Για το Νοσοκομείο Γουμένισσας
Γράφει ο Χρήστος Π. Ίντος
Όλα, όσα συντελούνται ιδιαίτερα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια σε βάρος της Γουμένισσας, της πάλαι ποτέ επαρχίας Παιονίας και του σημερινού ομώνυμου Δήμου, μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως κάτι πάει λάθος. Αφανίστηκαν δημόσιες υπηρεσίες, καταργήθηκαν οργανισμοί, ο πρώτος Δήμος του Ν. Κιλκίς το 1912 περιήλθε στην απλή κατάσταση αδύναμης κοινότητας και τα λίγα εναπομείναντα, όπως το Νοσοκομείο με ιστορία 85 και πλέον ετών, έχει μπει στο στόχαστρο “εκσυγχρονιστών” και “ρεαλιστών” της κάθε “σύγχρονης εποχής”!
Αναρωτιέται κανείς: Αυτοί δεν ανησυχούν για την πραγματικότητα; Για την ερήμωση της ελληνικής υπαίθρου, για το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα, για την ανεργία και τον εξανδραποδισμό των νέων, για τους μισθούς και τα μεροκάματα πείνας που δίνονται και θεσπίζονται; Δεν τους ενδιαφέρουν οι εναπομείναντες “φρουροί” χωριών και κωμοπόλεων, η ενίσχυση και η ενθάρρυνση για να μην επέλθει η παντελής ερήμωση της επαρχίας;
Το Πρακτικό ψήφισης του Καταστατικού του Νοσοκομείου Γουμένισσας (αρχείο Χρήστου Ίντου)
Το Νοσοκομείο Γουμένισσας, όπως και κάθε ίδρυμα έχει την ιστορία του. Είναι γεγονός πως αυτή από μόνη της δεν το σώζει. Μπορεί να το σώσει το ενδιαφέρον της κεντρικής εξουσίας, αν νοιάζεται για την ύπαιθρο και τις απόμακρες περιοχές, για τους ανθρώπους αυτών των περιοχών. Το σώζει η απρόσκοπτη, οργανωμένη, πλήρης και σύγχρονη λειτουργία που είναι ευθύνη όσων το διαχειρίζονται και το εποπτεύουν. Το σώζει η αυτοδυναμία, η αυτοτέλεια, το αυτοδιοίκητο και όχι οι λεγόμενες “διασυνδέσεις”, όπου ο αδύναμος πληρώνει τις ελλείψεις και τα σπασμένα του ισχυρότερου. Και τι είναι αυτή η νεοελληνική επινόηση: Νοσοκομείο – Κέντρο Υγείας. Το ότι ήθελαν και θέλουν κάποιοι το δεύτερο σκέλος της επωνυμίας και ότι σημαίνει αυτή είναι ηλίου φαεινότερο. Το να υποβαθμίζεις είναι εύκολο, να αναβαθμίζεις και να προσφέρεις σε δύσκολες περιοχές είναι το δύσκολο. Εκεί αναδεικνύονται οι ικανότητες.
Το Νοσοκομείο πρέπει όχι απλά να σωθεί αλλά και να λειτουργεί σωστά για τους ανθρώπους της Παιονίας, του Νομού και των όμορων περιοχών! Τα σύγχρονα νοσηλευτικά ιδρύματα και τα κάθε είδους κέντρα περίθαλψης είναι και πρέπει να είναι και έξω από τα πολεοδομικά κέντρα, σε περιβάλλον καθαρό. Η πλήρης και σωστή υγειονομική περίθαλψη μπορεί να γίνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και στα επαρχιακά νοσοκομεία, για να μην ασφυκτιούν τα επώνυμα και κεντρικά.
Τοπικές αρχές και μέλη του προσωπικού στην παλιά κεντρική είσοδο του Νοσοκομείου τη δεκαετία του 1950, (αρχείο Χρήστου Ίντου)
Για το Νοσοκομείο Γουμένισσας δεν πρέπει να γίνονται σκέψεις αποδυνάμωσης αλλά το αντίθετο. Πρέπει να τεθεί τέλος στα παιχνίδια με τις απλές πράξεις αριθμητικής. Τόσοι τοποθετούνται, τόσοι μετακινούνται και το πήγαινε έλα. Πρέπει να έχει όλες τις προβλεπόμενες ειδικότητες, τις υποδομές και τα μέσα.
Και πέραν αυτών, ας έρθουμε και στις δικές μας τοπικές ευθύνες. Δεν θα μπορούσε να γίνει πιο προσπελάσιμο οδικά; Που είναι η περιφερειακή Γουμένισσας προς το Πάικο και το Νοσοκομείο; Στα χαρτιά έχει χαραχθεί δρόμος πρόσβασης. Ποιος πρέπει να υλοποιήσει το σχέδιο; Γιατί δεν έγινε και δεν γίνεται; Και κάτι ακόμα. Γιατί δεν αναζητείται κοντά στο ίδρυμα έκταση με ενοικίαση, αγορά ή και απαλλοτρίωση για την παραπέρα ανάπτυξή του, τη στάθμευση οχημάτων του ιδίου, του προσωπικού, των ασθενών, των επισκεπτών; Δεν είναι το θέμα μόνο να το σώζουμε αλλά και να το αναβαθμίζουμε, προσπάθεια που κατά καιρούς στο παρελθόν έχει γίνει σε κάποιους τομείς.
Η λειτουργία του Νοσοκομείου Γουμένισσας είναι θέμα και ευθύνη της Πολιτείας, των πολιτικών και των αρχών του Νομού, του οικείου ΟΤΑ, των διοικήσεων, του προσωπικού του και αφορά τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής. Ο καθένας έχει το ρόλο και τις ευθύνες του. Είναι θέμα πέρα από τυχόν πολιτικές, μικροκομματικές και συνδικαλιστικές σκοπιμότητες. Όλοι μαζί συνεργαζόμενοι αναβαθμίζουν τις υποδομές που διαθέτουν, τις υπηρεσίες που παρέχουν. Η υποβάθμιση, η κατάργηση, η παραμέληση ενός ιδρύματος, μιας περιοχής δεν είναι ό,τι το καλύτερο. Μακροπρόθεσμα κανείς από τέτοιου είδους λογικές δεν βγαίνει κερδισμένος. Ας πρυτανεύσει η λογική της φροντίδας για ό,τι έχουμε και να το καταστήσουμε ακόμη καλύτερο!
4. Μέλη του προσωπικού στην παλιά κεντρική είσοδο του Νοσοκομείου τη δεκαετία του 1950,
(αρχείο Χρήστου Ίντου)
