Εκπαιδευτική και κοινωνική υγεία εξασφαλίζει το ανοικτό σχολείο

Γράφει ο Βαγγέλλης Αποστολίδης

Την μέθοδο της κατάληψης επέλεξαν, γιά πολλοστή φορά στην σύγχρονη εποχή, τα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της πόλης του Κιλκίς γιά “την προβολή των αιτημάτων τους”, όπως αναφέρει και η σχετική τους ανακοίνωση.

Μία λογική με την οποία επί της αρχής η στήλη έχει εκφράσει κατά καιρούς και περιστάσεις την διαφωνία της, καθώς εκτιμά, ότι οι όποιες προβολές αιτημάτων, διεκδικήσεις και επιλύσεις προβλημάτων στον χώρο της εκπαίδευσης θα πρέπει να αναζητούνται με τα σχολεία ανοικτά.

Όχι μόνον διότι σταδιακώς οι σύγχρονες συνθήκες στην εκπαίδευση έχουν φτάσει σε ένα επίπεδο, που ουσιαστικώς δεν αφήνουν περιθώρια σε τέτοιες μορφές διεκδικήσεων, ασχέτως των όποιων ατελειών, αλλά και διότι όσο περισσότερο ανοικτό διατηρείται ένα σχολείο, τόσο περισσότερο “ανοίγει” το μυαλό όσων φοιτούν σε αυτά.

Άλλωστε μόνον με υπό κατάληψη σχολεία μπορεί να γίνεται επίκληση του ότι ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας “αγνοεί τις υποδείξεις των ειδικών και επιθυμεί να θέσει σε κίνδυνο τις ζωές διδασκόντων και διδασκομένων”.

Μπορεί ο εκάστοτε υπουργός να ασκεί μία πολιτική στην εκπαίδευση ή να λαμβάνει κάποια μέτρα, με τα οποία κάποιος να διαφωνεί, αλίμονο αν δεν υπάρχουν τέτοιου τύπου διαφωνίες. Όμως είναι εξαιρετικώς ακραίο, να διατυπώνονται απόψεις, ότι ένας ή μία υπουργός “αδιαφορεί πλήρως γιά την υγεία μαθητών και καθηγητών”.

Εσφαλμένες αποφάσεις και μέτρα αντικειμενικώς έχουν υπάρξει κατά το παρελθόν, και το μόνον βέβαιον είναι, ότι θα επαναληφθούν και στο μέλλον ή και το αντίστροφο, αυτά που θεωρούσαμε αρχικώς εσφαλμένα, μπορεί να αποδειχθούν στην πορεία ορθά.

Αυτό, όμως, δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι γιά κάποιον, πολλώ δε μάλλον αν αυτός “ο κάποιος” είναι μία ολόκληρη κοινωνική ομάδα, να σκέπτεται ότι πίσω από αυτές υπάρχει επί της ουσίας “σχέδιο εξόντωσής της”.

Άλλωστε η μεγάλη πλειοψηφία των ειδικών έχει τονίσει σε όλους τους τόνους, ότι οδεύουμε προς εκτόνωση της πανδημίας και ότι τα κλειστά σχολεία γιά λόγους, οι οποίοι σχετίζονται με την κοινωνικότητα των μαθητών και τον τρόπο ζωής των, δεν συνεισφέρουν ουσιαστικώς στην διαδικασία αποφυγής της διασποράς του ιού.

Τουναντίον, είναι ευκολότερος ο έλεγχος της αναγνώρισης κρουσμάτων μέσα από την εφαρμογή του σχετικού πρωτοκόλλου λειτουργίας των σχολείων, σύμφωνα με όλες τις σχετικές καταγραφές, και παράλληλα είναι ουσιαστικώς ανύπαρκτος ο κίνδυνος να έχουμε προβλήματα στην υγεία των μαθητών, που νοσούν.

Αν η ανησυχία μας αφορά “στην διασπορά του ιού από μαθητές σε ηλικιωμένους”, δεν έχουμε παρά απλώς να εντείνουμε την προσπάθειά μας και ως προς την αποφυγή τέτοιων επαφών και ως προς την τήρηση των μέτρων αυτοπροστασίας.

Και όχι να την στρέψουμε προς την “εύκολη” επιλογή της κατάληψης, όπου πίσω από πιθανές εύλογες ανησυχίες και διάθεση γιά αλλαγή προς το καλύτερο, μπορούν με μεγάλη ευκολία να στοιχιθούν σκοπιμότητες και τακτικές ήσσονος προσπάθειας.

Κάτι το οποίο δεν θα μας ξένιζε, καθώς στην μακρά πορεία του «Μαχητή» στα θέματα της εκπαίδευσης έχουμε γίνει μάρτυρες και των δύο καταστάσεων.

Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει, ότι η κατάληψη δεν θα πρέπει να υπάρχει ως μορφή αγώνα στην «φαρέτρα» των διεκδικήσεων, ακόμη και στα σχολεία, μόνον που θα πρέπει να αποφασίζεται με πολύ μεγάλη φειδώ και σε εξαιρετικές περιπτώσεις και ακραίες καταστάσεις, και όχι έτσι όπως την καταγράφουμε να συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες στην Πατρίδα μας, εκφυλίζοντας ουσιαστικώς την ίδια της την αξιοπιστία ως μέσον πίεσης και αλλαγής των κακώς κειμένων.

Με “ανοικτό το σχολείο” βοηθούμε ουσιαστικώς ολόκληρη την κοινωνία, ακόμη και σε χαλεπούς καιρούς, όπως αυτούς που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια λόγω της πανδημίας, να διατηρείται όσο περισσότερο γίνεται “ανοικτή” και ισορροπημένη.

Και αν πιστεύουμε, ότι κάτι τέτοιο μπορεί να προκαλέσει, εν τέλει, δυσκολίες στην εκπαίδευση, χάσιμο μαθημάτων και δημιουργία μαθητών δύο «ταχυτήτων», προτείνοντας την συνέχιση της με την χρήση του διαδικτύου, ας δώσουμε την δυνατότητα να συνυπάρξουν οι δύο επιλογές.

Κάτι τέτοιο φαντάζει και δικαιότερο και δημοκρατικότερο, διότι προσφέρει την δυνατότητα πρόσβασης στην εκπαίδευση σε όλους και σε αυτούς, που θεωρούν ότι τίθεται σε κίνδυνο η υγεία τους με την διά ζώσης λειτουργία, αλλά και σε όσους έχουν αντίθετη άποψη.

Άλλωστε το δικαίωμα στην άποψη έχει ουσιαστικό περιεχόμενο, όταν το έχεις αποδεχθεί πρώτα γιά τους άλλους!