Δυσλειτουργικοί τομείς της εκπαίδευσης
Είναι γεγονός, ότι η διαμόρφωση ανθρώπινης προσωπικότητας, προϋποθέτει ύπαρξη παιδείας. Για να θεμελιώσει, λοιπόν, ο κάθε νέος την μελλοντική ζωή του και για να επιτύχει, είναι απαραίτητες οι γνώσεις που αποκτά μέσω του σχολείου. Επί πλέον, η ανάγκη ενός σχολείου που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες μιας δημοκρατικής κοινωνίας είναι βέβαιη. Σήμερα, προστίθεται και η ανάγκη εξευρωπαϊσμένων πολιτών. Ωστόσο, λέγεται συχνά, ότι η παιδεία όχι μόνο δεν λειτουργεί σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, αλλά και ο μαθητής παίρνει τις πιο χρήσιμες πληροφορίες και τα απαραίτητα εφόδια για την ζωή εκτός τάξεως και από άλλους φορείς.
Αρχικώς, η πληροφόρηση του μαθητή από παράγοντες άλλους οφείλεται στο ότι το σχολείο, με την σημερινή μορφή του, είναι απομακρυσμένο από τη ζωή. Παρουσιάζει τον κόσμο εξωραϊσμένο, δε δημιουργεί, με άλλα λόγια, αντίστοιχες συνθήκες με αυτές που πρόκειται να αντιμετωπίσει ο μαθητής. Εξ άλλου, ο νέος χρειάζεται να βρει λύση σε πρακτικά προβλήματα, για τα οποία δεν αρκούν μόνο οι γνώσεις από το σχολείο. Το σχολείο δεν φέρνει σε επαφή τον μαθητή με άμεσα προβλήματα, προσπαθώντας να τον προφυλάξει από ορισμένες δυσκολίες τις ζωής.
Παράλληλα, η εκπαίδευση δεν συμβάλλει και στην κοινωνικοποίηση του νέου. Δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι οι κανόνες της ζωής και η κοινωνία θα είναι το ίδιο επιεικής μαζί του, όπως και το σχολείο. Έτσι, λοιπόν, ο νέος αδυνατεί να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο. Επομένως, δεν μπορεί να συνεργαστεί και να επικοινωνήσει με τους άλλους, ώστε να μπορέσει στο τέλος να διεκδικήσει και τα δικαιώματά του. Διαπιστώνει, δηλαδή, ότι η κοινωνικοποίησή του προϋποθέτει όχι μόνο στείρα σχολική γνώση αλλά και πληροφορίες από φορείς που θα του παρουσιάσουν την πραγματική εικόνα της κοινωνίας.
Επίσης, παρατηρείται, αναμφίβολα, και μια έλλειψη πολιτικοποίησης από το σχολείο. Ωρισμένες φορές, ο νέος χρειάζεται την συμβολή πολλών παραγόντων για να αποφασίζει ποιά πολιτική παράταξη τον εκπροσωπεί. Μια και δεν έχει, λοιπόν, την ανάλογη εμπειρία, ούτε την απαιτούμενη βοήθεια από το χώρο της παιδείας, στρέφεται σε άλλους για να ικανοποιήσει την επιθυμία του αυτή, όπως για παράδειγμα τα Μ.Μ.Ε. . Το σχολείο δεν συντελεί στο να διαμορφώσει άποψη ο νέος σε πολιτικά θέματα ούτε τον πείθει να γίνει ενεργός πολίτης.
Ακόμη, υπάρχει έλλειψη γενικής αλλά και ουσιαστικής παιδείας στην πράξη. Ο μαθητής, αξιολογείται όχι με βάσει την παιδεία που στοχεύει σε γνώσεις γύρω από τον πολιτισμό, αλλά «εξειδικεύεται» σε συγκεκριμένες γνώσεις. Επί πλέον, το ενδιαφέρον και η επιθυμία για μάθηση δεν ικανοποιείται μέσα στο πλαίσιο του σχολείου. Ο μαθητής στρέφεται σε φορείς μόρφωσης εκτός σχολείου για να αποκτήσει τα απαιτητά εφόδια για τη ζωή, ώστε να επιτύχει στη μελλοντική του πορεία.
Τέλος, η ανεύρεση εργασίας που θα αποτελέσει το πρωταρχικό και το βασικότερο πρόβλημα του νέου στην πρώτη επαφή με τα κοινωνικά δεδομένα, δε φαίνεται να απασχολεί, ιδιαίτερα, τη σχολική πράξη. Το σχολείο, δηλαδή, δε συμβάλλει στην επίλυση ενός τόσο σημαντικού προβλήματος, όπως είναι η επιλογή επαγγέλματος, μέσα από τον ανάλογο επαγγελματικό προσανατολισμό. Με τον τρόπο αυτό, ο νέος οδηγείται στην ανεργία, μια και δεν υπάρχει σωστή πληροφόρηση για το επάγγελμα που ακολούθησε.
Συμπερασματικά, θα λέγαμε, ότι επιτακτική θεωρείται η ανάγκη για εκπαίδευση που σκοπό θα έχει να πλουτίσει τη σκέψη του νέου με ιδέες και γνώσεις και την ψυχή του με ιδανικά. Έτσι, με την παιδεία, το άτομο διαμορφώνει την προσωπικότητα αυτή με την οποία θα μπορεί να βρει την λύση για προβλήματα που καθημερινά αντιμετωπίζει. Εξ άλλου, μια Πολιτεία που δε φροντίζει για την σχέση παιδείας-κοινωνίας είναι καταδικασμένη σε πολιτιστική παρακμή, κι αυτό γιατί ετοιμάζει πολίτες που δεν μπορούν να αμιλλώνται για την κοινωνική πρόοδο.
