Συγγνώμη για την αναστάτωση

Γράφει ο Αθανάσιος Τατάρογλου

Ξέρεις, τώρα είμαστε πιο ασφαλείς που όλοι καθόμαστε μέσα υποχρεωτικά σε σχέση με όταν αρχίσουμε ξανά να βγαίνουμε έξω. Έστω και με τα μέτρα, που ελπίζω να παρθούν για να γίνει αυτή η επιστροφή. Γιατί μαζί με εμάς θα βγουν έξω και εκείνοι που όλο αυτό το διάστημα έμεναν μέσα με το ζόρι ενώ φρόντιζαν να κάνουν την περίοδο αυτή ακόμη πιο δύσκολη. Πως;

Διαδίδοντας ψεύτικες ειδήσεις που δεν έμπαιναν καν στον κόπο να διασταυρώσουν, γράφοντας θεωρίες συνωμοσίας που πραγματικά θα μπορούσαν να γίνουν σενάρια ταινιών επιστημονικής φαντασίας επιπέδου χόλιγουντ, μη πιστεύοντας ή συνειδητοποιώντας σε τι εποχή ζούμε και τι συμβαίνει γύρω μας, μη φροντίζοντας να ενημερωθούν και εθελοτυφλώντας χαμένοι στα δικά τους πιστεύω, καλώντας τον κόσμο να επαναστατήσει απέναντι στο φρόνιμο και γενικότερα όντας πιο γραφικοί και από σοκάκι της Μυκόνου.

Αυτοί ήταν που έκαναν τη μεγαλύτερη φασαρία μέσα στα γεμάτα σπίτια, στους άδειους δρόμους, στα νοσοκομεία που η αγωνία και οι προσευχές ήταν συσσωρευμένες από ανθρώπους που τους έβρισκε αυτό το άγνωστο κακό, που το άγχος για αυτό που έχουν να αντιμετωπίσουν μαχόταν με το χαμόγελο που έκρυβε τον πόνο των νοσηλευτών και των γιατρών που μάχονταν και δεν είχαν ώρα για θεωρίες και επαναστάσεις χωρίς αιτία. Πιστή στο καθήκον και την επιστήμη τους.

Έκαναν τη μεγαλύτερη φασαρία μέχρι τη στιγμή που άκουσα τη κα Χύτα, να βγαίνει στο μπαλκόνι της, στο χωριό Φούστανη του νομού Πέλλας, την ημέρα που τα μέτρα καραντίνας άρθηκαν για όλο το χωριό στις 14.04. Ο Δήμαρχος έβγαλε τις κορδέλες από τις εισόδους του χωριού και πηγαίνοντας έξω από το σπίτι της οικογένειας όπου είχε τρεις θετικούς στον νέο κορωνοϊό, η κα Χύτα του φώναξε «Συγγνώμη για την αναστάτωση».

Και αυτή ήταν η φράση που στο δικό μου μυαλό τριγυρνάει από εκείνη τη μέρα και ανατριχιάζω κάθε φορά που συνειδητοποιώ τι κρύβει από πίσω αυτή η φράση. Πόσο μεγάλο το ψυχολογικό βάρος που αισθάνθηκε ο συγκεκριμένος άνθρωπος απλά και μόνο επειδή νόσησε. Πόση ευθύνη που δεν της αναλογεί αισθάνθηκε ότι πήρε γιατί το χωριό της μπήκε σε απομόνωση.

Ευθύνη που λίγοι από αυτούς που θα συναναστραφούμε αισθάνομαι ότι αντιλαμβάνονται πως έχουν. Όχι μόνο απέναντι στον εαυτό τους σεβόμενοι τα μέτρα, αλλά και απέναντι σε ευπαθείς ομάδες και στη κοινωνία γενικότερα. Πλέον η ευθύνη θα είναι περισσότερο στα χέρια μας και δυστυχώς η κα Χύτα μπορεί να αποτελεί παράδειγμα αλλά όχι τον κανόνα.

Κανείς δε θα ζητήσει συγγνώμη επειδή διέδιδε ψέματα, επειδή έθεσε σε κίνδυνο ανθρώπους και επειδή δεν θέλησε να πιστέψει τους επιστήμονες αλλά τους συνωμοσιολόγους. Λίγοι είναι αυτοί που η συναισθητική τους νοημοσύνη αποτελεί σημαντικό σύμβουλο στις πράξεις τους. Και δυστυχώς οι ήρεμοι, εκείνοι που προσέχουν, που ακολουθούν τους κανόνες προστατεύοντας την κοινότητα, εκείνοι που δρουν σκεπτόμενοι, θα είναι και αυτοί που θα βιώσουν τις επόμενες μέρες τα πιο δύσκολα.

Ελπίζω να συνεχίσουν τέτοιοι άνθρωποι σαν την κυρία Χύτα να κάνουν τόσο εκκωφαντικό θόρυβο χωρίς τις ψυχολογικές συνέπειες που συνεπάγεται το βάρος που κουβαλούν κι έτσι να συνειδητοποιήσουν όλοι πως όσο ο πόνος μοιράζεται, ελαττώνεται. Πως όταν οι ευθύνες μοιράζονται, λιγοστεύουν. Πως όταν είμαστε περισσότεροι όλα περνάνε πιο εύκολα. Κι όπως είπε και ο κ. Τσιόδρας στην ενημέρωση του υπουργείου υγείας την 16η του Απριλίου, «Προσαρμοζόμαστε στη γνώση». Αν το κάνουμε όλοι αυτό θα βοηθήσουμε εαυτούς και κοινωνία να αντιμετωπίσει αυτό που μας συμβαίνει ευκολότερα και πιο αποτελεσματικά.

Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα από τον Αθανάσιο Τατάρογλου, πατήστε εδώ.