Το τέλος της πανδημίας συμβαίνει
Γράφει ο Αθανάσιος Τατάρογλου
Σε όλο και περισσότερες χώρες τα απαγορευτικά τείνουν να αποτελούν παρελθόν, σε άλλες, που είτε κατάφεραν να μηδενίσουν τα κρούσματα, είτε να εμβολιάσουν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού τους, τα μέτρα φαίνεται να ελαφρύνουν και η ζωή να μοιάζει περισσότερο φυσιολογική. Σε χώρες που ο καιρός φτιάχνει και η θερμοκρασία ανεβαίνει, βλέπουμε επίσης χαλάρωση των μέτρων παρόλο που τα κρούσματα δεν είναι καθόλου μειωμένα.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στη χώρα μας. Διάβασα πολλούς να αναρωτιούνται γιατί να υπάρχουν συζητήσεις για άνοιγμα της κοινωνίας και της οικονομίας ενώ έχουμε τόσο υψηλά κρούσματα, κάποιοι όντως από άγνοια, κάποιοι άλλοι απλά συνεχίζοντας την πολιτική που κάνουν για τη δημιουργία εντυπώσεων. Δυστυχώς διάβασα πολλούς δημιουργούς περιεχομένου να γίνονται δημιουργοί εντυπώσεων και είδα πολλούς κωμικούς να εξελίσσονται σε Λαζόπουλους. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί το να αναρωτιέσαι γιατί συζητάμε για άνοιγμα της κοινωνίας με μόνο δεδομένο των αριθμό των κρουσμάτων ενώ στρουθοκαμηλίζεις στο ποσοστό θετικότητας, στους αριθμούς τον τεστ, στις έρευνες του σημαντικού ρόλου που παίζει η άνοδος της θερμοκρασίας στη δραστικότητα του ιού (κάθε έναν βαθμό κελσίου που ανεβαίνει η θερμοκρασία φαίνεται να μειώνει κατά 3% τη δραστικότητα του ιού), ψυχολογικούς παράγοντες της κοινωνίας, τον εμβολιασμό των μεγαλύτερων ηλικιών που είναι και πιθανότερο να καταλήξουν εφόσον νοσήσουν και την αύξηση των ΜΕΘ που οι ίδιοι ζητούσαν ώστε να μπορούν ήσυχοι να απολαμβάνουν τις ελευθερίες τους, δίνοντας 60% πιθανότητα να ζήσουν οι συμπολίτες μας που νοσηλεύονται σε ΜΕΘ, φαίνεται ότι εξυπηρετεί προσωπικούς σκοπούς και όχι την κοινωνία.
Αναρωτήθηκε μεγάλο μέρος της κοινωνίας, γιατί η κυβέρνηση χαλαρώνει τα μέτρα ενώ τα κρούσματα είναι υψηλά αλλά δεν αναρωτήθηκε γιατί εμείς οι ίδιοι κυκλοφορούμε περισσότερο, από μόνοι μας παρόλο που τα μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας δεν έχουν πάψει να ισχύουν. Γιατί το τέλος της πανδημίας ήρθε. Το ένα από τα δύο. Γιατί υπάρχουν δύο τερματικοί σταθμοί σε κάθε πανδημία. Το κοινωνικό τέλος και το επιστημονικό τέλος. Συνήθως έρχεται πρώτα το κοινωνικό και μετά το επιστημονικό. Το κοινωνικό τέλος σημαίνει πως ο κόσμος, λόγο της κούρασης, της ψυχολογικής επιβάρυνσης και όλων των δύσκολων συνθηκών, εξαντλείται και σταματάει να τηρεί τα μέτρα ή το κάνει με λιγότερη προσοχή. Το επιστημονικό τέλος έρχεται όταν έχουμε καταφέρει να ελέγξουμε τη δράση του ιού, είτε με εμβολιασμούς, είτε με φάρμακα, είτε με οποιαδήποτε ιατροφαρμακευτική λύση.
Ελπίζοντας πως το επιστημονικό τέλος δεν θα αργήσει να έρθει και πως ο πιο σημαντικός παράγοντας, οι εμβολιασμοί, θα γίνονται με μεγαλύτερη συχνότητα καθώς και ότι θα συνεχίζουμε να «προσαρμοζόμαστε στη γνώση» όπως πολύ εύστοχα είχε επισημάνει ένα χρόνο πριν ο Σωτήρης Τσιόδρας, ανυπομονώ να έρθουν οι φωτεινές μέρες που θα μπορούμε να απολαμβάνουμε τα χαμόγελα και τις αγκαλιές των δικών μας ανθρώπων χωρίς συναισθήματα φόβου ή ανησυχίας.
Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα μου, πατήστε εδώ.
Μπορείτε να υποστηρίξετε τη δουλειά μου, κάνοντας κλικ παρακάτω.
