«ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΕΣ» ΡΟΕΣ

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης

Πέρασαν από τη μια όχθη στην αντίπερα με αποφασιστικότητα μεγαλύτερη του Ιουλίου Καίσαρα που διέβη το Ρουβίκωνα, αναφωνώντας το περίφημο «ο κύβος ερρίφθη». Έπρεπε να μεταναστεύσουν οπωσδήποτε, με νόμιμο τρόπο βέβαια, που όμως δεν ήταν και ηθικός. Δε μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, αυτό εκτίμησαν. Ήταν ζήτημα επιβίωσης, γιατί εκεί που βρίσκονταν δεν είχαν κανένα μέλλον.
«Πάμε κι όπου βγει», είπαν, χωρίς να σκεφτούν τους στίχους τα παλιού τραγουδιού του Διονύση Σαββόπουλου «Ποιος στ’ αλήθεια είμαι εγώ και που πάω». Και την έκαναν, όχι με ελαφρά πηδηματάκια αλλά με ένα τεράστιο άλμα, που θα το ζήλευε ακόμη και ο Μίλτος Τεντόγλου. Και δεν τους κούνησε το μαντήλι κανείς σ’ αυτό το ταξίδι, γιατί αναχώρησαν άπαντες, αφήνοντας το χώρο τους κρανίου τόπο, σαν τα καμένα από τις πυρκαγιές δάση και χερσολίβαδα. Έτσι, «άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη», αλλά αυτό συνέβη σε άλλες γεωγραφικές συντεταγμένες πιο βόρεια και πιο δυτικά, στη «μεταξύ του Πάικου και Κρουσσίων» χώρα».
Και οι άλλοι πώς τους υποδέχτηκαν; Μετά βαΐων, κλάδων και ταρατατζούμ; Όχι, στα μουλωχτά, χωρίς τυμπανοκρουσίες και μ’ ένα πέπλο σιωπής να σκεπάζει αυτή τη μαζική μετανάστευση. Κάποιοι γκρίνιαξαν, βέβαια, από μέσα τους, γιατί οι νεοφερμένοι κατσικώθηκαν σε θέσεις που θα τις έπαιρναν αυτοί, αλλά στις παρατάξεις και στις ομάδες χρειάζονται όλοι. Πώς είναι με την Εθνική ομάδα μπάσκετ που είναι απαραίτητες η κυρά Βασιλική και η κυρά Φρόσω, παρόλο που η τελευταία αγνοεί τι ακριβώς είναι το πικ εν ρολ;
«Μιλάς με γρίφους γέροντα» θα πουν κάποιοι. Όχι, ούτε γέρων είμαι σαν τους ηλικιωμένους φίλους μου που με θεωρούν ανήλικο, ούτε με γρίφους μιλάω. Και δε μιλάω, όπως εύλογα θα υποθέσατε, για τους πρόσφυγες και μετανάστες που καταλήγουν στον πάτο της Μεσογείου, που απανθρακώνονται στα φλεγόμενα δάση του Έβρου, που τους είδαμε να συνωστίζονται απελπισμένοι στην Ειδομένη, που τους στέλνει κατά κύματα ο Τούρκος γείτονας … εις ένδειξιν καλής γειτονίας. Για άλλου είδους μετανάστες μιλάω, που δεν χρειάστηκαν ούτε διακινητές, ούτε ΜΚΟ που θησαυρίζουν από τη δυστυχία τους. Μιλάω για τους συμβούλους της μείζονος αντιπολίτευσης του Δήμου Κιλκίς που αμέσως μετά τις τελευταίες δημοτικές εκλογές και πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις έσπευσαν να ενταχθούν στην διοικούσα παράταξη. Και μάλιστα σε μια παράταξη που ο επικεφαλής της διερρήγνυε τα ιμάτια του ότι αυτός ήταν που είχε το γαλάζιο χρίσμα του κυβερνώντος κόμματος και γι’ αυτό έπρεπε να ψηφιστεί. Κι έγινε η μικρής χωρητικότητας αίθουσα συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου σαν προσφυγικός καταυλισμός με πολιτικούς μετανάστες χωρίς ιδεολογικές αποσκευές, χωρίς έστω μια εξήγηση που θα κάλυπτε σα φύλλο συκής τη γύμνια τους, που αναζήτησαν σωτηρία κατά το σχήμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και στην καλύτερη «αποζημιωθήτω».
Τοιουτοτρόπως λύθηκε και το μυστήριο της ονομασίας του συνδυασμού τους ΔΗΜΟΣ ΑΞΙΩΝ, που έτσι γραμμένο με κεφαλαία όπως ήταν δεν καταλάβαινες αν μιλάει για αξίες ή για άξιους. Γιατί οι αξίες, όπως αποδείχθηκε, εξαφανίστηκαν σε χρόνο dt, σαν τα πλατάνια της οδού Λέκκα.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων έγινε η διοικούσα παράταξη σαν το απορρυπαντικό ΑΡΙΕΛ της γνωστής διαφήμισης με μπλε και πράσινους κόκκους και με ροζ φυσικά, γιατί και η κυβερνώσα αριστερά έχει κι αυτή τα φιντάνια της.
Και τι να έκαναν οι περί ων ο λόγος; θα μου πείτε. Να κάθονταν να φυλάνε τις Θερμοπύλες της αντιπολίτευσης κραυγάζοντας This is Kilkis; Να περιπλανιούνται σαν τους Εβραίους της Παλαιάς Διαθήκης στην έρημο περιμένοντας πότε θα φτάσουν στη Γη Χαναάν όπου ρέει γάλα και μέλι; Ε, και στη ΔΕΥΑΚ εκτός από το νερό ρέει μέλι. Τώρα αν κάποιοι λόγω σχέσης και θέσης έχουν βάλει το δάχτυλο στο μέλι αυτό ήδη το διερευνά η Δικαιοσύνη.
Και τι έπρεπε να γίνει; Να στηθούν φράκτες σαν του Έβρου που να εμποδίζουν τις «προσφυγικές» ροές από κόμμα σε κόμμα και από παράταξη σε παράταξη; Να φωνάξουμε το Λιμενικό και τη Frontex να κάνει επαναπροωθήσεις, καλώντας τους με τον τηλεβόα να πάνε από κει που ήρθανε; Και στο κάτω – κάτω οι ψηφοφόροι δεν μετακινούνται; Ειδικά στις δημοτικές εκλογές που το μόνο κριτήριο δεν είναι η κομματική ταυτότητα, αλλά η συγγένεια, η γνωριμία και οι φιλίες, που έχουν πολλές φορές τον πρώτο λόγο.
Και εν τέλει τώρα που καταργούνται οι παλιές αστυνομικές εμείς θα επιμείνουμε στις κομματικές ταυτότητες; Όχι ρε φίλε, με την καμία που λένε οι νεολαίοι. Κι αν χρειάζεται ντε και καλά να υπάρχουν κομματικές ταυτότητες ας γίνουν κι αυτές ψηφιακές. Με σύστημα γεωγραφικού εντοπισμού για να ξέρουμε πού βρίσκονται οι υποψήφιοι ανά πάσα στιγμή, γιατί μετακινούνται πολιτικά με μεγαλύτερη ταχύτητα κι από το τράβηγμα του πιστολιού του Λούκυ Λουκ, που πυροβολούσε πιο γρήγορα κι’ απ’ τη σκιά του. Και να ‘χουν και τσιπ για να μην είναι ξετσίπωτοι! Δε θα έχουν βέβαια οι ταυτότητες αυτές το χάραγμα του Αντίχριστου ή κανενός άλλου είδους χάραγμα, όπως πιστεύουν οι θρησκόληπτοι που από όρθρου βαθέος συνωστίζονται στο αστυνομικό μέγαρο Κιλκίς. Γιατί το μόνο χάραγμα που υπάρχει είναι ένα τεράστιο «Μ» στο κούτελο αυτών που τους ψήφισαν και τώρα αισθάνονται «χειροπράκτες με περικεφαλαία» και κατεβάζουν καντήλια όταν βλέπουν αυτούς που εμπιστεύθηκαν και τους τίμησαν με την ψήφο τους να φωτογραφίζονται αγέρωχοι με το δήμαρχο που πριν λοιδορούσαν.
Παίζει όμως και να τους ξαναψηφίσουν. Με όλα αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας, τίποτε δεν αποκλείεται…

*Τοπογράφος – συγγραφέας

Περισσότερα άρθρα και φωτογραφίες στην ιστοσελίδα και στο facebook του τεχνικού γραφείου K4station