Ο μαθητής είναι η εικόνα των καθηγητών και των γονιών του

28η Οκτωβρίου 2016. Κατά τη μαθητική παρέλαση στη Κόρινθο, μαθητής δημοτικού καθώς παρελαύνει κάνει ντάμπ (dab). Ποιος φταίει για αυτό; Σίγουρα όχι ο μαθητής. Σίγουρα ναι οι γονείς και οι καθηγητές του.

Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά. Τι είναι το νταμπ; Το παραπάνω αποτελεί μια χορευτική φιγούρα η οποία είναι σαν κάποιος να φτερνίζεται και φέρνει το βραχίονα κοντά στο πρόσωπο του. Αυτή η κίνηση ξεκίνησε από μουσικούς της χιπ χοπ και ραπ σκηνής της πόλης Ατλάντα στην Αμερική.

Στην εγχώρια μουσική σκηνή έχει έρθει η μόδα του dab από μουσικούς που ο στίχος της μουσικής τους βγάζει νόημα μόνο αν έχεις πιει κάτι παραπάνω και ο κόσμος γύρω σου γυρίζει. Μουσικούς που το καλύτερο που μπορούν να κάνουν είναι να προσπαθούν εναγωνίως να γίνουν πρώτοι του χωριού.

Κι όμως έγιναν μόδα και έτσι βλέπαμε παιδιά δημοτικού σε πολλά βιντεάκια να χορεύουν dab και να τραγουδάνε τραγούδια με στίχους όπως «τώρα μας βλέπουν πεντάστερα, τσεκ ιν να ρουφάμε πεντάγραμμα. Πόρνες να βγάζω στο διάλειμμα, να μετράνε τα πεντακοσάρικα».

Και αυτό το απόσπασμα είναι από τα πιο ελαφριά που υπάρχουν μέσα στο –ας το πούμε- τραγούδι που έκανε μόδα το συγκεκριμένο χορό. Και ναι αυτά τα παιδιά που πηγαίνουν δημοτικό και βιώνουν τα πιο αθώα χρόνια τους, τραγουδούν με πάθος για πόρνες, ποτά και ναρκωτικά μέσα στα κλαμπ.

Και έρχεται η ώρα που ένα από αυτά βρίσκει τα κότσια του τζάμπα μάγκα και κάνει νταμπ κατά τη διάρκεια της παρέλασης. Της τελετής εκείνης που αποτίουμε φόρο τιμής στους ανθρώπους που φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για το ότι τώρα μιλάμε και διαβάζουμε Ελληνικά. Φταίει όμως το παιδί που έκανε αυτή τη κίνηση και από εκείνη την ώρα έχει δεχθεί απειλές και ύβρεις από ακροδεξιούς με υποανεπτυγμένη εγκεφαλική λειτουργία; Προσωπικά πιστεύω πως όχι. Και εξηγούμαι.

Το παιδί του δημοτικού είναι σαν τη πλαστελίνη. Ακόμη πλάθεται. Και ποια είναι τα χέρια που το πλάθουν; Οι διδάσκαλοι και η οικογένεια του. Αυτά τα δυο χέρια συνεργαζόμενα πλάθουν και διαμορφώνουν το παιδί. Όταν η οικογένεια δίνει έναν υπολογιστή με σύνδεση στο διαδίκτυο, μια ταμπλέτα ή ένα κινητό για να έχει την ησυχία της και χωρίς να το ελέγχει και να το συμβουλεύει είτε από άγνοια είτε από έλλειψη παιδείας, τότε έχει αποτύχει.

Από την άλλη, όταν οι διδάσκαλοι αποτελούν δυνάμεις καταστολής και όχι συμβουλευτικής τότε μάλλον κάτι δεν πάει καλά. Δεν είναι η δουλειά τους να τιμωρούν τα παιδιά που κάνουν λάθη. Γιατί παιδιά είναι και θα κάνουν λάθη. Αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να τους δείξουν το σωστό και να τους εξηγήσουν γιατί αυτό είναι το σωστό. Κριτική ικανότητα. Οι δύο λέξεις που ακούς συνέχεια στο σχολείο αλλά σπάνια σε βοηθάνε να αποκτήσεις.

Αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη και σε όποιον αρέσει. Νταμπ.