Γιατί να μην είμαστε…. αληθινοί όλο τον χρόνο;
«Δεν υπάρχει τίποτε πιο θλιβερό σ’ αυτόν τον κόσμο από το να ξυπνάς τα Χριστούγεννα το πρωί και να μην είσαι παιδί.»
(Έρμα Μπόμπεκ, Αμερικανίδα αρθρογράφος)
Μια από τις μεγαλύτερες εορτές της θρησκείας μας πλησιάζει και οι περισσότεροι από εμάς ήδη έχουμε κάνει τις πρώτες χριστουγεννιάτικες βόλτες. Είτε σε ζαχαροπλαστεία για τα γλυκά των εορτών, είτε στα καταστήματα παιχνιδιών για τα δώρα των πιό γλυκών ανθρώπων στην ζωή μας, είτε στις βιτρίνες των μαγαζιών σκεπτόμενοι τι θα ζητήσουμε φέτος από τον Άη Βασίλη.
Μέσα σε μιάν ατμόσφαιρα άκρως εορταστική και στολισμένη με πολύχρωμα λαμπάκια και κάθε είδους μπιχλιμπίδι, όλοι μας λίγο ή πολύ αισθανόμαστε και πάλι παιδιά. Περιμένουμε να καταβροχθίσουμε μελομακάρονα, δίπλες και κουραμπιέδες και στολίζουμε με όσους περισσότερους Άγιους Βασίληδες μπορούμε, τα σπίτια μας. Δένδρα και καράβια έχουν την τιμητική τους με τα λαμπάκια να χτυπάνε υπερωρίες.
Μέσα σε όλα αυτά τα συναισθήματα υπάρχει όμως και αυτό της μελαγχολίας. Η μελαγχολία των εορτών όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε. Πώς, όμως, ταιριάζει ένα άσχημο συναίσθημα μέσα σε τόσα στολίδια και χαμόγελα;
Αυτή την περίοδο ίσως τα συναισθήματα μας να είναι λίγο πιο αληθινά. Ξαναγινόμαστε παιδιά και αισθανόμαστε όπως αυτά. Με αγνότητα και ειλικρίνεια. Χαιρόμαστε όταν θα δώσουμε τα δώρα στους αγαπημένους μας ανθρώπους και ταυτόχρονα στενοχωριόμαστε που δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να απολαύσουν τη χαρά των εορτών.
Γινόμαστε πιο αλληλέγγυοι προσφέροντας βοήθεια στους περισσότερους ανθρώπους που συναντούμε έξω διότι «…έλα μωρέ Χριστούγεννα είναι να πάρει κάτι και αυτός ο άνθρωπος».
Το παιδί, που κρύβουμε καλά μέσα στη μιζέρια της καθημερινότητας βρίσκει την ευκαιρία να βγει στην επιφάνεια και να μας κάνει λίγο καλύτερους. Αλλά το γεγονός ότι γινόμαστε παιδιά και βρίσκουμε την παιδικότητα μας μόνο μέσα στις εορτές των Χριστουγέννων είναι ίσως το πιο στενόχωρο. Γιατί να μη μπορούμε να έχουμε την παιδικότητα αυτή όλο το χρόνο; Να έχουμε αυτά τα χαρακτηριστικά που θα μας κάνουν πιο αληθινούς απέναντι σε κάθε είδους ανθρώπινη σχέση.
Ακόμη ένα στοιχείο που μας κάνει μελαγχολικούς μπορεί να είναι το θέμα των ονείρων. Όταν ήμασταν μικρά ζούσαμε με και για τα όνειρα μας. Εάν λοιπόν μεγαλώνοντας βλέπουμε ότι δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε πολλά από αυτά, μελαγχολούμε. Στη παιδική ηλικία μας είχαμε να περιμένουμε από τον Άι Βασίλη, όσο μεγαλώνουμε η «ευθύνη» του Άη Βασίλη «βαραίνει» εμάς.
Ακόμη και αυτό όμως πρέπει να το δούμε από την θετική πλευρά του. Το να μοιράζουμε χαρά και να βλέπουμε τα χαμόγελα των δικών μας ανθρώπων είναι ευλογία. Και αξίζει να προσπαθούμε για αυτό όσο περισσότερο γίνεται. Και όσον αφορά στα όνειρα; Καλό θα ήταν να μη σταματήσουμε ποτέ να κάνουμε. Γράψτε και κανένα γράμμα στον Άη Βασίλη. Πόσο καιρό έχετε να το κάνετε; Θα χαρεί να μάθει νέα σας μετά από τόσο καιρό…
