Xρήστος Σπίγκος: Εκ των υστέρων προφητείες

Πλησίστια όλα τα Κόμματα, μικρά και μεγάλα, συμμετείχαν στη μεγάλη μάχη της 25ης Ιουνίου 2023. Οι υποψήφιοι βουλευτές έτρεξαν ή κάποιοι υποκρίθηκαν ότι έτρεξαν για το συλλογικό καλό, σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκλογές της 21ης Μαΐου όπου συμμετείχαν όλοι στο κυνήγι του προσωπικού σταυρού.

Την επομένη των εκλογών πανηγυρίζουν όλοι οι εκλεγέντες, και κάποιοι ρομαντικοί που επιμένουν να προτάσσουν τη συλλογικότητα πάνω από την ιδιοτέλεια.

Η ΝΔ πανηγυρίζει για την άνεση που της προσέφερε το εκλογικό σώμα και τις δίνει το δικαίωμα να βαυκαλίζεται ότι έπεισε τον Έλληνα ψηφοφόρο για την πολιτική της. Γνώμη μου είναι ότι ο Έλληνας απέρριψε την «αστάθεια» της απλής αναλογικής και ψήφισε τη «σταθερότητα» που εμπνέει ένα Κόμμα με τα ιστορικά χαρακτηριστικά της Νέας Δημοκρατίας. Η συντηρητική παράταξη, ανεξάρτητα από τις κατά καιρούς κομματικές της μεταμορφώσεις, αποπνέει ακόμα το άρωμα της εξουσίας της ηγεμονικής δύναμης της μεταπολεμικής Ελλάδας.

Γι’ αυτό και υπέστη πολύ μικρή πολιτική φθορά, εξαιτίας των μνημονίων, σε σύγκριση με εκείνη που υπέστη ο άλλος πόλος του μεταπολιτευτικού κυβερνητικού διπόλου. Μοιραίο λοιπόν να παίρνει τα μέτρα του όποιος αναλογίζεται τι μέλλει να του συμβεί, «διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις» εν είδει μητρικής συμβουλής, του τύπου: «Αν δεν μας στηρίξετε (ως ΝΔ), τότε τα πράγματα θα είναι δύσκολα». Κάτι σαν «κράτα με να σε κρατώ να …διαφεντεύω μονάχα εγώ».

Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ πολιτεύτηκε με τη ζωογόνα δύναμη της ιστορικής πορείας του πρώτου συνθετικού του τίτλου του, δημιουργώντας μια ιδιότυπη ρεβανσιστική προσδοκία επιστροφής σε πεπατημένες πρακτικές διαχείρισης της κρατικής εξουσίας. Η διαρκώς επαναλαμβανόμενη μεγαλοστομία περί «αλλαγής παραδείγματος» είδαμε να συνοδεύεται με τα γνώριμα χαρακτηριστικά των προσωποπαγών κομμάτων και να ακυρώνει εν πολλοίς το παράδειγμα του ιδρυτή του Κόμματος, που δήλωνε ότι είχε έναν και μόνο αντίπαλο.

Δύο Κόμματα που κυριάρχησαν στο μεταπολιτευτικό πολιτικό στερέωμα με τις ίδιες ευθύνες και την ίδια πολιτική αδράνεια στις προειδοποιήσεις των δεικτών της οικονομίας.

Η Αριστερά, κυβερνητικά ανεύθυνη για το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης που έφερε τα μνημόνια και τη δυστυχία του ελληνικού λαού, κλήθηκε με την ανανεωτική της εκδοχή να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες. Η διαχείριση μιας οικονομικής κατάρρευσης και ενός πλήθους μνημονιακών υποχρεώσεων οδήγησε την κυβερνώσα Αριστερά σε εφαρμογή πολιτικών ξένων προς τον ιδεολογικό της πυρήνα. Η έξοδος από τη μνημονιακή καταπίεση δεν πιστώθηκε, όπως θα έπρεπε, στην πρώτη φορά Αριστερά, αλλά αντίθετα της χρεώνουν μόνο το επώδυνο τίμημά της.

Η μετά το 2012 ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ μας έδωσε τη δυνατότητα να ελπίζουμε ότι μπορούμε να γυρίσουμε σελίδα και να αφήσουμε πίσω μας καθεστωτικές λογικές άλλων κυβερνητικών σχημάτων. Δυστυχώς, μας πλήγωσαν κάποια σποραδικά φαινόμενα αρνητικής συμπεριφοράς, για τα οποία ευθυνόμαστε όλα τα ενεργά μέλη του Κόμματος είτε με το χειροκρότημα είτε με την αισχυντηλή σιωπή μας.

Ένα από αυτά τα φαινόμενα, και ίσως το πιο αντιαισθητικό, που μέχρι χθες χαρακτήριζε μόνον τα εκτός Αριστεράς Κόμματα, είναι το ανελέητο κυνήγι της προσωπικής ψήφου και ο αρχολιπαρισμός, που σε κάποιες περιπτώσεις διαψεύδονται ευάριθμες παράγραφοι του κώδικα αξιών της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Ο αριστερός λόγος οφείλει να συνάδει με αριστερή στάση ζωής, και να μην εκδηλώνεται μόνο μέσα από παιδαριώδεις ακτιβισμούς, μεγαλόστομους μικρομεγαλισμούς και την αποκρουστική αλαζονική συμπεριφορά παρωχημένου αριστερόμετρου.

Η δυσκολία του νομοθετικού έργου, που είναι η κύρια απασχόληση ενός Βουλευτή, φυσιολογικά θα πρέπει να λειτουργεί αποθαρρυντικά στην εμφανή ημιμάθεια, τον προκλητικό αριβισμό, τον μειωτικό ετεροφωτισμό και την ανερμάτιστη εγωπάθεια. Το πολιτικό σύστημα δεν έχει αναδείξει επαρκώς αυτή τη δυσκολία, για να συνειδητοποιήσει η απανταχού επιδερμικότητα που ψηφίζει χωρίς να διαβάζει, ότι όλα δεν αντιμετωπίζονται με τα εντυπωσιακά λεκτικά πυροτεχνήματα της φυγοπονίας.

Οι εκλογές τέλειωσαν και στα κόμματα αρχίζει η κουβέντα της (αυτο)κριτικής για όλους και για όλα. Ας ευχηθούμε, η γόνιμη αυτοκριτική να μην καταλήξει σε διχαστική επιλεκτική κριτική.

Η ζωή απέδειξε, ότι η τοξικότητα αντιμετωπίζεται με τον ορθό λόγο και όχι με προσήλυτους και αποσυνάγωγους, ίντριγκες και συκοφαντίες και άλλες γνωστές διαλυτικές μεθοδεύσεις της στείρας ιδεοληψίας, της χειραγωγούμενης ανεπάρκειας και της πολιτικής εθελοτυφλίας.

Ζητείται επειγόντως Οξυγόνο!