Της Παναγίας η τριήμερη γιορτή ζωντάνια κι ευφροσύνη στην Γουμένισσα (Φώτο)

Εγκατάσπαρτα μοναστήρια και εκκλησιές και εικόνες της Παναγίας μας σε όλη την Ορθοδοξία ―πως μπορούσε να υστερεί η πατρίδα μας;― ειδικά αυτές τις μέρες γίνονται ενθυμήματα ευλάβειας, ατομικής και συλλογικότερης καταφυγής, κάπως εντονότερης (“ποιοτικότερης”) θρησκευτικότητας, ιερής επιπόθησης κάθε Ρωμηού. Πολλοί αποζήτησαν κι εφέτος να ανταλλάξουν ένα βλέμμα ευλάβειας μπροστά σε κάποια θαυματόβρυτη εικόνα και να εγκαρδιωθούν βλέποντας την μητρική στοργή της Παναγίας μας (ακριβέστερα, προσπαθώντας να ανακαθαρθούν και να ζήσουν την πανάγια προστασία Της).

Ειδικά αυτές τις μέρες, η πυκνότητα και το είδος των εκκλησιαστικών συνάξεων (εναλλαγή παρακλήσεων, εσπερινοί, νεότερα εορταστικά έθιμα, αρτοκλασίες με τις ονοματικές επικλήσεις και όλα αυτά κατενώπιον θεομητορικών εικόνων, ενίοτε και αντιγράφων), όλα συνέβαλαν στην αναζήτηση και πιστοποίηση μιάς αμεσότερης σχέσης με την γλυκοφιλούσα Μητέρα της Χριστού ενανθρωπήσεως, την ελεούσα και κοσμοσώτειρα, την πάντων χαρά (ένας χριστολογικός όρος που χρησιμοποιείται και ως θεομητορικός).

Η επαρχία μας δεν υστέρησε. Σε όλες τις ενορίες οι παρακλήσεις ενώπιον ανθοστολισμένων θεομητορικών εικόνων ανακεφαλαιώθηκαν με υψηλότερα (από τα συνήθη) ποσοστά εκκλησιασμένων στον εσπερινό και τις λειτουργίες της μεγάλης εορτής. Ειδικά στις φερώνυμες ενορίες ο εόρτιος εσπερινός τιμήθηκε πανηγυρικά, συμπληρώθηκε με ψαλμώδηση των εγκωμίων και λιτανεία των ενεικονισμάτων ανά τις οδούς και τις πλατείες της καθημερινής αναστροφής του κόσμου: απείκασμα της δικής μας ευλαβικής συλλογικής ελπίδας σ᾽ Εκείνην και εξεικόνισμα της δικής Της αδιάλειπτης θεομητορικής προστασίας στις διαδρομές της ζωής μας.

Αυτό εκφράσαμε για μέρες με τις Παρακλήσεις στην Παναγία την Γουμένισσα, με τον κυριώνυμο πανηγυρικό εσπερινό, τα καθιερωμένα από 30ετίας εγκώμια στον αύλειο χώρο της Μονής και την λιτανεία του προβαλλομένου θεομητορικού σκηνώματος ανά την πόλη, μια λιτανευτική αναστροφή της Παναγίας μας εν εικόνι με τον κόσμο Της και του κόσμου με την Παναγία μας, την ελπίδα του, “την πάσαν ελπίδα” μας. Η έκτυπος θέα της “πηγής της ζωής εν μνημείω” συντελούσε και σε μας εδώ στην ένταση αναζήτησης μιάς διαρκέστερης σχέσης και μιάς βεβαιότητας μονιμότερης αναγωγής. Όλες οι ευλαβικές τάσεις αποτύπωναν σε κινήσεις ευλαβικής αναφοράς το εκφραστικότατο υμνολόγημα “σώζοις αεί, Θεοτόκε, την κληρονομίαν σου”.

Αυτό αποζητούσαμε κι εμείς στην ακριτική Γουμένισσα και με την φετινή “τριήμερη” Κυριακή από το Δεκαπενταύγουστο, εκκλησιαστικό έθος τοπικού εορτασμού καθιερωμένο τουλάχιστον από εκατονταετίας (1926) στις δυσχερείς τότε ιστορικές συγκυρίες, διευρυμένο σταδιακά με πλήθος άλλες εκδηλώσεις λαογραφικές, πολιτιστικές και φιλανθρωπικές (βλ. https://maxitis.gr/xristos-intos-palaioteroi-eortazmoi-tou-dekapentaugoustou-sti-goumenissa/).

Την εκφορά του Επιταφίου ακολούθησε και ο Αντιπρόεδρος της Βουλής κ. Γεώργιος Γεωργαντάς, καθώς και οι τοπικές Αρχές και πλήθος πιστών, όχι μόνον από την επαρχία μας, αλλά και από όλες τις γειτνιάζουσε μεγαλουπόλεις της Μακεδονίας μας και αλλαχού.

ΤΟ ΕΣΠΕΡΑΣ του Σαββάτου χοροστάτησε ο φιλοφρόνως ελθών Σεβ. Μητροπολίτης Μαρωνείας & Κομοτηνής κ. Παντελεήμων, με συγχοροστασία του Σεβ. Δράμας κ. Δωροθέου και δική μας, ενώ έψαλε πανηγυρικά η πολυμελής χορωδία του πρωτοψάλτη Ιωάννου Χασανίδη. Κατά τις προβλέψεις του τυπικού, για την σύμπτωση του εορτασμού με Κυριακή, έψαλαν χορωδιακά σε ήχο πλ. δ΄ όλη την πρώτη στάση του Α΄ καθίσματος του Ψαλτηρίου (Μακάριος ανήρ), τα αναστάσιμα στιχηρά σε α΄ ήχο και τα τροπάρια της εορτής. Μας συνεπήραν όλους με το γνωστό κατανυκτικό και συνάμα ρωμαλέο ψαλμωδικό χορωδιακό ύφος. Όπως επίσης μας συγκίνησαν τα παιδιά ιερατικών και μη οικογενειών που συνέψαλαν στο “Φως ιλαρόν” και κυρίως εκφώνησαν εν χορώ το Τρισάγιο πριν τα Απολυτίκια.

Στο τέλος του Εσπερινού προσφωνήσαμε τους προσελθόντες Αρχιερείς και το πλήρωμα, επισημαίνοντας πως η Μητέρα του σαρκωμένου Θεού μας και Μητέρα της σωτηρίας μας, προεκλεγμένη από όλες τις ανθρώπινες γενιές για την σωτηρία μας, μας αξιωσε να ζήσουμε μια πανδαισία πνευματική, μια αφειδώλευτη δωρεά με το εγκωμιαστικό θεομητορικό τριήμερο.

Προσκληθείς κήρυξε τα προς οικοδομήν ο χοροστατών Αρχιερεύς Σεβ. Μαρωνείας Παντελεήμων, πρώτη φορά ερχόμενος στην ιστορική μας κωμόπολη. Εξέφρασε πηγαία τις πολλές ευχαριστίες του, που αξιώθηκε να κλίνει γόνυ ψυχής και καρδίας ενώπιον και της δικής μας θαυματοβρύτου ιστορικής εικόνος, τονίζοντας την σημασία της ως καταφύγιο των πιστών. Θεολόγησε πολύ απλά και χαρακτηριστικά λέγοντας ότι η Παναγία μας έζησε την πρώτη Πεντηκοστή, καλλιεργώντας και αυξάνοντας τις αρετές και χάριτες. Η εορτή της Παναγίας μας συγκεντρώνει όλους τους πιστούς, όπως το περιγράφει ένα τροπάριο της μεγ. παρακλήσεως: “Προς τίνα καταφύγω άλλην, αγνή; Που προσδράμω, λοιπόν, και σωθήσομαι; Που πορευθώ; Ποίαν δε εφεύρω καταφυγήν, ποίαν θερμήν αντίληψιν, ποίαν εν ταίς θλίψεσι βοηθόν;…” Σ᾽ ένα κόσμο που κανείς δεν θέλει να ακούει τον άλλο και οι πάντες ζούμε κλεισμένοι στον εαυτό μας, Αυτήν έχουμε καταφυγήν. Και μάλιστα, όπως από την σαρκική μας μάνα αντλούμε αυτήν την αίσθηση επικοινωνίας, ακόμη και που ανταλλάσσουμε μόνο τα βλέμματά μας κι εκείνη μας καταλαβαίνει, έτσι και με τα ιερά εικονίσματα εκφράζουμε στην Παναγία μας τις ανάγκες μας, κι εκείνη μας πληροφορεί αμέσως για την αγάπη και την πρόνοιά Της προς εμάς.

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ το πρωί στον Όρθρο χοροστάτησε πάλιν ο Σεβ. Μαρωνείας & Κομοτηνής κ. Παντελεήμων και επακολούθησε το αρχιερατικό Συλλείτουργο με τους Σεβ. Μητροπολίτες Εδέσσης, Πέλλης & Αλμωπίας κ. Ιωήλ, Δράμας κ. Δωρόθεο και εμάς προεξάρχοντα, ως επιτάσσει η ορθόδοξη εκκλησιολογία. Τα ιεροψαλτικά στασίδια τίμησαν εξ όλης τους της καρδίας ο βυζαντινός χορός του καθηγητή της ψαλτικής τέχνης κ. Ιωάννου Χασανίδη και οι ιεροψάλτες της Μονής, ενώ συνόδευαν κατά περίπτωση σε ψαλτικά και εκφωνητικά μέρη οι πολλοί μικροί ιερόπαιδες.

Όπως κάθε χρόνο, η θεία Λειτουργία μεταδόθηκε από το κεντρικό πρόγραμμα του ραδιοφώνου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Κατά την θεία Λειτουργία ο καθηγούμενος της Μονής αρχιμ. Αγαθάγγελος Σφονδυλιάς ανέγνωσε τον καθιερωμένο εόρτιο χαιρετισμό μας.

Πριν την καθιερωμένη λιτάνευση της θαυματοβρύτου εικόνος, επιβραβεύσαμε δι᾽ αναμνηστικού επαίνου και επιδόσεως μιάς αγιογραφημένης φορητής εικόνος την αξιόζηλη, πλην αφανή φιλοτιμία του Γουμενισσιώτη αρτοποιού Δημητρίου Ευστ. Λαίνα για τις πολλές προσφορές του σε χρήματα, αρτοσκευάσματα και άλλα τρόφιμα σε πολλούς εμπερίστατους και σε όλες τις κοινωφελείς δραστηριότητες του Μητροπολιτικού Ναού Γουμένισσας.

Δεν παραλείψαμε να εκφράσουμε και πάλι οφειλετικά τις ευχαριστίες μας προς τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Εδέσσης, Πέλλης & Αλμωπίας κ. Ιωήλ, Μαρωνείας & Κομοτηνής κ. Παντελεήμονα και Δράμας κ. Δωρόθεο για την συλλειτουργική τους συμμετοχή. Και μάλιστα εκφράσαμε δημόσια τον θαυμασμό μας για την ακατάβλητη πνευματική και ψυχική αλκή του συμφοιτητού μας αγίου Εδέσσης, που έχει ευεργετήσει Μητροπόλεις και προσκυνήματα με υμνογραφικές συνθέσεις και προπαντός δεν σταματά να αναλίσκεται εξομολογώντας καθημερινά πάμπολλους ανθρώπους της επαρχίας του, από τα ιερατικά του μέχρι σήμερα, σχεδόν σε καθημερινή βάση.

Επιπλέον προσκαλέσαμε εκ των συλλειτουργών ιερέων τον προσκυνητή ιερέα π. Δανιήλ εκ Ρουμανίας (γιό ιερέως και αδελφό ιερέως), του οποίου τον 9χρονο γιό Ραφαήλ ανέσωσαν ιατρικώς ανέλπιστα από επιθανάτια ταλαιπωρία ενός έτους (!) και μακρά κωματώδη κατάσταση οι όσιοι Αρσένιος, Φιλόθεος και Γεράσιμος ο νέος ασκητής της Κεφαλονιάς. Στην απελπιστική και προσθανάτια κατάστασή του το αγοράκι είδε εν Πνεύματι τους αγνώστους τρεις Οσίους, οι οποίοι του συστήθηκαν και το βεβαιώσαν ότι θα γιάτρευαν, όπως και επισυνέβη. Μόλις ανέρρωσε το παιδάκι του, ο πατέρας ήρθε μαζί του στην Ελλάδα και πραγματοποίησαν προσκύνημα ευγνωμοσύνης στην Πάρο και στην Κεφαλονιά (16/8), αφ᾽ ης επιστρέφοντες λειτουργήθηκαν στην Παναγία την Γουμένισσα.

Στην θεία Λειτουργία και την λιτανεία μετέσχον ο Δήμαρχος Παιονίας κ. Κωνσταντίνος Σιωνίδης, ο Αντιδήμαρχος Γουμένισσας κ. Ευάγγελος Καπετάνης, ο Πρόεδρος της ΔΕΥΑΠ κ. Τριαντάφυλλος Ναλμπάντης, ο Πρόεδρος της Δ.Κ. Γουμένισσας κ. Βασίλειος Καραδολάμης, ο Δκτής της 71ης Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας Ταξίαρχος κ. Βασίλειος Παπαδόπουλος, ο Δκτής της 33ης Μ/Κ Ταξιαρχίας Συνταγματάρχης κ. Μενέλαος Νικολαίδης, ο Αστυνομικός Διευθυντής Κιλκίς κ. Δημήτριος Ντέντας, ο Διοικητής της Τροχαίας Κιλκίς Αστ. Υποδιευθυντής κ. Αντώνιος Λιακόπουλος, ο Διοικητής Πυροσβεστικών Υπηρεσιών Κιλκίς Πύραρχος κ. Χρήστος Γκαντίδης, Αξιωματικοί και τιμητικό άγημα Στρατού, τιμητικό άγημα της Αστυνομίας, ένστολοι εκπρόσωποι του τοπικού παραρτήματος του ΕΕΣ και άλλοι παράγοντες της πολιτιστικής ζωής του τόπου.

Στην κεντρική πλατεία τελέστηκε η καθιερωμένη δεύτερη λιτανευτική Δέηση και αρτοκλασία, όπου παρακληθείς ο άγιος Εδέσσης απηύθυνε ένα σύντομο καίριο χαιρετισμό, αναφερόμενος στα κρίσιμα για το έθνος μας χρόνια, με τόσους εχθρούς ολόγυρά του, εξ ου και επευχήθηκε επανειλημμένα και ολόψυχα την διαρκή απροσμάχητη προστασία και έμπνευση της Παναγίας μας σε όλους μας.

Ευχαριστήσαμε τους συλλειτουργούς μας Κληρικούς, τους Πρωτοσυγκέλλους αρχιμ. Μάξιμο Χατζή (Ι.Μ.Εδέσσης) και αρχιμ. Παντελεήμονα Θωμόπουλο (Ι.Μ.Γουμενίσσης), τους Καθηγουμένους των Ι. Μονών Παναγίας Γουμενίσσης αρχιμ. Αγαθάγγελο και Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης αρχιμ. Βησσαρίωνα, τους λοιπούς αρχιμανδρίτες, ιερομονάχους, ιερείς και διακόνους και όλους τους μετόχους της τοιαύτης εορτίου ευλογίας, μεταξύ των οποίων κατά τα ειωθότα και αντιπροσωπεία μοναζουσών του Ι. Ησυχαστηρίου Παναγίας Παραμυθίας & Αγίου Γεωργίου Ανύδρου, με επικεφαλής την Καθηγουμένη Ιωάννα μοναχή, οι οποίες και εβάσταζαν σε ένα τμήμα της λιτανευτικής διαδρομής την θαυματόβρυτη θεομητορική εικόνα.

Επανελθόντες στον αύλειο χώρο της Μονής, τελέσαμε την απόλυση και διανείμαμε το αντίδωρο, ενώ η Ιερά Μονή προσέφερε κεράσματα σε όλους τους μετασχόντες. Φιλοφρόνως ο Δήμος Παιονίας προσέφερε το επίσημο γεύμα της εορτής, ενώ το επίσημο αφ᾽ εσπέρας δείπνο φιλοτιμήθηκε να παραθέσει η Ενορία Παναγίας-Άξιόν Εστιν Αξιουπόλεως.

ΕΟΡΤΙΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Η Παναγία μας “τόπος συνάντησης” με τον σαρκωμένο Θεό

(εόρτιος χαιρετισμός για τον εορτασμό της Παναγίας της Γουμένισσας 17/8/2025)

 Σεβασμιώτατοι άγιοι Αρχιερείς,

θεοτίμητοι Πατέρες και αδελφοί,

Χριστού διάκοινοι,

έντιμοι Αρχές, λαέ του Θεού περιούσιε και ηγαπημέμε,

αυτές τις μέρες ξαναβρίσκουμε ένα στόχο, τόπο και τρόπο ανθρώπινης σύγκλισης.

Τιμούμε ―όλοι μαζί με την ίδια περίπου ένταση― “την ανθρωπινότερη ταυτότητά” μας, τον τελειότερο “συνεργό της θεοφανερώσεως”, το αγιότερο “παράδειγμα αληθινής χριστοκοινωνίας” (πρβλ. Νικολάου Καβάσιλα, …εις την Κοίμησιν § 2, ΑΔΕΕ σ.169).

Ψέλνουμε όλοι μαζί και ευγνωμονούμε ολόψυχα την Μητέρα της ατομικής και συλλογικής και παγκόσμιας και υπερκόσμιας σωτηρίας μας.

«…Ο Θεός δεν βρήκε απλώς ένα όργανο, που ταίριαζε κατά πάντα στο σκοπό του, αλλά ένα ικανότατο συνεργάτη, τη μακαρία Παρθένο, κι έτσι φανέρωσε τον εαυτό του…» (βλ. Νικολάου Καβάσιλα, …εις την Γέννησιν § 17, μτφρ. Παν. Νέλλα, ΑΔΕΕ “Η Θεομήτωρ”, σ. 111).

Για άλλη μια χρονιά, οι ορθόδοξοι χριστιανοί γιορτάζουμε εκκλησιαστικά την κοίμηση της Παναγίας μας και την αναστάσιμη μετάστασή της.

“Αι γενεαί πάσαι μακαρίζομέν σε, την μόνην Θεοτόκον. Νενίκηνται της φύσεως οι όροι εν σοι, Παρθένε άχραντε. Παρθενεύει γαρ τόκος, και ζωήν προμνηστεύεται θάνατος. Η μετά τόκον Παρθένος και μετά θάνατον ζώσα, σώζοις αεί, Θεοτόκε, την κληρονομίαν σου».

Η Παναγία Θεοτόκος μας έδειξε στον εαυτό Της και μας θυμίζει διαρκώς με τον εαυτό Της ―τόσο καθαρά, τόσο τέλεια, τόσο απλά, τόσο ξάστερα, τόσο δυνατά, τόσο όμορφα― αυτό που μας χάρισε ο εξ αυτής (και δι᾽ αυτής) ανθρωπισμένος Θεός μας.

«Που είναι ο Θεός;» ρωτάνε οι απλοί άνθρωποι, βλέποντας να πυκνώνουν οι βίες κι οι κακίες και τα παγκόσμια δεινά, λίγο πιο πέρα από μας και δίπλα μας και μέσα μας.

“Άναρχος Θεός καταβέβηκε και εν τη Παρθένω κατώκησεν».

Τα όρια που βάλαμε εμείς ανάμεσα στον άκτιστο Θεό και στην άχαρη ζωή μας, η Παναγία τα έκανε τελείως παραπέρα και μας ένωσε με τον Θεό τον ανθρωπισμένο, τον Χριστό μας, τον Εμμανουήλ:

τον Εμμανουήλ που προφήτεψαν οι (θεοπτικοί της δόξης του Λόγου) προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, τον Ιησού Χριστό σωτήρα Θεό που έζησαν και κήρυξαν οι απόστολοι της Καινής Διαθήκης, τον Κύριο και Θεό της Εκκλησίας, τον Θεάνθρωπο της αιώνιας ζωής και σωτηρίας μας.

Η άχραντη παρθενική ύπαρξη και ζωή της Παναγίας, μας θυμίζει το πιο μεγάλο ανθρώπινο δικαίωμα: ότι ο ακατανόητος και απερίγραπτος και άχρονος Θεός ―χάρη στην πανάγια Μητέρα της ανθρωπισμένης χρονικής παρουσίας Του― έγινε συνάμα τόσο ανθρώπινος, τόσο δικός μας!

Πιο ανθρώπινος από μας.

Τέλεια ανθρώπινος και τέλεια θεικός.

Είναι η ζωή και η ανάστασή μας.

Η μοναδική επανεκκίνησή μας, το πέρασμά μας στη δική Του θεική-θεανθρώπινη παρουσία.

Ακόμη και ο θάνατος δεν είναι μηδένισμα, αλλά συνταίριασμα με τον αναστημένο Χριστό, επίγειο άνοιγμα στην αιώνια θεική-θεανθρώπινη παρουσία Του.

Ο εορταζόμενος θάνατος της Παναγίας μας, μας σιγουρεύει για την ομορφιά της ζωής και την ομορφιά του θανάτου, όταν τα ζούμε συνταιριασμένοι με τον Υιό και Θεό Της.

Γι᾽ αυτό γιορτάζουμε την κοίμηση της Παναγίας, πιο πολύ κι από την γέννησή Της.

Η γέννηση της Παναγίας (τιμώμενη κάθε χρονιά στις 8 Σεπτεμβρίου) ενέχει μέσα της μιάν ατέλεια, μιάν ανθρωπινότητα συνεσταλμένη, μαζεμένη, ανώριμη. Κι ας είναι γέννηση θαυμαστή, γέννηση χριστολογικά προφητευμένη.

Η Γέννηση της Παναγίας είναι το ξεκίνημα, που οδήγησε στον Ευαγγελισμό, για να γίνει πανάγια Κοίμηση και Μετάσταση, για να γίνει αιωνιότητα χριστοποιημένη και μαζί εκκλησιασμένη.

Δική Του (του Χριστού) και δική μας (όλου του κόσμου).

Φτιάχνουμε σήμερα διεθνώς έναν πολιτισμό “τεχνητής διάρκειας”, που ―δεν αποκλείεται όμως― να καταντήσει “δυνάστης” της φυσικότητας, “δυνάστης” της ελευθερίας, “δυνάστης” της ανθρωπιάς, “δυνάστης” της ανθρωπινότητας, “δυνάστης” της ζωτικότητας, “ηλεκτρονική” διαχείριση ευτελισμένων, μηχανιστική “εργαλειοποίηση” μαζικής ανελευθερίας.

Γιατί ακόμη και μέχρι σήμερα στον διεθνή ορίζοντα η παραδεκτή ανθρωπινότητα αδυνατεί να καθορίσει τα περιθώρια της μηχανοποίησης του κόσμου, να θέσει όρια και φραγές στην αψυχοποίηση του κόσμου, στην τεχνητή μετάλλαξη (και μετάληξη) του κόσμου. Αδυνατεί, διότι επιμένει να αγνοεί την ποιότητα του κόσμου, την θεόκτιστη και θεόσωστη κτιστότητά του.

Βιωματικά (και ιδεοληπτικά) λησμονούμε πως η ζωή είναι (και βιώνεται πληρωματικά ως) δώρο του Θεού και ο θάνατος είναι κάλεσμα του Θεού (και μπορεί να βιωθεί) ως δώρο Θεού.

Η ζωή (και η σύσταση όλης της κτίσης) είναι χάρισμα Θεού.

Η ζωή μας ομορφαίνει, όσο γίνεται σχέση με τον συνάνθρωπο και προπαντός σχέση με τον Θεό, εκκλησιάζουσα σχέση, από τον δρόμο του Χριστού, με τον τρόπο της Παναγίας.

“Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου” ομολογεί θεοφώτιστα η Ελισάβετ στην Παρθένο Μαριάμ. Υμνολογεί τον δρόμο του σαρκωμένου Θεού και ευγνωμονεί τον τρόπο της αειπαρθενικής συμμετοχής της Θεοτόκου στο ιστορικό άνοιγμα και στα ιστορικά εγκαίνια αυτού του δρόμου.

Η Παναγία απέδειξε ότι ο άνθρωπος μπορεί να γίνει “τόπος συνάντησης με τον Θεό”, “τόπος τέλειας κοινωνίας με τον Θεό”, “τόπος ζωής και ανάστασης μαζί με τον Θεό”, “τόπος της πιο τέλειας ανθρωπιάς”, “τόπος και χρόνος και αιωνιότητα και αφθαρσία” χριστολογημένων και χριστοποιημένων ανθρώπων.

Η εποχή μας άρχισε προ πολλού πρώτα να μετεωρίζει και τώρα να διπλομανταλώνει τις ελευθερίες ημών των ανθρώπων. Κι ας δείχνει να τις ελευθερο-τροπίζει (είτε πολιτισμικά είτε νομοτεχνικά).

Προσπαθεί να τις διασφαλίσει στις πιο απίθανες λεπτομέρειες, θεωρητικές και πρακτικές, επιστημονικές και τεχνητές, δικαιικές και δικαστικές, εθνικές και διεθνικές, τοπικές και παγκόσμιες.

Και όμως· παρ᾽ όλες τις τόσες διακηρυγμένες κατοχυρώσεις, πάλι βλέπουμε τραγικές επικαιρότητες μηδενιστικών ευτελισμών, ανελέητες εκατέρωθεν απειλές και επιθέσεις ατομικής ή συλλογικής μανίας όπου γης, μαζικές καταστροφές και γκρεμίσματα ελπίδων, θυματοποιήσεις αθώων και παραγωγές πτωμάτων, υπόγειες γενοκτονίες ηθικής διαφθοράς και λατρειοποίηση της φθοράς, εγκληματική αδιαφορία για τα “χρονικά περιθώρια” επιβίωσης του “γήινου και του περίγειου χώρου” της πανανθρώπινης επιβίωσης.

Έχουμε τόσο πολύ ανάγκη ―ανάγκη επιβίωσης και ανάγκη ζωής― από μιάν ανθρωπινότερη διαπραγμάτευση και πραγμάτευση των “δικαιωμάτων” μας.

Μην αυταπατώμεθα, ψάχνοντας πλέον να βρούμε ή να φτιάξουμε αυτά τα “δίκαια” μόνον ανθρωπίνως.

Δεν υπάρχει ανθρωπινότερη αποτύπωση των “δικαίων” μας από την τόσο ανθρώπινη και τόσο θεόσωστη μορφή της Παναγίας μας.

Μας παρουσίασε στον εαυτό Της και δεν σταματά ούτε λεπτό να μας παρουσιάζει την θεοκτισία και χριστοσωτηρία των δικαίων μας, του εαυτού μας, του κόσμου μας.

Τι περιμένει από μας;

Εκείνο το διακάρδιο της δικής μας παραδοχής (που θα το λέμε τόσες φορές αυτές τις μέρες στις εκκλησιές μας): “σώζοις αεί, Θεοτόκε, την κληρονομίαν σου”.

Είμαστε κληρονόμοι Θεού, γιατί γίναμε συγκληρονόμοι Χριστού, συγκληρονόμοι της ανθρωπισμένης θεικής Του συγκατάβασης, της θεανθρωπότητάς Του.

Η ολοκαρδία της αφοσίωσης, της υπακοής, της αγνείας, της συνεργίας, της θεοτοκίας, της αειπαρθενίας, της ολοζωίας, της θνητότητας και αφθαρσίας της Παναγίας ―όλα χριστοαναφορικά, όλα χριστολογημένα, όλα χριστοποιημένα― μας δείχνουν εκείνο το μυστήριο για το οποίο υπάρχουμε: “τα πάντα και εν πάσι Χριστός”.

Η Παναγία μας πιάνει κι εφέτος και πάντοτε από το χέρι ―με την κοίμηση και την μετάστασή Της― για να γίνεται σε μας Μητέρα της αληθινά και παντοτινά χριστολογημένης χριστιανικότητάς μας, της εκκλησιαστικής χριστιανικότητάς μας, της θεόσωστης ανθρωπινότητάς μας.

Η Παναγία μας υπήρξε και παραμένει “τύπος και τόπος συνάντησης” με τον σαρκωμένο Θεό, τύπος και τόπος της Εκκλησίας, εκκλησιαστικό επίκεντρο στο κέντρο της χριστολατρευτικής μας ιερότητας.

Ήταν, είναι και θα παραμείνει στο “εξαιρέτως” της θείας Λειτουργίας μας και της μεταλειτουργικής μας ανθρωπινοποίησης και χριστοποίησης.

Αυτό ακριβώς το δώρο της Παναγίας μας ήρθαν να χαρούν μαζί μας οι συμπανηγυρίζοντες Ιεράρχες, ο Σεβασμιώτατος Εδέσσης, Πέλλης & Αλμωπίας κ. Ιωήλ, ο Σεβασμιώτατος Μαρωνείας & Κομοτηνής κ. Παντελεήμων και ο Σεβασμιώτατος Δράμας κ. Δωρόθεος.

Τους ευχαριστούμε, τους παρακαλούμε να εύχονται πάντοτε για μας και τους ευχόμαστε να είναι πάντοτε κήρυκες και ερμηνευτές της αληθινής Θεομητορικής προστασίας στη ζωή μας.

† Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημήτριος