Χρήστος Σπίγκος: Άπτερα εξαπτέρυγα

Μέρες που είναι, κάποιοι καταφεύγουν στον ελπιδοφόρο λόγο της Εκκλησίας, και κάποιοι άλλοι αναζητούν στον καινούργιο προϋπολογισμό μια χαραμάδα οικονομικής ελπίδας.

Εκκλησία και πολιτικό σύστημα, μέσα από μια περίεργη σχέση καθημερινής αλληλοεξάρτησης και «λελογισμένης» περιοδικής αντιπαράθεσης, συμπορεύονται προς όφελος της κοινωνικής ισορροπίας. Μια πρακτική αιώνων για την ελληνική πραγματικότητα που μάθαμε να την αναγνωρίζουμε ως αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινότητάς μας.

Παρατηρώντας με προσοχή τον τρόπο λειτουργίας και των δυο, θα διακρίνουμε παρεμφερείς συμπεριφορές και παραπλήσια εργαλεία.

Στην Εκκλησία δομικό στοιχείο είναι η λατρεία αγιοποιημένων Προσώπων, και στο πολιτικό σύστημα βλαπτικό στοιχείο είναι η προσήλωση σε πρόσωπα, η πολιτική στάση των οποίων κρίνεται με μη ορθό λόγο. Η εικόνα στην Εκκλησία σε παροτρύνει να προσευχηθείς, ενώ στην πολιτική συνήθως σε οδηγεί στη μεροληπτική τύφλωση. Οι πιστοί του ίδιου θρησκευτικού δόγματος δεν διαφωνούν για τον έναν ή τον άλλον Άγιο, ενώ οπαδοί του ίδιου Κόμματος φανατικά αντιπαρατίθενται στο όνομα θνητού με ή χωρίς το βεμπεριανού τύπου ηγετικό χάρισμα.

Σε περιόδους κομματικών διασπάσεων ο προσωπολατρικός οπαδισμός παίρνει διαλυτικές διαστάσεις. Ο κρίνων τον «γυμνό» ηγέτη θεωρείται ιδεολογικός εχθρός που πρέπει να εξοβελιστεί στο πυρ το εξώτερον. Η κατηγορία του πράκτορα των « άλλων» καθίσταται προσφιλές δηλητήριο των μέχρι χθες αγαστών σχέσεων των κομματικών μελών. Και τέλος, τα κενόδοξα «εξαπτέρυγα» κηρύσσουν τον πόλεμο σε κάθε απείθαρχο «ασεβή».

Στη λατρευτική λειτουργία τα Εξαπτέρυγα απεικονίζουν εξαπτέρυγα Σεραφείμ, που σύμφωνα με την Ορθόδοξη θεολογία είναι, μαζί με τις υπόλοιπες «Αγγελικές Δυνάμεις», υπάρξεις πνευματικές, αεικίνητες, ελεύθερες, ασώματες, που υπηρετούν τον Θεόν και είναι κατά χάριν αθάνατες. Τα κομματικά «εξαπτέρυγα», σύμφωνα με την κομματική ορθοδοξία, είναι υπάρξεις με αγγελικά προσωπεία, ανύπαρκτο πνεύμα, υποταγμένη συνείδηση, ασπόνδυλο σώμα, που υπηρετούν τον εκάστοτε «θεό» και είναι κατά κανόνα παντός καιρού και πάσης εξουσίας. Και επειδή ο αρχηγός δεν είναι Θεός, τα κομματικά «εξαπτέρυγα», σ’ αντίθεση με τα εκκλησιαστικά, είναι εχθροί της ελευθεροφροσύνης, μισούν τον ορθολογισμό και αισθάνονται άβολα με την αλήθεια, που δεν αντέχει η προεδρική ανεπάρκεια. Συμβάλλουν με κάθε τρόπο στην υπονόμευση της κομματικής συνοχής και καλλιεργούν κλίμα εχθροπάθειας κατά παντός αντιφρονούντα.

Ο κομματικός οργανισμός πολύ γρήγορα μετατρέπεται σε φορέα αρνητικών μηνυμάτων και η γελοιότητα κυριαρχεί του πολιτικού λόγου. Οι αυλικοί αδυνατούν να κρύψουν την αλήθεια, το προκάτ χειροκρότημα φιμώνει την κριτική και το πολιτικό σύστημα διερωτάται για την αποχή.

Τα Κόμματα πολλαπλασιάζονται, η κοινωνία υποφέρει, ο ψηφοφόρος θρηνεί και τα άπτερα «Σεραφείμ» της αρχηγικής καμαρίλας προσβάλλουν την ιστορία όλων μας.