Εξελέγη στο 35μελές συμβούλιο της ΠΟΕ/ΟΤΑ ο Αναστάσιος Βασιλακάκης

Διεξήχθη από 21 έως 24.4.18 στα Γιάννενα το 46ο συνέδριο της πανελλήνιας ομοσπονδίας εργαζομένων στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης (ΠΟΕ/ΟΤΑ) μαζί με τις αρχαιρεσίες γιά την ανάδειξη του νέου γενικού συμβουλίου της.

Σ’ αυτό εξελέγη και το στέλεχος της Δημοκρατικής Αγωνιστικής Συσπείρωσης (ΔΑΣ) Τάσος Βασιλακάκης, στέλεχος του δήμου Κιλκίς, ο οποίος και εξελέγη στο 35μελές καταλαμβάνοντας την μία από τις εννέα έδρες τις οποίες κατέλαβε η πρωτεύσασα στις εκλογές παράταξή του.

Μιλώντας στο εν λόγω συνέδριο ο κ. Βασιλακάκης, είπε, μεταξύ άλλων και τα εξής:

«Χαιρετίζω και εγώ με την σειρά μου τις εργασίες του Συνεδρίου της Ομοσπονδίας και εύχομαι να αποτελέσει εφαλτήριο αγώνων που θα έχουν στο επίκεντρο τις ανάγκες της εργατικής τάξης.Η ΔΑΣ ΟΤΑ, όλες οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, παλεύουν για να γίνουν τα σωματεία πραγματικά κάστρα αγώνα και όπλο στα χέρια των εργαζομένων.

Παλεύουν για την πραγματική αναγέννηση του κινήματος. Ένα κίνημα που θα βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο της εργατικής τάξης, την τάξη των καπιταλιστών και γενικότερα τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης….

…Οι καπιταλιστές σε έδαφος ιδεολογικής και πολιτικής κυριαρχίας τους, αξιοποιούν κάθε δυνατότητα που τους δίνεται για να επιβάλλουν την δική τους γραμμή πάλης που δεν είναι άλλη από την διάσωση του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Εξαίρεση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει η παρέμβαση τους και μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Τι λένε λοιπόν:

Ιδεολόγημα 1ο: Ο Σοσιαλισμός, η πρώτη επιστημονική προσπάθεια κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, απέτυχε τάχα ιστορικά και επομένως δεν υπάρχει εναλλακτική διέξοδος στον καπιταλισμό. Ποιος λοιπόν ο λόγος να αντιπαλεύουμε τον καπιταλισμό;

Ιδεολόγημα 2ο: Η κρίση είναι συνέπεια κακής διαχείρισης από τα φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που επέτρεψαν τη σπατάλη και τη διαφθορά, ότι όλα αυτά είναι μια παρέκκλιση από ένα δήθεν υγιές καπιταλιστικό σύστημα και επομένως με ένα καλύτερο μείγμα πολιτικής και ελέγχου μπορεί να διορθωθούν το σύστημα και η ΕΕ.

Πρέπει λοιπόν καλύτερα να προσαρμοστούμε και να υποταχθούμε στις στρατηγικές της ΕΕ που απαιτούν την ταξική συνεργασία, την υπεράσπιση της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Ποιος λοιπόν ο λόγος να οργανωθούμε στα σωματεία, να αγωνιστούμε, να απεργήσουμε, να βάλουμε εμπόδια στην καπιταλιστική ανάπτυξη;

Ιδεολόγημα 3ο: Η οικονομική κρίση, η θεαματική αύξηση της ανεργίας, το κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων, η αύξηση της φτώχειας θα οδηγούσε δήθεν αυτόματα στην ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής συνείδησης η οποία θα εκδηλωνόταν με μεγάλες αλλαγές υπέρ «νέων» και δήθεν «αντισυστημικών» κομμάτων που θα έβαζαν εμπόδια στην στρατηγική του κεφαλαίου. Έτσι θα αναγκαζόταν το σύστημα σε παραχωρήσεις υπέρ των εργαζομένων.

Ιδεολόγημα 4ο: Σήμερα που το επίπεδο συνείδησης και της πολιτικής πείρας των μαζών είναι χαμηλό, η πάλη των εργαζομένων πρέπει να περιοριστεί σε ορισμένα αμυντικά αιτήματα ώστε να δημιουργηθεί μια πλατιά συσπείρωση. Τα υπόλοιπα ζητήματα που οξύνουν την αντιπαράθεση με την εξουσία των μονοπωλίων δεν βοηθούν σε αυτή τη φάση και πρέπει να παραγκωνιστούν από το πλαίσιο πάλης των εργαζομένων.

Δικαιώθηκαν τελικά οι παραπάνω εκτιμήσεις: Ποιος έχασε και ποιος κέρδισε μέσα από την καλλιέργεια των παραπάνω αυταπατών;. Τελικά αυτή η γραμμή πάλης υπηρέτησε την εργατική τάξη ή το κεφάλαιο; Η απάντηση είναι προφανής, το κεφάλαιο ισχυροποιήθηκε.

Τελικά υπάρχει διέξοδος και προοπτική για τους εργαζομένους; Υπάρχει και βρίσκεται στη γραμμή διαχωρισμού και ρήξης με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Υπάρχει και βρίσκεται στον αγώνα να ωριμάσει, να βαθύνει, να εδραιωθεί η αντιμονοπωλιακή-αντικαπιταλιστική κατεύθυνση της πάλης.

Για παράδειγμα, είναι υποκριτικό να αντιστέκεσαι στις ιδιωτικοποιήσεις στους Δήμους υψώνοντας τη σημαία του χτες, ζητώντας δηλαδή την διατήρηση του παλιού καθεστώτος υπό τον κρατικό έλεγχο, που έχει αναθέσει όλους τους επιμέρους τομείς λειτουργίας των Δήμων σε ιδιώτες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα έργα που «ελέγχονται» από το Δημόσιο.

Την ίδια στιγμή που είναι δεδομένο το εργολαβικό όφελος 18% για τον επιχειρηματία και το ΦΠΑ 24% για το κράτος των καπιταλιστών την ίδια στιγμή κανείς δεν εγγυάται την αντισεισμική και αντιπλημμυρική προστασία της περιουσίας των δημοτών. Πρέπει λοιπόν να υψώσεις τη σημαία του αύριο και να μιλήσεις για την αξία να ελέγχουμε εμείς την λειτουργία της οικονομίας και του κράτους με στόχο την ικανοποίηση των αναγκών του λαού και όχι των κερδών του κεφαλαίου.

Είναι υποκριτικό να αντιστέκεσαι στις ελαστικές σχέσεις εργασίας, που γενικεύονται στους Δήμους, χωρίς να προβάλλεις τον στόχο για μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους, με πλήρη δικαιώματα. Δεν μπορείς να μην μιλήσεις για το γεγονός ότι η γενίκευση των ελαστικών σχέσεων εργασίας και η ανεργία είναι σύμφυτη με την ανάγκη του κεφαλαίου για μεγιστοποίηση των κερδών του.

Δεν μπορείς να αποκρύψεις ότι στα πρώτα εργατικά κράτη εξασφαλίστηκε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα δουλειά με πλήρη δικαιώματα για όλους και σε επόμενη φάση επιτεύχθηκε η μείωση του μέσου εργάσιμου χρόνου. Εκεί δούλευες και κόπιαζες για να καλύψεις τις ανάγκες της κοινωνίας και να χαρείς τη ζωή, εδώ δουλεύεις για να σε ξεζουμίζουν μια χούφτα κεφαλαιοκράτες.

Είναι υποκριτικό να μιλάς για την αξιολόγηση στο Δημόσιο και να συσκοτίζεις το ρόλο του κράτους ως όπλο τα χέρια της κυρίαρχης τάξης εις βάρος των εργαζομένων. Δεν μπορείς να καλλιεργείς αυταπάτες για περιθώρια «δίκαιας» και «καλής» αξιολόγησης για τους εργαζομένους στο Δημόσιο, όταν αυτό υπάρχει για να υπηρετεί την στρατηγική του κεφαλαίου. Το πόσο καλά υπηρετείται αυτή η στρατηγική θα καθορίζει πάντα τον χαρακτήρα και τα αποτελέσματα της αξιολόγησης. Πάντα θα είναι μέσο χειραγώγησης και πειθαναγκασμού των εργαζομένων.

Είναι υποκριτικό να μιλάς για την ανάγκη ενότητας των εργαζομένων και συμμαχίες και να αποκλείεις από τα πρωτοβάθμια σωματεία και την ομοσπονδία τους συμβασιούχους. Δεν μπορείς να μην αναπτύσσεις δεσμούς με τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα, τους φτωχούς αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, τους νέους και τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων. Δεν μπορεί να μην αναγνωρίζεις τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης ως κοινωνικής δύναμης που μπορεί να ηγηθεί του αγώνα των καταπιεσμένων στρωμάτων της κοινωνίας εναντίον της εξουσίας των μονοπωλίων.

Από τα παραπάνω απορρέει το συμπέρασμα ότι όταν μιλάμε για αλλαγή συσχετισμού και ανασύνταξη του κινήματος δεν εννοούμε μόνο ορισμένους ποσοτικούς δείκτες, αλλά αλλαγές και ανατροπές στο περιεχόμενο, στην κατεύθυνση πάλης του συνδικαλιστικού κινήματος σε γραμμή αντικαπιταλιστικής πάλης.

Απαιτείται να υπηρετείται η συσπείρωση και ενότητα των γραμμών της εργατικής τάξης σε ταξική γραμμή πάλης, ώστε να κατανοείται μέσα από την πείρα η ανάγκη ρήξης με το κεφάλαιο και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις (ΕΕ, ΝΑΤΟ), με τις πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν το εκμεταλλευτικό σύστημα. Παλεύουμε για συσπείρωση κι ενότητα της εργατικής τάξης με κατεύθυνση την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, την οργάνωση της παραγωγής και της κοινωνίας με κοινωνική ιδιοκτησία, κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό, με στόχο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.….».