Χ.Σπίγκος: Αυτονόητα, δυσνόητα και δυσώδη
Η τραγωδία των Τεμπών κινητοποίησε τον φιλήσυχο πολίτη και κόσμος πολύς βγήκε στον δρόμο να εκδηλώσει θυμό και αγανάκτηση. Και τα δυο συναισθήματα απολύτως συμβατά με το αναπάντεχο τραγικό. Γενική διαπίστωση το «ως εδώ και μη παρέκει», γενική απαίτηση η λήψη μέτρων «εδώ και τώρα». Καπάκι οι άκαιρες δημοσκοπήσεις που πασχίζουν να μετατρέψουν το αίμα σε ποσοστά και τον πόνο σε εργαλείο πρόβλεψης πολιτικών εξελίξεων.
Η καλοπιστία του διαδηλωτή δεν δίνει σημασία στην πονηριά του διπλανού που στον κόρφο του επωάζει το αυγό του φιδιού, και το «όλοι φταίνε» εκτονώνει την οργή δηλητηριάζοντας συνάμα τη λογική. Το ερωτηματολόγιο του ανάλγητου δημοσκόπου δίνει την ευκαιρία στη λαϊκή ετυμηγορία να αποδώσει ευθύνες και να μοιράσει ποινές επί δικαίων και αδίκων. Το πολιτικό σύστημα στο πυρ το εξώτερον και στον αφρό ο τυφλός αντισυστημικός αρνητισμός. Μια επικίνδυνη συνταγή που δεν επιλύει, αλλά συσκοτίζει και παραπλανά διαλύοντας θεσμούς και πολιτεία.
Πενήντα χρόνια από την επιστροφή της Δημοκρατίας το δικαιολογημένο συναίσθημα χάνει το δίκιο του. Και η συλλογική μας παθογένεια ξανακρύβεται πίσω από την οργίλη ισοπέδωση που εξασφαλίζει την εκτόνωση, εγγυάται τη λήθη, οδηγεί στην αθώωση και διαιωνίζει τη φαυλότητα και τον νεποτισμό. Ένας περίπατος στους διαδρόμους της πενηντάχρονης Μεταπολίτευσης θα μας φέρει στον νου πολλές εικόνες από την ανέμελη νιότη πολλών. Εκεί θα συναντήσουμε σε μια γωνιά πεταμένη την πλαστική σημαία που υποσχόταν διορισμούς και προαγωγές. Εκεί και την παλιά κομματική ταυτότητα με την ξεθωριασμένη φωτογραφία που ξεκλείδωνε πόρτες εξουσίας και έδινε «λύσεις» σε αιτήματα και ατοπήματα.
Πενήντα χρόνια ανοχής και συνενοχής σε πράξεις υπονόμευσης του κρατικού μηχανισμού στο όνομα της εξυπηρέτησης του κολλητού και της ψηφοθηρίας με στόχο το κράτος λάφυρο. Εθνικοί εργολάβοι, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες και τρωκτικά του δημόσιου πλούτου, συνομιλητές και συναγελαζόμενοι όλοι με την αυτοδύναμη κυβερνητική νομενκλατούρα που δηλώνει πίστη στα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια διοίκησης, εφαρμόζει ολοκληρωτικού τύπου ευνοιοκρατία και θυσιάζει το δημόσιο συμφέρον στον βωμό του ιδιωτικού οφέλους.
Αφετηρία δεινών, εκείνη η δυσνόητη λογική που θεωρεί αυτονόητη την επιλογή διοικήσεων από τη δεξαμενή των αποτυχόντων υποψήφιων βουλευτών και επιτυχημένων αφισοκολλητών, εξυμνεί την αξιολόγηση και προάγει την ομόχρωμη μετριότητα. Πενήντα παρά κάτι λοιπόν χρόνια γεμάτα από αυτονόητα δυσώδη γεννήματα δυστοπικών λογικών, που οφείλουν να διαμοιράζονται σε όσους κυβέρνησαν ή συγκυβέρνησαν με ευθύνες αναλογικά μοιρασμένες.
Το σήμερα αναστοχάζεται το χθες, όχι για να συμψηφίσει διευκολύνοντας την επανάληψη, αλλά για να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε μια καταστροφή με τη νηφαλιότητα που χαρακτηρίζει τη Δικαιοσύνη στο έργο του καταλογισμού ευθυνών. Ο σεβασμός προς την άδικη απώλεια 57 συνανθρώπων μας στα Τέμπη είναι προϋπόθεση για να προχωρήσουμε στη θαρραλέα διερεύνηση των αιτίων, μην επιτρέποντας στον αυτονόητο θρήνο να υπαγορεύσει το αποτέλεσμα της έρευνας. Το παρελθόν διδάσκει, αλλά δεν απαλλάσσει, πολιτικά και ποινικά, τους ενόχους της 28ης Φεβρουαρίου 2023.
Στις εκλογές που πλησιάζουν επιλέγουμε προγράμματα, κρίνουμε τη μέχρι σήμερα πορεία των κομμάτων και υπερψηφίζουμε το μέτρο και την αξιοπιστία, απορρίπτοντας την αλαζονική πρωθυπουργική αμετροέπεια και το αποτυχημένο πλέον μοντέλο του σημερινού ψευδεπίγραφου «επιτελικού» κράτους, που λειτούργησε επί τέσσερα χρόνια ως λεοντή ενός βαθιά ρουσφετολογικού, φαύλου και αναποτελεσματικού κρατικού μορφώματος, που δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του 21ου αιώνα.
