Η χώρα αυτοκτονεί με το δημογραφικό
Γράφει ο Χριστόφορος Τουτουντζίδης*
Το Πάσχα είχα την ευκαιρία να βρεθώ στο πανέμορφο και ορεινό Καρπενήσι. Το αγέρωχο αυτό αλπικό τοπίο καθιστά τον μικρό αυτό νομό από τους ομορφότερους της Ελλάδας. Πιάνοντας κουβέντα μ’ αυτούς του υπερήφανους Ρουμελιώτες, διαπίστωνες ότι η ομορφιά του τοπίου συγκαλύπτει ένα δραματικό πρόβλημα: Την μείωση του πληθυσμού.
Συνάντησα νέα παιδιά, που ασχολούνται με τον τουριστικό τομέα, και το μεγαλύτερο πρόβλημα τους, πέρα από τα συνήθη όπως πχ εισφορά ΟΑΕΕ 950 ευρώ το δίμηνο για ένα ξενώνα δέκα δωματίων σε χωριό είκοσι ανθρώπων, είναι ότι τους είναι αδύνατο σχεδόν να κάνουν παιδιά, καθώς το ένα σχολείο κλείνει πίσω από το άλλο, δεν έχουν καμία πρακτική βοήθεια από την Πολιτεία για την δημιουργία οικογένειας, όπως φοροαπαλλαγή, πρόσβαση σε υποδομές ιατρικές και άλλες. Ο νομός σύμφωνα με τους ντόπιους, δεν έχει παραπάνω από 20.000 κατοίκους. Υπάρχουν ολόκληρες περιοχές για τις οποίες είσαι σίγουρος ότι μετά από δέκα χρόνια θα τριγυρνούν μόνο οι σκιές και τα φαντάσματα των ξεχασμένων προγόνων.
Η Ελλάδα παρακμασμένη ηθικά και πολιτισμικά χάνεται στα απόνερα μιας οικονομικής κρίσης, που οποιοδήποτε άλλο κράτος θα είχε αντιμετωπίσει σε τρία-τέσσερα χρόνια. Δεν είναι μόνο η ανικανότητα και αβελτηρία των πολιτικών, είναι πρωτίστως η ιδεολογική κατάντια όλων ημών που νοιαζόμαστε κατά προτεραιότητα για τις συντάξεις και το εύρος του Δημοσίου (του αρκεί το γνωστό Σύμπαν ή όχι), αγνοώντας ότι σταδιακά η χώρα αυτοκτονεί με το δημογραφικό. Τις τελευταίες δύο χρονιές για πρώτη φορά μετά τον λιμό του 1941-42, οι θάνατοι έχουν υπερβεί τις γεννήσεις. Η υπογεννητικότητα υποβοηθείται σε μεγάλο βαθμό από τις γεννήσεις αλλοδαπών, που δεν αποτελούν ούτε θα αποτελέσουν τμήμα του έθνους μας, πόσο μάλλον όταν η πολιτισμική, θρησκευτική και φυλετική βάση τους δεν έχει καμία σχέση μ’ εμάς. Όσοι ευαγγελίζονται την δημογραφική ενίσχυση μας από Αφγανούς, Μαροκινούς και Σύρους Σουνίτες τρέφουν μια όχι και τόσο αθώα, αλλά όπως αποδεικνύεται κερδοφόρα για κάποιους, αυταπάτη.
Σήμερα οι Έλληνες γονείς νέων, που βρίσκονται σε ηλικία γάμου και τεκνοποίησης, γνωρίζουν ότι τα παιδιά τους ίσως στην καλύτερη περίπτωση θα κάνουν ένα παιδί και τέλος. Οι ίδιοι οι νέοι, που αποτελούν τη νέα χαμένη γενιά του έθνους, σκέφτονται την δημιουργία οικογένειας με μελαγχολικό σαρκασμό, καθώς ξέρουν ότι το όνειρο αυτό σβήνει μαζί με τις ελπίδες κάποιας επαγγελματικής αποκατάστασης. Το δε εληνικό κράτος χωρίς καμία πολιτική κίνητρων αντιμετωπίζει το θέμα με ηλίθια μακαριότητα, ενδιαφερόμενο κυρίως πως θα διατηρήσει τα επίπλαστα προνόμια των συνταξιούχων μιας χρεωκοπημένης χώρας, παρά να σπεύσει να δώσει την ύστατη μάχη για διατήρηση τουλάχιστον του παραγωγικού πληθυσμού. Αν σήμερα ένας νέος 25 ετών βρει κατά τύχη δουλειά με 500 ευρώ, υπάρχει περίπτωση να κάνει παιδιά; Κατ’ επέκτασιν την σύνταξη του πατέρα του των 1.000 ευρώ, ποιός θα μπορεί να του την πληρώσει; Η χώρα ενδιαφέρεται περισσότερο για τον αξιοπρεπή ενταφιασμό της παρά για την έντιμη επιβίωση της. Το 2050 περίπου το ήμισυ του πληθυσμού θα είναι άνω των πενήντα ετών και τότε αλήθεια τι θα περιμένουμε; Ελπίζω όχι τους βαρβάρους του Καβάφη.
* Δικηγόρος Κιλκίς
