Χρήστος Σπίγκος: Από το Κιλκίς στην ευτοπία, μιας ουτοπίας δρόμος

Μια συνήθης, και εν πολλοίς, θεμιτή διεκδίκηση είναι η αύξηση των πάσης φύσεως κρατικών χρηματοδοτήσεων στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ). Η ιστορία βρίθει από γραπτά αιτήματα προς κρατικούς αξιωματούχους για χρηματοδότηση συγκεκριμένων έργων, απαραίτητων για την επίλυση ζωτικών προβλημάτων ή τη βελτίωση της καθημερινότητας πολιτών του ενός ή του άλλου Δήμου της χώρας μας.

Κάποτε ένας Υπουργός Εσωτερικών, έχοντας κουραστεί από την πίεση που δεχόταν από έναν ακραία διεκδικητικό δήμαρχο του κομματικού του χώρου, αποφάσισε να διερευνήσει την αξιοπιστία του φίλου του, ζητώντας να του στείλει, σε εύλογο χρονικό διάστημα, προτάσεις ανάπτυξης του δήμου του χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν του το κόστος, αλλά μόνο την εφικτότητά τους. Η απάντηση που εστάλη στον υπουργό δεν ανταποκρινόταν ούτε στον πρώτο ενθουσιασμό του δημάρχου ούτε στον φόβο του φαινομενικά γαλαντόμου υπουργού.

Η αναφορά της περίπτωσης αυτής δεν υπαινίσσεται κάτι μειωτικό για τους οικονομικά χειμαζόμενους ΟΤΑ, ούτε στοχεύει στη διατύπωση κάποιου κανόνα. Όμως προφανής ο επαγόμενος προβληματισμός.

H έγνοια των μικρών ξεθωριάζει τη μεγάλη εικόνα που θέλει να μετατρέπεται μια εθισμένη δυστοπία σε πρωτόγνωρη ευτοπία. Η ικανοποίηση των τετριμμένων μικρών συνήθως λειτουργούν θεραπευτικά απέναντι στην αγωνία της επανεκλογής και της μείωσης του πολιτικού κόστους της διαχείρισης της εξουσίας. Σε αυτά συγκαταλέγονται έργα και δραστηριότητες ελάχιστου κοινωνικού αποτυπώματος, ως προοριζόμενα να αντιμετωπίσουν ανάγκες περιορισμένου αριθμού δημοτών, των οποίων την επόμενη ευνοϊκή εκλογική τους συμπεριφορά όλες και όλοι προσδοκούμε.

Με την άνεση που δίνει η ηλικία στη γραφίδα να χάνεται στον κόσμο της πλανεύτρας ουτοπίας, φαντάζομαι έναν δήμαρχο που δεν θα θέλει να επανεκλεγεί, αλλά να φωλιάσει στη συλλογική μνήμη ως καινοτόμος και αναμορφωτής. Θα είναι κάτι σαν αντιρρησίας του σημερινού αποδεκτού και χθεσινού ανεκτού, ο οποίος χωρίς το βαρίδιο του πολιτικού κόστους σκοπεύει να σχεδιάσει μια ξέχωρη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που θα ξεκινάει από την υψιπετή ουτοπία, θα έρχεται σε ρήξη με το αναπόδραστο στερεότυπο, και θα καταλήγει στα γεννήματα του κόσμου του ανθρώπινου μυαλού (ψυχής), δηλαδή του κόσμου των ιδεών, που ξέρει να μετασχηματίζει το θνησιγενές δεδομένο σε εφικτή ευημερία.

Σαν άσκηση λοιπόν, ας πάρουμε όλοι ένα κομμάτι χαρτί κι ας γράψουμε τι θα θέλαμε να συμβεί στο Κιλκίς, αδιαφορώντας για το πόσο και το πότε. Αν τα συλλέξει όλα αυτά ο ουτοπιστής δήμαρχος της φαντασίας μας, γρήγορα θα ξεχωρίσει το οικονομικά εφικτό που θα μας οδηγήσει στη ζωογόνα κινητικότητα του εκταίου.

Πρόκειται για μια φυγή προς τα εμπρός χωρίς δεύτερες σκέψεις, προκαταλήψεις και φοβικά σύνδρομα για κοντόφθαλμες κριτικές.

Κι αν όλα αυτά μας φοβίζουν, να θυμόμαστε τη ρήση του Αμερικάνου διανοητή Λιούις Μάμφορντ: «Αν ένας χάρτης του κόσμου δεν περιλαμβάνει την Ουτοπία, δεν αξίζει ούτε μια ματιά μας…».