Τελευταίες σκέψεις

Γράφει ο Αθανάσιος Τατάρογλου

Στις τελευταίες αυτές γραμμές για το 2023 δεν μπορώ να πω πως έχω τη διάθεση να είμαι αισιόδοξος, τουναντίον συνέβησαν αρκετά πράγματα τη φετινή χρόνια που με κάνουν αρκετά σκεπτικό. Όχι μόνο για τη δίκη μου ύπαρξη αλλά γενικά για το μέλλον.

Είδα ανθρώπους που περίμεναν στη γωνία να συμβεί κάτι για να ξεσπάσουν. Να βγάλουν κόμπλεξ και σύνδρομα που χρόνια κουβαλούσαν όχι σε εμφανές, για εμένα, σημείο. Να προσπαθούν με το χειρότερο δυνατό τρόπο να δημιουργούν πρόβλημα απλά και μόνο για να ικανοποιήσουν συμφέροντα και εγωισμούς και ποτέ να μην προσπαθούν να είναι μέρος της λύσης. Να βλέπουν εχθρούς τους ανθρώπους που ίσως να μην είναι φίλοι, αλλά σίγουρα δεν έχουν κανένα καημό να βλάψουν. Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που τρέφονται από το μίσος τους.

Συνάντησα ανθρώπους που ξεπούλησαν ηθική και νόμους για να μπορούν να κάνουν κουμάντο. Κουμάντο στις ζωές άλλων ανθρώπων. Και να κοιμούνται ήσυχοι. Να ηθικολογούν και να κάνουν επίδειξη δύναμης. Ποια δύναμη άραγε είναι αυτή που σε κάνει να παύεις να είσαι άνθρωπος; Μήπως το μίσος;

Άνθρωποι που τα συναισθήματα τους μπορεί να αλλάζουν σαν διακόπτες. Τόσο απότομα και ολοσχερώς. Μη συνεπείς σε λόγια και συναισθήματα. Να απομακρύνονται σαν να τους έχεις κάνει κάποιο μεγάλο κακό που όμως ποτέ πριν το κλείσιμο του διακόπτη δεν είχαν αναφέρει. Άνθρωποι που αποφεύγουν να μιλήσουν για όσα αισθάνονται με τους ανθρώπους που τους αφορούν ή μάλλον αφορούσαν, μιας και πριν την αλλαγή του διακόπτη μοιράζονταν το φως τους.

Άνθρωποι τόσο εγωκεντρικοί, που δίνουν εξαιρετικά  μεγάλη σημασία στην ύπαρξη τους, που δεν περισσεύει καθόλου για ότι συμβαίνει λίγο πιο μακριά από αυτούς. Κέντρα των κόσμων τους που μπερδεύονται και νομίζουν ότι η γη γυρίζει γύρω από αυτούς, ενώ στη πραγματικότητα είναι απλά σβούρες.

Άνθρωποι που θέλουν να ενταχθούν στη κοινωνία αφήνοντας τον εαυτό τους έξω από αυτή. Αλλάζουν, προσαρμόζονται και εν τελεί χάνουν την πραγματική σημασία της ύπαρξης τους απλά και μόνο για να υπάρχουν κάπου.

Όμως, από την άλλη, σκέφτομαι πως αυτούς τους ανθρώπους όσες φορές κι αν τους συναντάμε μπροστά μας, πάντα θα μένουν πίσω στις αναμνήσεις μας. Όχι γιατί αναγκαστικά θα πρέπει να τους μνημονεύουμε, αλλά γιατί αυτοί θα είναι τα πρότυπα για να αναγνωρίζουμε καλύτερα τους επόμενους που θα συναντήσουμε. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι κάνουν κι ένα καλό. Σου δίνουν να καταλάβεις  ποιοι αξίζουν και τι δεν πρέπει εσύ να είσαι για τους άλλους.

Γιατί στο μυαλό και τη καρδιά μας, θα πρέπει να κρατάμε πάντα εκείνους που μας βοήθησαν όταν βρεθήκαμε στα σκοτάδια μας. Που μας θύμισαν όταν ξεχάσαμε, που μας κράτησαν όταν πέσαμε, που μας κουβάλησαν όταν χαθήκαμε, ανθρώπους συνεπείς σε λόγια και πράξεις. Γιατί το καλό εκεί έξω υπάρχει αρκεί να το κάνουμε εμείς και θα το βρούμε μπροστά μας. Καλή χρονιά με υγεία και θαλπωρή.

Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα μου, πατήστε εδώ.

Μπορείτε να υποστηρίξετε τη δουλειά μου, κάνοντας κλικ εδώ