαρμόζεται από όλα τα κράτη μέλη της το Διεθνές Δίκαιο και να επικρατεί στους κόλπους της το ευρωπαϊκό ιδεώδες της αλληλεγγύης. Η στάση δε ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που εμποδίζουν την αναθεώρηση της συνθήκης του Δουβλίνου, προκειμένου να μην αναλάβουν μερίδιο του βάρους φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών, υπονομεύει την κοινή μας ευρωπαϊκή πορεία. Επίσης δεν μπορώ να δεχθώ ότι θα ζούμε στο διηνεκές σε περίφρακτα κράτη, ευνοώντας με τον τρόπο αυτό την επικράτηση ξενοφοβικών πολιτικών με απολήξεις τον ρατσισμό και τον στείρο εθνικισμό.

Για όλους αυτούς τους λόγους, ευελπιστώ ότι όλα τούτα τα σιδερένια ψυχροπολεμικά απολιθώματα, κάποια στιγμή, θα κατεδαφιστούν από τη δύναμη της διπλωματίας, το Διεθνές Δίκαιο, και την αμοιβαία κατανόηση κρατών και λαών.

Είθε!