Ας είναι το σήμερα η αρχή μιάς νέας εποχής απαλλαγμένης από σεξουαλική βία

Της Δήμητρας Βασιλειάδου*

Μπορεί να περάσουν μέρες, μήνες, χρόνια, ωστόσο έρχεται κάποια φορά η στιγμή που η σιωπή διεκδικεί την χαμένη της δύναμη από τον ανυπολόγιστο αριθμό των γυναικών που βρίσκονται αφανείς μεν αλλά στην σειρά πίσω, δίπλα, μαζί με την κυρία Μπεκατώρου ή άλλες επώνυμες και ειδικά τις τόσες πολλές κυρίες που δεν έτυχε να είναι επώνυμες αλλά βιώνουν στο ίδιο αν όχι σε μεγαλύτερο βαθμό την οδύνη την πίκρα και την απόγνωση.

Εκτός από την πανδημία του κορωναϊού, δυστυχώς, η πανδημία της βίας κατά των γυναικών επιμένει να πληγώνει πολύ βαθιά την εποχή μας, αλλά κυρίως όλες εκείνες τις γυναίκες που κακοποιήθηκαν με οποιοδήποτε επαχθή τρόπο.

Και σαν να μην έφτανε το αποτρόπαιο φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών, υπήρχε και υπάρχει μια συνωμοσία σιωπής που σπεύδει να καλύψει ή να δικαιολογήσει ενίοτε όλα όσα συνέβησαν.

Η σχεδόν ξεθωριασμένη πατριαρχία που άφησε κατάλοιπα, η υπαρκτή ενδοοικογενειακή βία, τα λανθασμένα πρότυπα για την θέση της γυναίκας, ακόμα και η ιδέα πολλές φορές των ιδίων των γυναικών για τον εαυτό τους, οδηγεί σε καταστάσεις απερίγραπτου φόβου που αποθαρρύνει τις γυναίκες να μιλήσουν ανοιχτά.
Ευτυχώς όμως στις μέρες μας, πολλές από τις γυναίκες αυτές, άρχισαν να μιλούν.

Μεγάλος αριθμός αφανών γυναικών πνίγουν με τον καιρό το ”αποτρόπαιο γεγονός” ενός βιασμού ή της κακοποίησης ως επιζώσες μίας κατάχρησης εξουσίας στο χώρο τους ή ακόμη και μίας ανάγκης που η εκπλήρωσή της είχε ως τίμημα το δυσάρεστο γεγονός της κακοποίησης, λεκτικής, ψυχολογικής, συναισθηματικής σωματικής ή σεξουαλικής που αφήνει ανοιχτές πληγές μία ολάκερη ζωή.

Η «αιχμή του δόρατος» είναι η οδύνη και ένας χαρακτηρισμός που ίσως να παρακάμπτει τον θύτη και να σημαδεύει συνεχόμενα την γυναίκα θύμα μαζί με σωρεία ερωτημάτων που στοιχειώνουν το μυαλό το σώμα και την ψυχή της, παγώνουν μέσα της τον χρόνο σε μία στρατιά από ”μήπως”, ”γιατί”, ”εάν” και την κρατούν δέσμια, εγκλωβισμένη και αποδιοργανωμένη για ολόκληρη ζωή.

Από όλα αυτά τα πρόσωπα εκπέμπεται όμως και μία ενδόμυχη ανεπανάληπτη αξιοπρέπεια, μία απροσποίητη σεμνότητα, μία απροσδιόριστη καθημερινή αγωνιώδης ισορροπία και ένας αυτοσεβασμός, χωρίς την παραμικρή απαίτηση για ειδική μεταχείριση παρά μόνο την αποδοχή και την συγκαταβατικότητα από την αυστηρή τάξη πραγμάτων της κοινωνίας μας που ευτυχώς αρχίζει σίγα σιγά να απομυθοποιεί την κατάτμηση σε θύματα και θύτες, σε καταγγελλόμενους και καταγγέλλοντες, σε καταπιεστές και καταπιεζόμενους.

Μια κοινωνία που αρχίζει σιγά – σιγά να κατανοεί την ανάγκη να «σπάει» η σιωπή της κακοποίησης γυναικών και τα κρυμμένα μυστικά ακόμα και της ενδοοικογενειακής βίας – κακοποίησης όπου πολλές φορές οι ίδιοι οι γονείς παρακινούν την κόρη ή τον γιό σε μία βουερή σιωπή για να μην διαρραγεί ο μύθος της ”αγίας οικογένειας” και της ”ηθικής κοινωνίας” που όλο αλλάζει και όλο μένει η ίδια.

Τα γεγονότα εκφράζονται με λέξεις και αν δεν δώσεις την δέουσα σημασία μαραζώνουν, όπως και οι άνθρωποι αν δεν τους φροντίζεις και τους αφήσεις στην τύχη τους.

Αυτές τις μέρες μιά εξοργιστική ντροπή κατακλύζει όλους μας παρακολουθώντας την αγωνία και την τόλμη κάποιων γυναικών να περισώσουν την αυτοεκτίμηση, τον αυτοσεβασμό και την αυτοπεποίθηση όλων των γυναικών που έπεσαν θύματα κακοποίησης, βιασμού, ξυλοδαρμού, σεξισμού κ.α. εκπροσωπώντας όλες ανεξαιρέτως τις γυναίκες, και αυτές που είχαν ανάλογες δυσάρεστες εμπειρίες και αυτές που πιθανόν να έχουν στο μέλλον μία τέτοια εμπειρία.

Οι σκιές που εξωθούν τους ”δήθεν” σε τέτοιες πράξεις έχουν όνομα, έχουν υπογραφή και είναι διαχρονικές νόσοι μίας κοινωνίας που πολλές φορές με έκδηλη ανοχή ή επιλεκτικές ευαισθησίες επέτρεψε και επιτρέπει την κατάχρηση εξουσίας από υποκριτές, ανισόρροπους ή σοβαροφανείς αμετανόητους ”εξουσιάζοντες”

Στην εποχή μας όπου καθημερινά τα μηνύματα τείνουν να αφομοιώνουν πράξεις βίας και βάζουν αδιευκρίνιστα στον ίδιο καμβά σεξιστικά νοήματα, σεξουαλικά παράξενα, αφύσικα μη αποδεχόμενα σχήματα και άλλοθι στους ”σύγχρονους νταήδες”, τότε συνεχόμενα θα αντιμετωπίζουμε εμπόδια στην ομότιμη συνύπαρξη, στην ισότιμη ακόμη και ερωτική συνύπαρξη των δύο φίλων που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να είναι εντυπωσιακή.

Ας είναι το σήμερα, μέσα από τις πρόσφατες καταγγελίες κακοποίησης – βιασμού γυναικών (επωνύμων και ανωνύμων), η αρχή μίας νέας εποχής όπου ο άνδρας δεν θα εξαντλεί την εξουσία του και την δύναμή του μέσα από το αναγκαστικό σεξ ή την μυϊκή υπεροχή και η γυναίκα δεν θα αποτελεί αντικείμενο έκφρασης αρρωστημένων επιθυμιών, αλλά θα αποτελεί υποκείμενο των δικών της υγιών επιδιώξεων, ακόμη και όταν μερικές φορές κάνει λάθος.

*Φοιτήτριας ιατρικής