ΤΕΛΙΚΑ, Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΛΕΝΕ, ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ

Συζήτηση για την κακοδαιμονία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης για το τις και τι πταίει δεν πρόκειται ν’ ακούσετε, ακόμη και τώρα που οι δημοτικές εκλογές είναι, σαν τον Αννίβα, προ των πυλών. Και γιατί θα ‘πρεπε να συζητηθεί κάτι τέτοιο όταν τα πράγματα ούτως ή άλλως θα πάνε από το κακό στο χειρότερο; Και γιατί θα ‘πρεπε να ψάξουμε ποιος φταίει και ποιος δε φταίει όταν σ’ αυτήν τη χώρα οι υπεύθυνοι δε φταίνε ποτέ, αλλά φταίει ο Φούφωτος, ο Χατζηπετρής, ο Ερμής που είναι ανάδρομος, ο γιαλός που είναι στραβός, το κακό το ριζικό μας και δε ξέρω γω τι άλλο;

Ανάλυση με μια στοιχειώδη επιστημονική προσέγγιση, επίσης, δεν πρόκειται ν’ ακούσετε, γιατί η επιστήμη προ πολλού έχει σηκώσει τα χέρια, για να μην πω και τα πόδια. Σε άλλες εποχές αναζητούσαμε απαντήσεις στα πορίσματα της επιστήμης, τώρα μας τις δίνουν με ύφος χιλίων καρδιναλίων τενεκέδες ξεγάνωτοι, διότι γανωμένοι δεν υπάρχουν μετά την εξαφάνιση του παραδοσιακού επαγγέλματος του γανωτή.

Το 1998, λοιπόν, σαν υπεύθυνος έκδοσης του περιοδικού των μηχανικών του Ν. Κιλκίς ΠΡΙΣΜΑ, είχα ζητήσει από δυο καθηγητές του Πολυτεχνείου, την Πέρυ Λαφαζάνη και τον Μύρωνα Μυρίδη, να γράψουν για τη μεθοδολογία των συνενώσεων των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης και για την εφαρμογή του σχεδίου ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ στο Ν. Κιλκίς. Έγραφαν οι δυο αυτοί εκλεκτοί συνάδελφοι και αγαπητοί μου φίλοι ότι «το μοντέλο της Ενδογενούς Ανάπτυξης εδράζεται στις τοπικές κοινωνίες όπου η ΟΜΟΙΟΓΕΝΕΙΑ και η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ανθρώπων και γεωγραφικού χώρου είναι δεδομένα και ζητούμενα». Έγραφαν, επίσης, πως «είναι φανερό ότι μια περιοχή έχει δυνατότητες ανάπτυξης τότε και μόνον όταν το πληθυσμιακό και εκτασιακό της μέγεθος είναι ικανά να στηρίξουν εκείνες τις απαραίτητες λειτουργίες και υποδομές που θα καταστήσουν την περιοχή «αυτάρκη» και «αυτοδύναμη», έτσι ώστε οι κάτοικοι της να προγραμματίζουν και να προωθούν την ανάπτυξή τους με τους ρυθμούς και τις μεθόδους που αυτοί επιλέγουν, σε συμφωνία πάντοτε προς το φυσικό και ανθρώπινο περιβάλλον».

Αυτά βεβαίως είναι ψιλά γράμματα για τους κρατούντες, που αποφάσισαν ότι με τη νέα διοικητική δομή των ΟΤΑ θα δημιουργούνταν στο νομό Κιλκίς 11 δήμοι και μια κοινότητα. Κι αν τα κριτήρια της επιστήμης ρίχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων με τι κριτήρια έγινε η νέα διοικητική διαίρεση; Η μόνη λογική που πρυτάνευσε ήταν το πώς θα χρωματιστεί ο χάρτης της Ελλάδας το βράδυ των δημοτικών εκλογών. Γι’ αυτό και δημιουργήθηκαν δήμοι με απαράδεκτα μικρό πληθυσμιακό υπόβαθρο, όπως του Χέρσου και της Δοϊράνης. Αντιθέτως οι κοινότητες Πευκοδάσους, Μικροδάσους, Ευζώνων, Ποντοηράκλειας και οι οικισμοί Κορώνα και Ειρηνικό θα έπρεπε να συνενωθούν σε ιδιαίτερο δήμο και όχι σ’ αυτόν του Πολυκάστρου, γιατί οι δυναμικοί δήμοι δεν πρέπει να συνενώνονται με όμορες κοινότητες όταν τους «αφαιρούν» το δικαίωμα και τη δυνατότητα της αναπτυξιακής προοπτικής. Και η ισόρροπη ανάπτυξη μεταξύ των δήμων γιατί πήγε περίπατο; Γιατί η ΒΙΠΕ του Σταυροχωρίου δε χωροθετήθηκε στο δήμο Χέρσου καταθέτοντας στη γεωγραφική του ενότητα τις αναπτυξιακές προοπτικές της;

Το αστείο της ιστορίας είναι ότι ο υπουργός του ΠΑΣΟΚ που τα έκανε όλα αυτά για να κατατροπώσει τη δεξιά κατάντησε υπουργός της δεξιάς και οι ακραιφνείς πασόκοι που παρουσίαζαν σαν πανάκεια τους πράσινους δήμους διαγκωνίζονται τώρα για το ποιος θα πρωτομπεί στο δεξιό συνδυασμό, που εκτιμούν ότι θα σαρώσει χωρίς να έχει κάνει απολύτως τίποτε.

Μόλις άρχισαν να οργανώνονται οι νέοι δήμοι, να χτίζονται νέα δημαρχεία, όπως στην Τέρπυλλο, και να εκπονούνται Γενικά Πολεοδομικά Σχέδια και Σχέδια Χωρικής και Οικιστικής Οργάνωσης Ανοικτής Πόλης, το κράτος, που δεν ήταν τότε επιτελικό όπως σήμερα!!, αποφάσισε ότι το σχέδιο «Καποδίστριας» ήταν για πέταμα. Οι ίδιοι άνθρωποι που είχαν αποφασίσει τη δημιουργία μικροσκοπικών δήμων αποφάσισαν με το σχέδιο «Καλλικράτης» το εντελώς αντίθετο: τη δημιουργία δυο τεράστιων δήμων, του Κιλκίς και της Παιονίας, που λόγω του μεγέθους τους αποδείχθηκε ότι είναι αδύνατο να λειτουργήσουν σωστά επ’ ωφελεία των δημοτών. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Δήμος Κιλκίς είναι ο τρίτος μεγαλύτερος σε έκταση δήμος της Ελλάδας.

Και διερωτάται κανείς: Πόσο οι αντικειμενικοί περιορισμοί της χρονοαπόστασης και της ομοιογένειας λήφθηκαν υπ’ όψιν για τη χωροθέτηση των νέων δήμων του προγράμματος «Καλλικράτης»; Αυτοί που αποφάσισαν -και είναι γνωστό ποιοι είναι- έψαξαν το ζήτημα της ομοιογένειας, που συναρτάται από το φυσικό περιβάλλον, την παραγωγική και κοινωνική δομή, το ιστορικό παρελθόν, την τεχνική και κοινωνική υποδομή των προς συνένωση οικισμών; Εξέτασαν, μήπως, τη λειτουργικότητα που αφορά την ποιότητα και την ταχύτητα της διακίνησης ανθρώπων, αγαθών και υπηρεσιών μεταξύ των οικιστικών μονάδων; Προσπάθησαν να εκφράσουν τα παραπάνω με ένα μαθηματικό μοντέλο, με την εύρεση του αποκαλούμενου συντελεστή ομοιογένειας; Τα ερωτήματα, προφανώς, είναι ρητορικά.

Το πολιτικό ερώτημα, που δεν είναι καθόλου ρητορικό, είναι γιατί οι του ΠΑΣΟΚ που κινούσαν τότε τα νήματα και έκοβαν κι έραβαν τους δήμους στα μέτρα τους αποφάσισαν, χωρίς να είναι ούτε απαραίτητο ούτε λογικό, με την προσθήκη κυρίως των δήμων Πικρολίμνης, Μουριών και Κρουσίων να δημιουργήσουν ένα δήμο Κιλκίς που με μαθηματική ακρίβεια θα κατέληγε στα χέρια της Δεξιάς ανεξαρτήτως υποψηφίων δημάρχων και συνδυασμών; Αυτό δεν μας το εξήγησαν ποτέ οι τότε εμπλεκόμενοι και δε χρειάζεται να αναρωτηθούμε γιατί δεν το έκαναν. Δεν το έκαναν γιατί όπως έλεγε και ο γέρος ο Καραμανλής «στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δε γίνονται και πράγματα που γίνονται και δε λέγονται».