Ανεμομαζώματα, Ποταμοσκορπίσματα

Γράφει ο Χριστόφορος Τουτουντζίδης*

Έχω την πολυτέλεια να έχω ζήσει την πολιτική περιπέτεια του Ποταμιού από την αρχή του σχεδόν μέχρι και το άνυνδρο τέλος του και γι’ αυτό οφείλω να την καταγράψω απέναντι και σ’ αυτούς, που με τίμησαν με την ψήφο τους αναδεικνύοντας με πρώτο με το Ποτάμι σε σταυρούς υποψήφιο βουλευτή ν.Κιλκίς.

Ήταν τότε το 2014 που η Ελλάδα άρχισε να παρασύρεται στην νέα αυταπάτη της μαγικής λύσης του Αλέξη και των άλλων πλουμιστών παραδείσιων πουλιών τύπου Καμμένου, Χρυσής Αυγής κλπ.

Η Νέα Δημοκρατία παρέπαιε μεταξύ Σαμαρά, που με κυβέρνηση Γιακουμάτου ευελπιστούσε να κάνει ρελάνς στο κατακάθι που στοιβάζονταν απέναντι και το ΠΑΣΟΚ ήταν σε αποδρομή με την επικείμενη αποχώρηση Βενιζέλου και έλευση Φώφης.

Τα πάντα λοιπόν ήταν μαύρα, καθώς στα ασύστολα γοητευτικά ψέματα του Σύριζα και των Ανελ δεν υπήρχε πειστική πρόταση και ειδικά για ένα μεγάλο τμήμα των προοδευτικών μετριοπαθών ψηφοφόρων, που ακόμα πιστεύαμε ότι η Ελλάδα μπορεί να ξεφύγει από την μέγγενη της χρεοκοπίας και της παρακμής.

Τότε ήρθε η σωστή ιδέα του Σταύρου Θεοδωράκη, η πρώτη και δυστυχώς μοναδική, για την δημιουργία ενός εκσυγχρονιστικού φιλελεύθερου κόμματος στο χώρο του Κέντρου.

Στο κάλεσμα αυτό κόντρα στο φούσκωμα του εθνικολαϊκισμού των Συριζανελ, που μετά από λίγο θα έρχονταν σε γάμου κοινωνία, ανταποκρίθηκε ένας κόσμος σκεπτόμενος, ως επί το πλείστον επαγγελματικά καταξιωμένους, εκτός γραναζιών πολιτικής.

Στελεχιακά το Ποτάμι συγκέντρωσε ίσως ό,τι πιο αξιόλογο υπήρχε στο χώρο της ζώσας κοινωνίας, όμως το στοίχημα ήταν αυτή η εντυπωσιακή εκκίνηση να μετεξελιχθεί σε ένα οργανωμένο κόμμα με πολιτικές θέσεις, που θα προέκυπταν από πολιτικά συνέδρια και όχι από ανούσια πάρτι-φιέστες που θα ακούγαμε τον «μεγάλο» αρχηγό και κυρίως με οργανωτική δομή και λειτουργίες.

Δυστυχώς στην αρχή είχαμε να αντιμετωπίσουμε την λάσπη του Σύριζα, που μιλούσε για το «κόμμα Μπόμπολα», ενώ τότε ήδη μυστικά ήταν η εκλεκτή επιλογή όλης της επιχειρηματικής ελίτ από τον ίδιο τον Μπόμπολα (ας κοιτάζουμε τότε το «Έθνος» και θα καταλάβουμε) μέχρι Βαρδή Βαρδινογιάννη και Αγγελοπούλου.

Αυτοί λοιπόν που θα έγραφαν μετέπειτα ιστορία ως τα τσιράκια της παλιάς διαπλοκής αλλά και της νέας, της φτωχομπινεδιαρικής (Λαυρεντιάδη, Καλογρίτσα κλπ) κατηγορούσαν το Ποτάμι ως διαπλεκόμενους!

Τότε όμως αυτό έπιασε, καθώς ο Αλέξης-Καραόκε Ανδρέας Παπανδρέου ετοιμαζόταν για μυθικές μάχες στα μαρμαρένια αλώνια των αγορών, των δανειστών και της διαπλοκής, άλλο αν σήμερα είναι το πιο γλυκό και ήσυχο κανίς στα πόδια τους.

Το Ποτάμι όμως άρχισε να στερεύει όταν όλοι αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης εκτός από την καλή πρώτη ιδέα και το ρίσκο υλοποίησης της, διέθετε ένα χαρακτήρα τύπου Ναπολέοντα, αλλά με περιορισμένες αντιληπτικές ικανότητες για πολιτική.

Εξαρχής υπήρχε ένας ηγεμονισμός που δεν δικαιολογούνταν ούτε από τον χώρο, στον οποίο απευθύνονταν, αλλά ούτε ιδίως από τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ατόμου.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης δυστυχώς αποδεικνύονταν κάθε μέρα πολύ λιγότερος των συνθηκών, μη αντιλαμβανόμενος τα πολιτικά παιχνίδια των αντιπάλων του, μη ξεκαθαρίζοντας την κάθετη και απόλυτη διαφωνία του χώρου με τον λαϊκισμό και το τυχοδιωκτισμό του Σύριζα, μη οργανώνοντας ένα κόμμα, αλλά πιστεύοντας ότι είναι επικεφαλής μιας παρέας στο Κολωνάκι που θα πάει για καφέ στο Ντακάπο.

Οι προειδοποιήσεις άρχισαν να παίρνουν και μορφή εκλογική, αλλά το μήνυμα οδήγησε, όπως όλους τους ανασφαλείς, σε ακόμα μεγαλύτερη εσωστρέφεια τον Σταύρο και την κλειστή «επιτελική» (ο θεός να την κάνει) ομάδα του.

Η χαριστική βολή υπήρξε η ηλίθια στάση του Ποταμιού για το ζήτημα των Πρεσπών, που έγινε βορρά της θέσης του υπέρ μιας συμβιβαστικής λύσης, αλλά χωρίς να διευκρινίσει το αυτονόητο, όχι της οποίας λύσης.

Γιατί αυτή η συμφωνία των Πρεσπών είναι η χειρότερη δυνατή λύση καθώς μόνο η επιλογή του συνθέτου «Βόρεια» αντί για «Νέα» οδηγεί σε μακροπρόθεσμες συνέπειες de facto αλυτρωτισμού, ενώ το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι η εθνικότητα και η γλώσσα αναγνωρίζονται ευρύτερες ως Μακεδονικές από το κακό έστω όνομα «Βόρεια Μακεδονία».

Φυσικά όλα αυτά απαιτούν μία γνώση καλή της παγκόσμιας ιστορίας και διπλωματίας, που δεν μπορεί να έχει ένας απλός απόφοιτος Γενικού Λυκείου συν ένα εργαστήρι δημοσιογραφίας, όπως ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Γιατί τελικά το εγχείρημα «Ποτάμι» τελείωσε ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, ότι δηλαδή ένας πολύ «μέτριος» αρχηγός πήγε να ηγηθεί ενός σίγουρα αξιότερου εκλογικού κοινού.

Ελπίζω τουλάχιστον ο Σταύρος Θεοδωράκης να έχει την βούληση να υποστεί το πολιτικό του τέλος με αξιοπρέπεια και να μην εξελιχθεί στην θλιβερή φιγούρα ενός ακόμη επαίτη πολιτικού, τύπου Κουβέλη.

Αν δεν το οφείλει στον εαυτό του, το οφείλει σ’ όλους εμάς που πραγματικά πιστέψαμε σ’ ένα έντιμο πολιτικό εγχείρημα, που ακόμα η χώρα το έχει ανάγκη.

Η προσπάθεια μπορεί να απέτυχε, αλλά δεν πρέπει να τραυματιστεί αυτή η ελπίδα που κάποια στιγμή θα καρπίσει.