Καιρός να γίνουμε άνθρωποι

Της Χάιδως Κραβαρίτου*

Με μεγάλη έκπληξη διαβάζω, έπειτα από την γενναία εξομολόγηση της Σοφίας Μπεκατώρου γιά την σεξουαλική παρενόχληση που υπέστη, σχόλια ανδρών αλλά και, χειρότερα, γυναικών, που με σιγουριά τίθενται κατά των θυμάτων, διατυπώνοντας τα, κατά την άποψή τους, τεκμηριωμένα επιχειρήματα.

Χωρίς να αμφισβητείται, λοιπόν, το γεγονός, ότι θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης είναι και πολλοί άνδρες, και με δεδομένο ότι τα ποσοστά γιά τις γυναίκες είναι συντριπτικά μεγαλύτερα, θεωρώ χρέος μου ως συνειδητοποιημένη πολίτις να τοποθετηθώ επί του θέματος.

«Δεν φταίει μόνον αυτός»: Το βασικό επιχείρημα των ανθρώπων που αμφισβητούν την σοβαρότητα της σεξουαλικής παρενόχλησης στηρίζεται σε “μοίρασμα” ευθυνών σε θύμα και θύτη είτε λόγω υποτιθεμένης συναινέσεως, είτε εξ αιτίας προκλητικής αμφιέσεως του θύματος.

Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να διασαφηνιστεί, ότι η συναίνεση προϋποθέτει ελεύθερη και συνειδητοποιημένη συγκατάθεση και απουσία ψυχολογικής πίεσης ή εκβιασμού. Αυτή η “λεπτομέρεια” καταρρίπτει την άποψη ότι το θύμα συναίνεσε σε ό,τι συνέβη μεταξύ αυτού και του θύτη.

Ακόμη, όσον αφορά σε ισχυρισμούς, κατά τους οποίους ο “δύστυχος” θύτης, βλέποντας την “προκλητική” εμφάνιση του θύματος, “πήρε λάθος μήνυμα”, είναι στενάχωρο, που χρειάζεται αντίλογος για να αποδειχθεί η αβασιμότητά τους. Τα κατάλοιπα μιας παρωχημένης πατριαρχικής κοινωνίας, που ενοχοποιούν την σεξουαλικότητα της γυναίκας, καθιστώντας την υποταγμένη και υποχρεωμένη να είναι σεμνή και αναδυκνείοντας τον άνδρα σε κυρίαρχο, δικαιολογούν τις εξάρσεις του και την παράδοση του σε ζωώδη ένστικτα, μένουν φυτεμένα στο μυαλό μας. Μέχρι, λοιπόν, να ξερριζωθούν αυτά, κάθε κομπασμός μας γιά πρόοδο της σημερινής κοινωνίας θα φαίνεται ανόητος και κάθε κοντή φούστα κόκκινο πανί που θα προσελκύει ταύρους.

«Γιατί τώρα;»: Ερώτηση που έτσι, ή λίγο διαφορετικά, διατυπώνεται από πολλούς. Παρ’ όλα αυτά, δεν χρειάζεται πολλή σκέψη γιά να απαντηθεί. Αν συλλογιστούμε την ντροπή γιά την προσβολή, που ως ανθρωπινή αντίδραση γυναίκας που έχει, ή νιώθει ότι έχει, νικηθεί και υποταχθεί την βασανίζει, καταλαβαίνουμε ότι το τεράστιο βάρος της είναι δύσκολο να αποβληθεί.

Επί πλέον, το να παίρνουμε ως δεδομένα τον εξωστρεφή χαρακτήρα και την δυναμική προσωπικότητα μιάς γυναίκας, ώστε να μπορέσει να μιλήσει για άσχημες εμπειρίες δημοσίως λίγο χρόνο μετά το τραγικό συμβάν προδίδει έλλειψη ενσυναίσθησης.

Μήπως βάζοντας τον εαυτό μας στην θέση του θύματος θα συνειδητοποιούσαμε, ότι μπορεί εμείς να μην μιλούσαμε και ποτέ;

Μπράβο στις Σοφίες, που «παλεύουν με τους δαίμονές τους» και «σπάζουν» την σιωπή τους!

Μπράβο στην γυναίκα που κατάφερε, μετά από αιώνες αμφισβήτησης και υποτίμησης, να αναδειχθεί ως σημαντικό και παραγωγικό μέλος της κοινωνίας!

Καιρός να παύσουμε να παλεύουμε γιά τα αυτονόητα. Καιρός να σκεφτούμε.

Καιρός να σταματήσουμε να ασκούμε κριτική.

Καιρός να γίνουμε άνθρωποι.

*Μαθήτριας λυκείου