Θρήνος στο Κιλκίς γιά τον Θανάση Μάντζαρη
Έδωσε “γενναία μάχη” με τον νέο κορωνοϊό επί πάνω από ένα μήνα, και υπήρξαν στιγμές που η έκβασή της φαινόταν ευνοϊκή γι’ αυτόν.
Εν τέλει, ο ιός ανεδείχθη “νικητής”, και από την Κυριακή 20.12.20 ο καλός συμπολίτης Θανάσης Μάντζαρης “μετακόμισε” στα “ουράνια δώματα”, “βυθίζοντας” σε βαρύτατο πένθος την κοινωνία του Κιλκίς, πόλης και νομού.
Διότι ο εκλιπών, άφησε “ανεξίτηλο” το “ίχνος” του στην κοινωνική, επιχειρηματική, πολιτιστική και αθλητική ζωή τούτου του τόπου,με τον εξαίρετο χαρακτήρα του, την μόρφωση, τις ικανότητές του σε πολλούς τομείς, την επαγγελματική συνέπεια και ευσυνειδησία, την αξιοπιστία σε όλες τις συνεργασίες και συναλλαγές και την ενεργό ανάμιξή του στα κοινά φορέων των ανωτέρω τομέων.
Ήταν πρόσωπο κοινής αποδοχής, ανεξαρτήτως διαφορετικών ιδεολογικών και πολιτικών χώρων, εξ ου και η εμπιστοσύνη με την οποία τον περιέβαλλαν όλες οι πλευρές όλων των φορέων, στο πλαίσιο των οποίων ανέπτυσσε την πάντα “μεστή” δραστηρκιότητά του, μακριά από σκοπιμότητες και υστεροβουλίες.
Όλοι είχαν τον λόγο τον καλό γιά τον Θανάση, είτε ως καταξιωμένο επαγγελματία είτε ως ενεργό στέλεχος του εμποροεπαγγελματικού συλλόγου είτε ως δραστήριο υπηρεσιακό στέλεχος του εμπορικού και βιομηχανικού επιμελητηρίου (ΕΒΕ) Κιλκίς, είτε ως διοκητικό στέλεχος της ΟΝΝΕΔ και αργότερα ενεργό μέλος του τοπικού οργάνου της ΝΔ είτε ως “πρώτοκλασάτο” μουσικό παραγωγό.
Χώρια η συμμετοχή του στα δρώμενα πολιτιστικών, κοινωνικών και αθλητικών φορέων και συλλόγων ως ενεργό διοικητικό μέλος ή ως απλός υποστηρικτής και …“αιμοδότης”, χώρια οι κοινωνικές ευαισθησίες του, χώρια η αίσθηση και το πνεύμα της ομαδικότητας, χώρια η μονίμως διακαής έγνοιά του γιά τα προβλήματα ζητήματα και θέματα και προβλήματα του τόπου και των ανθρώπων του, χώρια η προθυμία του με την οποία στήριζε ό,τι προωθούσε τα θετικά του και συνέβαλλε στην προβολή και ανάδειξή του.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο απεδείχθη άξιος διάδοχος του αείμνηστου πατέρα του Γιώργου Μάντζαρη, τον οποίο “αποχαιρετήσαμε” μόλις πριν οκτώ χρόνια.Ενός ανθρώπου που δεν είχε γενέθλιο τόπο το Κιλκίς αλλά έγινε …πιό Κιλκισιώτης και …πιό Κιλκισιακός από τους Κιλκισιώτες, μεταλαμπαδεύοντας αυτό το πάθος γιά τον τόπο στον Θανάση, που, κοντά σε όλα τα προαναφερθέντα, είχε και την ιδιότητα του γεννήματος – θρέμματος Κιλκισιώτη.
Είναι, λοιπόν, επόμενο αυτή η τόσο πρόωρη όσο και άδοξη απώλεια να “βυθίζει” σε οδύνη την οικογένεια και τους οικείους και σε ανείπωτη θλίψη όλη την κιλκισιώτικη κοινωνία,Το πένθος είναι “βαρύτερο” ανάμεσα στους ανθρώπους της γενιάς του αλλά και ουκ ολίγων μεταγενεστέρων “φουρνιών” που έχουν ως κοινό τόπο και συνισταμένη σχέσεων την μουσική. Και ο Θανάσης Μάντζαρης δεν ήταν απλός λάτρης της μουσικής.
Ήταν “βαθὐς” γνώστης του χώρου της και όλων των εξελίξεων σ’ αυτήν, κάτι που του επέτρεπε να παράγει και να παρουσιάζει μοναδικές εκπομπές την “χρυσή” εποχή του ραδιοφώνου στο Κιλκίς (τέλη ’80 -αρχές ’90), αλλά και κατά την προηγηθείσα περίοδο της λεγομένης “πειρατικής” ραδιοφωνίας.
Αποκορύφωμα η αξέχαστη και ίσως ανεπανάληπτη περίοδος 1989 – 1993, με τις “παρελάσεις” αξεπέραστων εκπομπών του Θανάση και όλων των “παιδιών της καλής μουσικής” στο ράδιο – “Μαχητής, που…“΄εγραψαν ιστορία”, όπως άλλωστε και το ίδιο το ράδιο – “Μαχητής”.
Στην προκειμένη περίπτωση αυτή η παρακαταθήκη του Θανάση είναι φυσικό να προκαλεί ακόμη πιό έντονη θλίψη.
Ωστόσο, αυτός ο ωραίος άνθρωπος δεν προκειται να περάσει ποτέ το “κατώφλι” της λησμονιάς.
Μπορεί να “έφυγε” από τον επίγειο κόσμο λόγω “ανωτέρας βίας”, αλλά στις καρδιές και στην σκέψη όλων θα ζη παντοτινά, διότι, απλούστατα, άνθρωποι σαν τον Θανάση …δεν “ξεχνιούνται” ούτε “αφαιρούνται” από την συλλογική μνήμη.
Γι’ αυτό, καλέ μας άνθρωπε, καλέ μας συμπολίτη και καλέ μας φίλε Θανάση Μάντζαρη …καλό Παράδεισο και καλή Ανάσταση.
