Σε χώρα δίχως παιδεία ο λαός μοιάζει με ένα κοπάδι που άγεται και φέρεται

«Αν δεν τολμάς, δεν είναι γιατί τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά είναι δύσκολα, επειδή δεν τολμάς» (Σενέκας)

Η μοίρα των καλών είναι να πίνουν το κώνειο που τους προσφέρουν οι κακοί, από την εποχή του Σωκράτη. Η Ιστορία της Ελλάδας είναι γεμάτη από τέτοιες εποχές. Σχεδόν πάντα στην εθνική διαχρονία οι προδότες, οι δωσίλογοι και οι συνεργάτες των ξένων, ήταν στην εξουσία. Όχι όμως ως αληθινοί ηγέτες και ανδρείοι, αλλά ως ανδρείκελα.

Σε μια χώρα δίχως παιδεία ο λαός μοιάζει με ένα κοπάδι που άγεται και φέρεται. Τον πληγώνει η μία παράταξη και πηγαίνει στην άλλη. Πληγώνεται κι από αυτήν; Γυρίζει ξανά από εκεί που έφυγε, ζώντας συνεχώς τη μοίρα του Σίσυφου, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες ήδη αποτυχημένες επιλογές του.

Οι πολιτικοί στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν είναι πρότυπο επιτυχίας στην επαγγελματική τους επιλογή. Δεν διακρίθηκαν στο στίβο της παραγωγής, της επιχειρηματικότητας και της εργασίας. Και τις σπουδές που έκαναν τις επέλεξαν, όχι για να εργαστούν πάνω στο αντικείμενό τους, αλλά για να πλουτίσουν το βιογραφικός τους. Όλα αυτά δεν χρειάζεται να τα αναφέρει κανείς, γιατί τα φανερώνει το έργο τους. Μιλά από μόνη της η κατάσταση στη χώρα.

Ένας από τους μετρημένους στα πέντε δάχτυλα του χεριού πολιτικούς της Ελλάδας, ήταν ο Καποδίστριας. Τον φάγανε, όμως, γιατί τους χάλασε την πιάτσα. Από εκείνον και μετά εξουσιάζουν τον τόπο οι ίδιες κλίκες, μέσω των επιγόνων τους. Σε πνεύμα και νοοτροπία τίποτα δηλαδή δεν άλλαξε. Η πολιτική , τα περισσότερα χρόνια, ήταν στα χέρια των δολοπλόκων και των ραδιούργων. Στα τσιράκια των ξένων αφεντικών της Ελλάδας μας.

Μετά την Παλιγγενεσία του 1821 κυριάρχησαν στον τόπο οι κοτζαμπάσηδες. Κάποιοι από αυτούς κυβέρνησαν κιόλας. Ακολούθησαν οι επίγονοί τους, και μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μας κυβέρνησαν οι συνεργάτες των Γερμανών. Όλοι όσοι έκαναν περιουσίες τις έκαναν συνεργαζόμενοι με το κράτος. Ένα κράτος ολιγαρχιών από τη γέννησή του, που δομήθηκε πάνω στην προστασία των ξένων, πότε της Αγγλίας, πότε της Γαλλίας, πότε της Αμερικής και σήμερα που απωλέσαμε την εθνική μας ανεξαρτησία, βλέπουμε ότι μας κυβερνούν ο Σόιμπλε, η Μέρκελ και το ΔΝΤ.

«Η ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία δεν συμβαδίζει με την αλήθεια. Είναι αλλοιωμένη. Εντελώς διαστροφική και διαφορετική. Δεν σου λέει π.χ. ότι τον Ανδρούτσο τον στραγγάλισε ο Γκούρας ή ότι ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του ήταν ο Κωλέτης! Δεν λέει ότι ο Μαυροκορδάτος ήταν όργανο της αγγλικής πολιτικής. Ότι έβαλε δικαστές και καταδίκασε τον Καραϊσκάκη ως επίορκο της πατρίδας και προδότη. Και ότι οι δικαστές (αντίθετοι οπλαρχηγοί) μετά τη δίκη έστησαν ενέδρα να τον σκοτώσουν!

Τον Κολοκοτρώνη τον δικάσανε, όχι με βάση το Σύνταγμα, αλλά με έκτακτο νόμο και μάλιστα τότε, το 1834, η αντιβασιλεία είχε ψηφίσει νέο ποινικό κώδικα και ποινική δικονομία, χωρίς να τηρήσουν την ήδη υπάρχουσα. Αλλά και σήμερα μήπως τη δικαστική εξουσία δεν την επιλέγει η κυβέρνηση; Δεν ορίζει το Σύνταγμα ξεχωριστές εξουσίες; (Νομοθετική, Εκτελεστική, Δικαστική). Από πού κι ως που παίρνει η κυβέρνηση έναν αρεοπαγίτη και τον κάνει δικαστή; Η μήπως δεν υπηρετεί η Δικαιοσύνη ανέκαθεν τις ανάγκες της κατεστημένης εξουσίας; Που το βρήκαμε γραμμένο να ορίζει ο αρχηγός βουλευτές επικρατείας κάποιους επειδή τον λιβανίζουν;

Στη δολοφονία του Καποδίστρια ηθικοί αυτουργοί ήταν οι Άγγλοι. Αυτοί όπλισαν το χέρι των Μαυρομιχαλαίων και έδωσαν τα λεφτά. Οι Άγγλοι ήθελαν να κάνουν ελληνικό κράτος την Πελοπόννησο και να είναι φόρου υποτελές στην Τουρκία…». Όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα μπορεί να διαβάσει κανείς στο βιβλίο του πρώην δικαστικού Θεόδωρο Παναγόπουλου με τίτλο «Όλα στο Φως».

Είναι γεγονός, πως ό,τι περνά στη νοοτροπία ενός λαού, ό,τι του γίνεται συνείδηση δύσκολα αλλάζει. Η ιδέα αν γίνει τρόπος ζωής είναι όπως το άγχος που σωματοποιείται και δύσκολα ξεπερνιέται, αν δε τολμήσεις να το προσπαθήσεις. Και δεν το τολμάς, όχι γιατί τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά είναι δύσκολα, επειδή ακριβώς δεν τολμάς, μας υπενθυμίζει ο Σενέκας.