Κυριακή Τομπουλίδου: Για τους αδικοχαμένους των Τεμπών (Τάχα δεν καταλαβαίνεις… )
Έκανες ότι δεν καταλαβαίνεις
για να τιθασεύσεις τη συνείδησή σου,
ξέρεις.. εκείνη τη φωνή που τρεμοπαίζει
όταν το λάθος γίνεται σωστό.
Έκανες ότι δεν καταλαβαίνεις
όταν ο διπλανός σου έψαχνε σκουπίδια φαγητό,
κι όταν το παιδί του απέναντί σου
έβλεπε τον κλητήρα για εχθρό,
κι ας ήταν το σπίτι φτωχικό.
Έκανες ότι δεν καταλαβαίνεις,
όταν η μάνα ξεπουλούσε το κορμί της
για να βάλει, σε ένα τραπέζι αδειανό,
το δικό της μερτικό.
Και εσύ, εσύ που γεννήθηκες σε κούνια από χρυσό,
έκανες ότι δεν καταλαβαίνεις και λυπάσαι
όταν το τρένο έκαψε από άλλο σπίτι θησαυρό!!
Μα αλίμονο,
τόσες φορές που έκανες πρόβα ότι δεν καταλαβαίνεις,
τελικά,
ότι έφτασες στ΄ αλήθεια να μην καταλαβαίνεις,
τη δυστυχία, τον πόνο, την ανέχεια, τον καημό,
ε, αυτό είναι το μεγαλύτερο στη γη έργο θεατρικό,
που εσύ, άνθρωπος κάποτε,
πρωταγωνιστείς από καιρό.
