Μνημόσυνο του Συλλόγου Μισσιωτών Πλαγιάς την Κυριακή 25 Μαΐου 2025
Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί έχει πει ο Νομπελίστας ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης. Και είναι αλήθεια, ως ανεπούλωτη πληγή, το διαγενεακό τραύμα φορτίζει συγκινησιακά τις εκφάνσεις της καθημερινότητας των απογόνων που «κεντούν» το διάβα της ζωής τους, με αφηγήσεις των προγόνων τους και ιστορικές αποτυπώσεις.
Επιχειρώντας λοιπόν να μετουσιώσει τις αφηγήσεις, τον ανείπωτο πόνο, τα δάκρυα και την πληγή του ξεριζωμού, ο Σύλλογος Μισσιωτών Πλαγιάς πραγματοποιεί την Κυριακή 25 Μαΐου 2025 στις 12 το μεσημέρι στην Πλαγιά (στο χώρο του μνημείου) το ετήσιο, καθιερωμένο τρισάγιο – μνημόσυνο των Μισσιωτών της πρώτης γενιάς που κατοίκησαν στο χωριό.
Στόχος, όπως τονίζουν οι διοργανωτές, να ανασύρουν από τη μνήμη τις διηγήσεις που “μιλούσαν” για τις χοές που δεν έγιναν τότε που έπρεπε, τα δάκρυα που πότισαν τη γη που τους υποδέχθηκε, αλλά και να αντισταθούν στη λήθη, για να μη ξεχαστεί ποτέ η ακμάζουσα ελληνική κοινότητα στο Μιστί της Καππαδοκίας που εκπατρίστηκε, που ξεριζώθηκε, που υποχρεώθηκε από τα σχέδια των Νεότουρκων να γνωρίσει μια νέα πατρίδα.
Πάνω από 5.000 άτομα εξαναγκάστηκαν το 1924 και έπειτα από την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης να αφήσουν τα άγια χώματά τους και να πάρουν τον δρόμο για την Ελλάδα, με μόνα τους εφόδια, τη γλώσσα και την πίστη.
Ξεκινώντας για το ταξίδι δίχως επιστροφή, έπειτα από πορεία ημερών έφτασαν στο λιμάνι τη Μυρσίνης όπου και για πρώτη φορά αντίκρισαν θάλασσα και από εκεί στον Πειραιά όπου, εξαιτίας της καραντίνας και του υπερκορεσμού στις υπάρχουσες εγκαταστάσεις, δεν τους επιτράπηκε η αποβίβαση.
Το μαρτύριό τους συνεχίζεται και, έπειτα από απόφαση της τοτε κυβέρνησης αποβιβάζονται στην Ηγουμενίτσα. Εκεί τους παραχωρείται ένας χώρος στη Μαζαρακιά και στοιβάζονται σε προσωρινούς καταυλισμούς, σε σκηνές μέσα σε ένα βάλτο και με έναν επερχόμενο άγριο και βαρύ χειμώνα. Πολλοί ήταν αυτοί που δεν άντεξαν τις κακουχίες και τις άθλιες συνθήκες υγιεινής. Οσοι επέζησαν τον Μάρτιο του 1925 εξαναγκάζονται να φύγουν από εκεί και να μεταφερθούν στην Καλαμαριά.
Εκεί, πάλι, εγκαθίστανται σε έναν προσωρινό καταυλισμό όπου και τους δίνουν ένα χάρτη με περιοχές που είχαν ήδη εγκαταλείψει οι Τούρκοι, λέγοντάς τους να επιλέξουν τον τόπο της εγκατάστασής τους. Τους εφοδιάζουν με σιδηροδρομικά εισιτήρια και τους παρατούν στην τύχη τους.
Ο κύριος όγκος των Μισσιωτών εγκαταστάθηκε στο Νέο Αγιονέρι Κιλκίς, άλλοι στην Αλεξανδρούπολη, στην Ξάνθη, την Καβάλα, κάποιοι στην Πλαγιά Κιλκίς στους Κάτω Αποστόλους, στο Ξηροχώρι, αρκετοί στο Βόλο, άλλοι πάλι στη Λάρισα, τη Μάνδρα και την Αμυγδαλέα, την Κόνιτσα,τον Πειραιά και το Μοσχάτο.
Όπου κι αν κατάφεραν να ριζώσουν, οι Μισσιώτες συνέχισαν, παρά τις αντίξοες συνθήκες, να δημιουργούν έχοντας πάντα στην καρδιά τους την πατρίδα που τόσο πολύ λάτρευαν.
Τα χρόνια πέρασαν και το 1994 ιδρύεται η πανελλήνια ένωση καππαδοκικών συλλόγων. Από εκεί και έπειτα, ο χρόνος «κυλά» σαν το νερό και οι σύλλογοι της ένωσης τιμούν τους προγόνους τους, μην επιτρέποντας στη λήθη να επικρατήσει.
Φέτος λοιπόν που συμπληρώνουμε 100 Χρόνια εγκατάστασης , πιστοί στην παράδοση και στην μνήμη των πρωτοπόρων Μισσιωτών δηλώνουμε ότι όλες οι θυσίες τους για εμάς θα είναι η παρακαταθήκη και ο φάρος που πάντα θα μας οδηγούν.
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ.
