Χρήστος Σπίγκος: Δεν είμαστε όλοι ίδιοι
Κοιτάζω τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης και δε μπορώ να εμποδίσω τη σκέψη μου να περιπλανηθεί σε αναμνήσεις του πρόσφατου και του απώτερου παρελθόντος. Στην νοητική μου αυτή περιπλάνηση σκοπεύω να μοιραστώ με τον υπομονετικό αναγνώστη μου προσωπικές αντιλήψεις και επιθυμίες, ίσως και εκτός αυστηρής κομματικής λογικής.
Στο νέο κυβερνητικό σχήμα, που δε μας φέρνει τίποτα το καινούργιο, βλέπω πρόσωπα που δείχνουν να ξέχασαν αυτά που η νιότη τους είχε διαβάσει και ακολουθήσει ή, το χειρότερο, που δείχνουν τα χρονικά όρια της αντοχής τους στην πολιτική υποκρισία.
Στον αντίποδα βρίσκονται οι σύντροφοί μας της Νέας Αριστεράς, κι ας μου επιτραπεί να μη βάλω εισαγωγικά στη λέξη.
Έφυγαν από το κόμμα μας γιατί δεν άντεξαν να τους προσβάλλει το πολιτικά ανερμάτιστο που, αποκλειστικά με δική μου ευθύνη, διεκδίκησε θέση δίπλα στους ιστορικούς μας ηγέτες. Τους ζητώ συγγνώμη, και περιμένω να ξαναβρεθούμε στην ίδια στέγη. Ξέρω ότι είναι δύσκολο γιατί, όταν έπρεπε να τους υπερασπιστώ, εγώ δε στάθηκα δυναμικά δίπλα τους.
Όπως ξέρω ότι μια όψιμη συγγνώμη δεν είναι πάντα ικανή να ξεχαστούν ευθύνες και λάθη. Όμως εγώ θα συνεχίσω να θέλω δίπλα μου την πολιτική επάρκεια των τριαντάρηδων και των σαραντάρηδων που αποστασιοποιήθηκαν για να υπερασπιστούν την αξιοπρέπειά τους, επειδή ανθρώπινα δεν άντεξαν την ύβρη έστω κι αν πολιτικά αποδείχτηκε ότι είχαν λάθος.
Γενικά δεν είναι απαγορευτικό ν’ αλλάζεις κομματική εκπροσώπηση, αν διαπιστώσεις ότι το μέχρι τότε κόμμα σου έχει απομακρυνθεί από τις αρχικές διακηρύξεις που πίστεψες κι έχεις αγωνιστεί. Εκείνο που ενοχλεί είναι η οβιδιακή μεταμόρφωση που σε οδηγεί στον πολιτικό διασυρμό εξαιτίας των αυτονόητων, λανθασμένων ή μη, συνειρμών για ιδιοτέλεια που δημιουργούνται από την κοινωνία.
Ας μη μπερδευόμαστε.
Η αλλαγή κομματικής εκπροσώπησης δεν έχει καμία σχέση με την αλλαγή πολιτικού χώρου. Η πρόσφατη οικονομική κρίση και η συνεπαγόμενη απόδοση ευθυνών στους κυρίαρχους του πολιτικού συστήματος οδήγησε στην αυτονόητη αναδιάταξη των κομμάτων. Άλλαξε ο συσχετισμός των κομματικών δυνάμεων, χωρίς όμως να ξεθωριάσουν οι οριοθετήσεις των πολιτικών χώρων.
Δε μπορεί μέχρι χθες να μιλάς για κοινωνική δικαιοσύνη και σήμερα να θέτεις τον εαυτό σου στην υπηρεσία ενός λεηλατικού καθεστώτος.
Δε μπορεί να έμαθες μια ζωή να υπηρετείς το Δίκαιο και ξαφνικά να αποφασίζεις να υπερασπίζεσαι τον πολιτικά και ποινικά κατηγορούμενο που βαφτίζει την Ιστορία συνένοχο μήπως και γλιτώσει.
Δεν έχεις το δικαίωμα να μη σέβεσαι δια βίου το σκεπτικό της ψήφου που κάποια στιγμή απέσπασες από τον καλόπιστο.
Αν δεν έμαθες να σέβεσαι τον εαυτό σου, σεβάσου τουλάχιστον το παιδί σου που έκπληκτο σε παρακολουθεί κι αδυνατεί να σε καταλάβει.
