Θεοδοσία Σβολάκη Μπάντζου: Το παράπονο της… κούκλας

Τους παλιούς συνεργάτες δεν τους ξεχνάει κανείς. Ίσως δεν θυμάσθε ακριβώς, αλλά τότε, Οκτώβρης ήταν, πριν 30 χρόνια που κι εσείς, όλοι μαζί οραματιστήκαμε ένα Φεστιβάλ Κουκλοθεάτρου στο Κιλκίς;
Θυμάσαι το άρθρο που έγραψα τότε; “Έ’ και να είχαμε ένα Φεστιβάλ Κουκλοθεάτρου στο Κιλκίς” και με την πολύχρονη εμπειρία μου, την αγάπη μου για την κούκλα, αλλά πρωτίστως την αγάπη μου για το παιδί και την πεποίθηση της παιδαγωγικής αξίας και δύναμης της κούκλας, πάλεψα, παλέψαμε μαζί με τα μέλη της Πολιτιστικής Εταιρίας Εκπαιδευτικών Ν. Κιλκίς, με καθηγητές, δασκάλους, νηπιαγωγούς και φίλους, με σεμινάρια και παραστάσεις σε όλη τη βόρεια Ελλάδα, μέχρι την Κύπρο, ακολουθώντας την… κούκλα στο ονειρικό της ταξίδι, χαρίζοντας χαμόγελα, προβληματισμούς, λαχτάρα και κυρίως χαρά σε μικρούς αλλά και μεγάλους.
Και έγινε το όραμα πραγματικότητα, από έναν τολμηρό δήμαρχο και έναν οραματιστή αντιδήμαρχο, πριν από 26 χρόνια και ενώ οι άνθρωποι γερνούν και αποσύρονται από την ενεργό δράση, τα όνειρα είναι ζωντανά.
Αποσύρθηκα από την ενεργό δράση για λόγους υγειας, συγκέντρωσα τις συνταξιδιώτισσες μου κούκλες και αναζήτησα στέγη που την βρήκα σε μια φιλόξενη αίθουσα, που πήρε το όνομα μου.
Οι χαρακτηριστικές κούκλες μου, όλες χειροποίητες από ανακυκλώσιμα κυρίως υλικά, αγέραστες, χαμογελαστές, καμαρώνουν σε μια αίθουσα της Πολιτιστικής Εταιρίας Εκπαιδευτικών.
Μα… δεν τις χάρισα για να καμαρώνουν.
Τι; Μακριά από τα βλέμματα των παιδιών;
Τι; Μακριά από τα χέρια των παιδιών;
Τι; Μακριά από τις παιδικές φωνούλες;
Tα παιδικά χαμόγελα;
Την δημιουργική τους παρουσία;
Το έθεσα σαν προϋπόθεση για την δωρεά και κύρια προτεραιότητα, ότι η έκθεση της… ονειρικής κούκλας, θα είναι πάνω από όλα λειτουργική για επισκέψεις μαθητών, όλων των βαθμίδων με τους δασκάλους τους, να παίζουν τα παιδιά στην ειδική σκηνή του κουκλοθέατρου με την πληθώρα και την πολυπροσωπικότητα των κουκλών, να φτιάχνουν κούκλες και… κυρίως… να λειτουργεί σαν Δανειστική Κουκλοθήκη για όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης, ακόμη και για συλλόγους που θα ήθελαν να πειραματιστούν στην τέχνη του Κουκλοθέατρου.
Σε ποια άλλη πόλη υπάρχει αυτή η δυνατότητα και πόσο μάλλον, ποια άλλη πόλη έχει ετήσιο φεστιβάλ κουκλοθέατρου για την προβολή μιας τοπικής παράστασης;
Έχουν περάσει πάνω από δυόμισι χρόνια και το παράπονο της κούκλας… ξεχείλισε πια.
Γιατί τόση αδράνεια;
Όταν ζήτησα να στείλω εγώ ενημέρωση στα σχολεία, επέμειναν να το κάνουν εκείνοι.
Τι; Το τίποτα;
Κι όταν βρέθηκε εθελόντρια να ανοίγει μια φορά την εβδομάδα την αίθουσα, αρνήθηκαν γιατί δεν ήταν εκπαιδευτικός, αν και ηταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου και της κουκλοθεατρικής ομάδας.
Γιατί;
Στόχος τους ήταν μόνο να πάρουν τις κούκλες;
Για να… καμαρώνουν μακριά από τα παιδικά βλέμματα;
Για να αφήσουν το… όνειρο να πεθάνει;
Κρίμα!!!!
Και τώρα από μια ανακοίνωση της Πολιτιστικής μαθαίνω ότι απειλούνται από έξωση.
Τι θα απογίνουν; Τώρα που σταμάτησαν επιτέλους τα ταξίδια τους μέσα σε βαλίτσες, από την Κρήτη στην Αλεξανδρούπολη και από την Ρόδο στην Καστοριά, θα ξαναμπούν τώρα πια στις βαλίτσες τους οριστικά, αποθηκευμένες στην σκοτεινιά και απραξία;
Θα βρεθεί άραγε άλλη παρόμοια φιλόξενη στέγη;
Θα ζωντανέψουν πάλι με την όμορφη παρουσία χαρούμενων παιδιών; Θα εξακολουθήσουν το ονειρικό τους ταξίδι στο χώρο του παραμυθιού και της μαγείας;
Σε μια πόλη όπου το κουκλοθέατρο έχει γίνει θεσμός και παράδοση πια, μια τόσο μεγάλη όμορφη και χαρούμενη… οικογένεια, θα μείνει άστεγη;
Δεν είναι κρίμα κι άδικο;
Και το δημοτικό συμβούλιο, αυτό που εναγκαλίστηκε τόσο ζεστά και φιλόξενα το φεστιβάλ;
Με τις τόσες αίθουσες και οικήματα;
Δεν μπορεί να φιλοξενήσει μια τόσο μεγάλη και μοναδική στην Ελλάδα λειτουργική και δανειστική Κουκλοθήκη;
Είμαι σίγουρη ότι θα το δουν με ευαισθησία και υπευθυνότητα, δεν θα αδιαφορήσουν σε μια τόσο λογική αγωνία και αίτηση στέγασης από λιλιπούτειους, άφωνους κι άχρονους… μη ψηφοφόρους… Μακάρι!
Σίγουρη για την κατανόηση ευχαριστώ πολύ όλους εσάς που βλέπετε το παράπονο της κούκλας, με ένα χαμόγελο συμπάθειας αναπολώντας τα παιδικά σας χρόνια.